Η Πολωνική Σχολή Κινηματογράφου (πολωνικά: Polska Szkoła Filmowa) αναφέρεται σε μια άτυπη ομάδα Πολωνών σκηνοθετών και σεναριογράφων που δραστηριοποιήθηκαν μεταξύ του 1956 και περίπου του 1963.[1] Από τους πιο εξέχοντες εκπροσώπους της σχολής είναι οι Άντζεϊ Βάιντα, Άντζεϊ Μουνκ και Γέζι Καβαλερόβιτς.
Η ομάδα βρισκόταν υπό τη βαριά επιρροή των Ιταλών νεορεαλιστών. Εκμεταλλεύτηκε τις φιλελεύθερες αλλαγές στην Πολωνία μετά τον Πολωνικό Οκτώβρη του 1956 για να απεικονίσει την πολυπλοκότητα της πολωνικής ιστορίας κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και της γερμανικής κατοχής.[2] Μεταξύ των πιο σημαντικών θεμάτων ήταν η γενιά των πρώην στρατιωτών του Εσωτερικού Στρατού και ο ρόλος τους στη μεταπολεμική Πολωνία και οι εθνικές τραγωδίες όπως τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και η Εξέγερση της Βαρσοβίας. Οι πολιτικές αλλαγές επέτρεψαν στην ομάδα να μιλήσει πιο ανοιχτά για την πρόσφατη ιστορία της Πολωνίας. Ωστόσο, ο κανόνας της λογοκρισίας ήταν ακόμα ισχυρός όσον αφορά την ιστορία μετά το 1945 και υπήρχαν πολύ λίγες ταινίες για σύγχρονα γεγονότα. Αυτό σηματοδότησε τη μεγάλη διαφορά μεταξύ των μελών της Πολωνικής Σχολής Κινηματογράφου και των Ιταλών νεορεαλιστών.[3]
Η Πολωνική Σχολή Κινηματογράφου ήταν η πρώτη που υπογράμμισε τον εθνικό χαρακτήρα των Πολωνών και ένα από τα πρώτα καλλιτεχνικά κινήματα στην Κεντρική Ευρώπη που αντιτάχθηκε ανοιχτά στις επίσημες κατευθυντήριες γραμμές του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.[4] Τα μέλη του κινήματος τείνουν να υπογραμμίζουν τον ρόλο του ατόμου σε αντίθεση με τη συλλογικότητα. Υπήρχαν δύο τάσεις μέσα στο κίνημα: νέοι σκηνοθέτες όπως ο Άντζεϊ Βάιντα γενικά μελετούσαν την ιδέα του ηρωισμού, ενώ μια άλλη ομάδα (ο πιο αξιοσημείωτος ήταν ο Άντζεϊ Μουνκ) ανέλυσε τον πολωνικό χαρακτήρα μέσω ειρωνείας, χιούμορ και ανάλυσης εθνικών μύθων.[5]