Ρούντολφ Όττο

Ρούντολφ Όττο
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Rudolf Otto (Γερμανικά)
Γέννηση25  Σεπτεμβρίου 1869[1][2][3]
Peine[4]
Θάνατος7  Μαρτίου 1937[1][5]
Μάρμπουργκ ή Γερμανία
Αιτία θανάτουπνευμονία
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςMain Cemetery of Marburg
Χώρα πολιτογράφησηςΓερμανικό Ράιχ
ΘρησκείαΛουθηρανισμός
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓερμανικά
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο Φρειδερίκου και Αλεξάνδρου των Έρλανγκεν-Νυρεμβέργης
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταθεολόγος
πολιτικός
φιλόσοφος
μη μυθοπλαστικός συγγραφέας
διδάσκων πανεπιστημίου
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο του Μάρμπουργκ
Πανεπιστήμιο του Βρότσουαφ
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΓερμανικό Δημοκρατικό Κόμμα και Εθνικό Φιλελεύθερο Κόμμα
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΜέλος της Πρωσικής Βουλής των Αντιπροσώπων
μέλος του κοινοβουλίου της Πρωσίας
Βραβεύσειςεπίτιμος διδάκτωρ του Πανεπιστημίου της Ουψάλα
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Ρούντολφ Όττο (Rudolf Otto) (25 Σεπτεμβρίου 1869 – 7 Μαρτίου 1937) ήταν ένας διαπρεπής Γερμανός θεολόγος, φιλόσοφος και θρησκειολόγος. Θεωρείται ότι είναι ο μεγαλύτερος θρησκειολόγος του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Ιδιαίτερη επιρροή σε φιλοσόφους, θεολόγους και θρησκειολόγους άσκησε το κλασικό βιβλίο του «Το ιερό-Για το παράλογο στην ιδέα του θείου και τη σχέση του με το έλλογο».[6] Συνέβαλε στην ανάπτυξη του κλάδου της φιλοσοφίας της θρησκείας, της φαινομενολογίας της θρησκείας και της ιστορίας των θρησκευμάτων.[7]

Η ζωή του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ρούντολφ Όττο γεννήθηκε το 1869 στο Πάινε (Peine) της κάτω Σαξωνίας (κοντά στο Ανόβερο). Μεγάλωσε σε μία χριστιανική Λουθηρανική οικογένεια. Ο πατέρας του είχε ένα εργοστάσιο αλκοολούχων ποτών. Σπούδασε θεολογία και φιλοσοφία. Αποφοίτησε από το γυμνάσιο στο Χίλντεσχάϊμ (Hildesheim). Σπούδασε αρχικά στο πανεπιστήμιο του Έρλανγκεν (Erlangen) και έπειτα στο πανεπιστήμιο του Γκαίτινγκεν (Göttingen), όπου απέκτησε τους τίτλους του διδάκτορα Θεολογίας και του διδάκτορα Φιλοσοφίας.[8] [9]Κατά έτη 1911 και 1912 ο Ρούντολφ Όττο πήγε μία παγκόσμια περιοδεία, που περιελάμβανε μεταξύ άλλων επισκέψεις στα Κανάρια νησιά, στην Κίνα, στην Ινδία, στην Ιαπωνία, τις ΗΠΑ και είχε χρηματοδοτηθεί από έναν Γάλλο τραπεζίτη, τον Αλβέρτο Κάν (Albert Kahn) με τη βοήθεια της Γερμανικής κυβέρνησης. Επισκεπτόμενος μία συναγωγή στο Μαρόκο σ΄ αυτή την περιοδεία συνέλαβε την ιδέα του ιερού, που ανέπτυξε αργότερα στο βιβλίο του «Το ιερό».[8] [10]

Ο Ρούντολφ Όττο ασχολήθηκε με την πολιτική. Έγινε μέλος του Γερμανικού κοινοβουλίου το 1913 και παρέμεινε βουλευτής και κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Ανέλαβε την πρωτοβουλία να προωθήσει την απλούστευση της ψηφοφορίας στις εκλογές στην Πρωσσία το 1917.[8] Συνέχισε να ασχολείται με την πολιτική και μετά το τέλος του πρώτου παγκοσμίου πολέμου.[11] Ήταν μέλος της Γερμανικής Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης το 1918 και λίγο αργότερα ασχολήθηκε με πολιτικά θέματα της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.[12] [9]Το 1920 οργάνωσε μία διεθνή μη κυβερνητική οργάνωση με την ονομασία Religiöser Menschheitsbund (Θρησκευτική Ένωση της ανθρωπότητας), επειδή θεώρησε ότι ήταν ένα απαραίτητο συμπλήρωμα της Κοινωνίας των Εθνών.[8] Ο Ρούντολφ Όττο επίσης ασχολήθηκε με δραστηριότητες, που είχαν σαν σκοπό το διάλογο και την κατανόηση των διαφορετικών χριστιανικών ομολογιών μεταξύ τους καθώς και την εξομάλυνση των σχέσεων των χριστιανών με άλλα θρησκεύματα στον κόσμο.[9]

Έγινε καθηγητής φιλοσοφίας της θρησκείας σε θεολογικές σχολές των πανεπιστημίων του Γκαίτινγκεν (Göttingen) (1897-1915),[13] του Μπρεσλάου (Breslau) (1914-1917) και του Μαρβούργου (Marburg) (1917-1929).[11] [9]Στο Μαρβούργο παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του. Συνταξιοδοτήθηκε το 1929 αλλά συνέχισε να γράφει.[14] Στο Μαρβούργο ίδρυσε το κληροδότημά του με την επωνυμία «Θρησκειογνωστική Συλλογή» (Religionskundliche Sammlung), που είναι ένα μουσείο με εκθέματα από όλες τις θρησκείες του κόσμου. Για τη δημιουργία του μουσείου έκανε ένα δεύτερο ταξίδι στη Νότια Ασία το 1927 και 1928.[8] Το μουσείο είναι ανοικτό στους επισκέπτες μαζί με το αρχείο του Ρούντολφ Όττο στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου του Μαρβούργου.[15] Πέθανε το 1937 από πνευμονία και φυσικά αίτια λόγω μίας σοβαρής πτώσης από έναν πύργο μερικούς μήνες νωρίτερα. Δεν έχει επιβεβαιωθεί, αν αυτή η πτώση ήταν ατύχημα ή αυτοκτονία.[8] Μετά το θάνατό του άφησε όλη την περιουσία του στο πανεπιστήμιο του Μαρβούργου για την ανάπτυξη θρησκειολογικών ερευνών.[14]

Οι αντιλήψεις του

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Ρούντολφ Όττο είχε επηρεαστεί αρχικά από τον Γερμανό θεολόγο και φιλόσοφο Φρήντριχ Σλάιερμαχερ (Friedrich Schleiermacher) και αργότερα από τις ιδέες του φιλοσόφου Jacob Friedrich Fries για τη «διαίσθηση» ή «προαίσθημα». Η «διαίσθηση» ή «προαίσθημα» συνίσταται στη λαχτάρα, που δημιουργεί το «αίσθημα της αλήθειας». Αυτή η αντίληψη ώθησε τον Ρούντολφ Όττο να καταπιαστεί με την ιδέα του ιερού.[9] Στο βιβλίο του Naturalistische und religiöse Weltansicht (1904) αναφέρεται στον θρησκευτικό και επιστημονικό τρόπο ερμηνείας του κόσμου και επισημαίνει ότι δεν πρέπει να υφίσταται εχθρότητα ανάμεσα στους επιστήμονες και τους θεολόγους σχετικά με την ερμηνεία του κόσμου και ότι οι διαφορετικές προσεγγίσεις πρέπει να γίνουν σεβαστές.[12] Το βιβλίο του «Το ιερό-Για το παράλογο στην ιδέα του θείου και τη σχέση του με το έλλογο» το έγραψε το 1917 και σημείωσε τεράστια επιτυχία. Έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες σε όλο τον κόσμο και θεωρείται ως το πιο πολυδιαβασμένο γερμανικό θεολογικό βιβλίο του 20ου αιώνα.[6] Το βιβλίο αυτό έχει μεταφραστεί και στα Ελληνικά.[16]Σ' αυτό το βιβλίο χρησιμοποίησε τον νεολογισμό «numinous», που προέρχεται από τη λατινική λέξη «numen»= πνεύμα, θεία δύναμη, θεϊκό στοιχείο. Η θρησκεία είναι ένα ιδιάζον φαινόμενο του πολιτισμού. Κύρια έννοια της θρησκείας είναι το ιερό (das Heilige). Το ιερό είναι το Άλλο, το εντελώς διαφορετικό (das ganz Andere). Το ιερό βιώνεται ως «το μη δεκτικό λόγου» (Irrationale). Το θρησκευτικό βίωμα κατ' ουσία είναι εξωλογικό ή καλύτερα υπερλογικό. Στις πιο εξελιγμένες θρησκείες «το μη δεκτικό λόγου» και το θρησκευτικό βίωμα του ανθρώπου εκφράζονται με λογικό τρόπο. Έτσι, στην ιδέα του Θεού ανήκει όχι μόνο το Irrationale αλλά και το Rationale.[17] Το ιερό διαιρεί και ενώνει το θείο με το ανθρώπινο, το φυσικό με το υπερφυσικό.[18] Το θρησκευτικό φαινόμενο βιώνεται ως mysterium tremendum et fascinosum. Το ιερό, το θείο προκαλεί από τη μια μεριά έλξη, γοητεία, σαγήνη και από την άλλη μεριά προκαλεί άπωση, φρίκη, ιερό τρόμο και ευλαβικό δέος μπροστά στο μεγαλείο της θεότητας.[12] Η άπωση οφείλεται στην συναίσθηση της αμαρτωλότητας του ανθρώπου, ενώ η έλξη οφείλεται στο ότι ο θεός είναι αγαθός Πατέρας, που επιθυμεί να λυτρώσει τον άνθρωπο από το κακό και τον θάνατο.[19]Αυτά τα δύο αντίθετα στοιχεία αποτελούν τους δύο πόλους του θρησκευτικού βιώματος, που τελικά εναρμονίζονται μέσα στη θρησκεία (Kontrast-Harmonie). Το ιερό βιώνεται πρωτίστως με ανορθολογικό τρόπο. Υπάρχουν όμως και ορθολογικά στοιχεία στη βίωση του θρησκευτικού φαινομένου στις θρησκείες. Αποκλείεται εκ προοιμίου η ταύτιση του ιερού και του ορθολογικού. [14][20]

Βιβλία του Ρούντολφ Όττο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Die Anschauung von heiligen Geiste bei Luther (1898).
  • Leben und Wirken Jesu (1902, τέταρτη έκδοση 1905).
  • Naturalistische und religiöse Weltansicht (1904).
  • Religionsphilosophie (1909).
  • Die Kant-Friesische Religions-Philosophie (1909).
  • Das Heilige - Über das Irrationale in der Idee des Göttlichen und sein Verhältnis zum Rationalen (Breslau, 1917).
  • Sensus Numinis (1924, τρίτη έκδοση 1929).
  • Chorgebete (1924).
  • Zur Erneuerung des Gottesdienstes (1925).
  • West-östliche Mystik (1926).
  • Sinn und Aufgabemoderner Universitat (1927).
  • Das Jahr der Kirche (1927).
  • Die Gnadenreligion Indiens und das Christentum (1930).
  • Rabindranath Tagores Bekenntnis (1931).
  • Das Gefühl des Überweltlichen (1932).
  • Sünde und Urschuld (1932).
  • Gottheit und Gottheiten der Arier (1932).
  • Reich Gottes und Menschensohn (1934).
  • Die Urgestalt der Bhagavad-Gita (1934).
  • Freiheit und Notwendigkeit (1940).

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9  Απριλίου 2014.
  2. ↑ 2,0 2,1 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Rudolf-Otto. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) SNAC. w6vq63jh. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 10  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ (Γερμανικά) Εγκυκλοπαίδεια Μπρόκχαους. otto-rudolf-20. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  6. ↑ 6,0 6,1 Μπέγζος, Μάριος (2011). Συγκριτική Θρησκειολογία. Αθήνα: Εκδόσεις Γρηγόρη. σελ. 43, 263. ISBN 9789603337027. 
  7. ↑ «Rudolf Otto - New World Encyclopedia». www.newworldencyclopedia.org. Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2020. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 «Otto, Rudolf | Encyclopedia.com». www.encyclopedia.com. Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2020. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 9,4 «Rudolf Otto | German philosopher and theologian». Encyclopedia Britannica (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2020. 
  10. ↑ Μπέγζος, Μάριος (2018). Φαινομενολογία της θρησκείας. Αθήνα: Πεδίο. σελ. 75. ISBN 9789609552066. 
  11. ↑ 11,0 11,1 Otto, Rudolf (1996). Autobiographical and Social Essays. Walter de Gruyter. ISBN 978-3-11-014519-9. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 Εγκυκλοπαίδεια, Πάπυρος, Λαρούς, Μπριτάννικα, τόμος 47, Εκδόσεις: Πάπυρος γραφικές τέχνες ΑΕ, Αθήνα 1991, σελ. 210-211
  13. ↑ «Όττο (Otto), Ρούντολφ (1869 - 1937) - Εκδοτική Αθηνών Α.Ε.». www.greekencyclopedia.com. Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2020. 
  14. ↑ 14,0 14,1 14,2 Μπέγζος, Μάριος (2011). Συγκριτική Θρησκειολογία. Αθήνα: Εκδόσεις: Γρηγόρη. σελ. 44. ISBN 9789603337027. 
  15. ↑ «Louis Karl Rudolf Otto Facts». biography.yourdictionary.com. Ανακτήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2020. 
  16. ↑ βλ. Rudolf Otto, Το ιερό, Για το ανορθολογικόν στην ιδέα της θεότητας και την σχέση του με το ορθολογικό, μετάφραση Ελένη Λαδιά, Παπαϊωάννου Ιωάννα, Εκδόσεις: Αρμός, Αθήνα 2019, ISBN 9789606152535
  17. ↑ Θεοδώρου, Ευάγγελος (1987). «Η φιλοσοφία της Θρησκείας του Rudolf Otto (εξ αφορμής 50 χρόνων από του θανάτου του)». Θεολογία (Αθήνα) (Τόμος ΝH' , τεύχος 2). http://www.ecclesia.gr/greek/press/theologia/material/1987_2_3_Theodorou.pdf. Ανακτήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2020. 
  18. ↑ Μπέγζος, Μάριος (2011). Συγκριτική Θρησκειολογία. Αθήνα: Εκδόσεις: Γρηγόρη. σελ. 26-27. ISBN 9789603337027. 
  19. ↑ Μακράκης, Μιχάλης (1988). Εισαγωγή στη φιλοσοφία της θρησκείας. Αθήνα: ΕΚΠΑ. σελ. 66-67. 
  20. ↑ Μπέγζος, Μάριος (2018). Φαινομενολογία της θρησκείας. Αθήνα: Πεδίο. σελ. 75-79. ISBN 9789609552066. 

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Θεοδώρου Ευάγγελος, Η φιλοσοφία της θρησκείας του Rudolf Otto, εξ αφορμής συμπληρώσεως 50 ετών από του θανάτου του, περιοδικό Θεολογία, τόμος ΝΗ', τεύχος 2, Αθήνα 1987, σελ. 249-259.
  • Μπέγζος Μάριος, Συγκριτική Θρησκειολογία, Εκδόσεις: Γρηγόρη, Αθήνα 2011, ISBN 9789603337027, σελ. 26, 43-45, 263.
  • Μπέγζος Μάριος, Φαινομενολογία της θρησκείας, Εκδόσεις: Πεδίο, Αθήνα 2018, ISBN 9789609552066. σελ. 58, 73-79.
  • Almond, Philip C., 'Rudolf Otto: An Introduction to his Philosophical Theology' (Chapel Hill: University of North Carolina Press, αρχική έκδοση: 1984). (UNC Press Enduring Editions, Ιανουάριος 2011, ISBN: 978-0-8078-9604-4).
  • Davidson, Robert F, Rudolf Otto's Interpretation of Religion,  Princeton University Press, Princeton 1947.
  • Dubey S.P., Rudolf Otto and Hinduism, (1969).
  • Gaete E., Die Lehre von dem Heiligen und der Divination bei Rudolf Otto, Oschersleben 1932.
  • Gooch, Todd A., The Numinous and Modernity: An Interpretation of Rudolf Otto's Philosophy of Religion, New York 2000, Walter de Gruyter. ISBN 3110167999
  • Raphael, Melissa, Rudolf Otto and the Concept of Holiness. New York 1997, Clarendon (Oxford University Press), ISBN 0198269323.
  • Εγκυκλοπαίδεια, Πάπυρος, Λαρούς, Μπριτάννικα, τόμος 47, Εκδόσεις: Πάπυρος γραφικές τέχνες ΑΕ, Αθήνα 1991, σελ. 210-211.