Ρενέ Χιουίγκ | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | René Huyghe (Γαλλικά) |
Γέννηση | 3 Μαΐου 1906[1][2][3] Αράς |
Θάνατος | 5 Φεβρουαρίου 1997[4][5][6] Παρίσι |
Ψευδώνυμο | Maiastra[7] |
Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία[8] |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Μητρική γλώσσα | Γαλλικά |
Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[9][10] |
Σπουδές | Πανεπιστήμιο του Παρισιού Σχολή του Λούβρου Lycée Michelet, Vanves |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | ιστορικός της τέχνης[6] |
Εργοδότης | Κολλέγιο της Γαλλίας (1951–1976)[11] Μουσείο του Λούβρου[12] |
Οικογένεια | |
Τέκνα | François-Bernard Huyghe |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Αξίωμα | 5η έδρα της Γαλλικής Ακαδημίας (1960–1997)[13] |
Βραβεύσεις | Μέγας Αξιωματικός της Λεγεώνας της Τιμής Μεγαλόσταυρος του Εθνικού Τάγματος της Τιμής βραβείο Erasmus (1966) γενικός διαγωνισμός Eugène Carrière Prize (1953) Broquette-Gonin prize (1956) |
Υπογραφή | |
Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Ρενέ Ουίγκ (γαλλικά: René Huyghe, 3 Μαΐου Αρράς(D/R) 1906 - 5 Φεβρουαρίου Παρίσι 1997) ήταν Γάλλος συγγραφέας του οποίου το κύριο έργο μελέτης ήταν η ψυχολογία και η φιλοσοφία της τέχνης. Επίσης διετέλεσε έφορος της πινακοθήκης στο μουσείο του Λούβρου, καθηγητής στο Κολέγιο της Γαλλίας(D/R), και μέλος της Γαλλική Ακαδημίας. Ήταν ο πατέρας του συγγραφέα Φρανσουά-Μπερνάρ Ουίγκ.[14][15][16]
Σπούδασε φιλοσοφία και αισθητική στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης και τη σχολή του Λούβρου. Έγινε έφορος της πινακοθήκης του Λούβρου το 1930, και μετέπειτα προήχθη σε αρχι-έφορο και καθηγητή στη σχολή του Λούβρου το 1936 ενώ ήταν μόνο 30 ετών. Ίδρυσε τις καλλιτεχνικές επιθεωρήσεις L’Amour de l’Art και Quadrige. Ήταν από τους πρώτους στη Γαλλία που δημιούργησαν ταινίες σχετικά με την τέχνη, όπως την ταινία Rubens -με θέμα τον ζωγράφο Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς- η οποία και βραβεύτηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας.[14][15]
Κατά τη διάρκεια του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου οργάνωσε την μετακίνηση των πινάκων του Λούβρου προς στη μη κατεχόμενη από Γερμανούς ζώνη την οποία διαχειρίζονταν η κυβέρνηση του Βισύ, και ανέλαβε την προστασία τους έως την απελευθέρωση της Γαλλίας. Το 1950 εκλέχθηκε μέλος του Κολεγίου της Γαλλίας(D/R), λαμβάνοντας την έδρα της ψυχολογίας των πλαστικών τεχνών(D/R). Το 1974 ανέλαβε τη θέση του διευθυντή του μουσείου Ζάκμαρτ-Αντρέ(D/R). Επίσης έγινε πρόεδρος της διεθνούς επιτροπής εμπειρογνωμόνων της ΟΥΝΕΣΚΟ για τη διάσωση της Βενετίας, καθώς και υπηρέτησε στο καλλιτεχνικό συμβούλιο των μουσείων της Γαλλίας.[14][15]
Το 1966 του απονεμήθηκε το βραβείο Εράσμους στη Χάγη.[14]
Επίσης κατείχε τους παρακάτω τιμητικούς τίτλους:[14][15]