Ρωμαίος Μοντέγος

Ρωμαίος Μοντέγος
Δημιουργός Ουίλλιαμ Σαίξπηρ
Πληροφορίες
Οικογένεια Ιουλιέτα Καπουλέτου (ερωμένη/σύζυγος)
Λόρδος Μοντέγος (πατέρας)
Λαίδη Μοντέγου (μητέρα)
Μπενβόλιο Μοντέγος (ξάδελφος)
Συναναστροφές Μερκούτιο
Ιερέας Λαυρέντιος
Ρόλος Πρωταγωνιστής

Ο Ρωμαίος Μοντέγος (Ιταλικά: Romeo Montecchi) είναι ο πρωταγωνιστής της τραγωδίας του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Γιος του Λόρδου Μοντέγου και της γυναίκας του, Λαίδης Μοντέγου. είναι κρυφά ερωτευμένος με την Ιουλιέτα, την οποίαν και παντρεύεται με τη βοήθεια του ιερέα Λαυρέντιου, και είναι είναι μέλος του αντίπαλου Οίκου των Καπουλέτων. Αναγκάζεται να εξοριστεί, αφότου δολοφονεί τον ξάδελφο της Ιουλιέτας, τον Τυβάλτο, σε μονομαχία, ο Ρωμαίος αυτοκτονεί, διότι μαθαίνει λανθασμένα ότι η Ιουλιέτα έχει πεθάνει.

Η προέλευση του χαρακτήρα μπορεί να εντοπιστεί ήδη από τον Πύραμο, ο οποίος εμφανίζεται στο έργο Μεταμορφώσεις του Οβιδίου, αλλά η πρώτη σύγχρονη ενσάρκωση του Ρωμαίου είναι ο Μαριότο στο 33ο Il Novellino (1476) του Μασόυτσιο Σαλερνιτάνο. Η ιστορία αναδιατυπώθηκε το 1524 από τον Λουίτζι ντα Πόρτο ως Giulietta e Romeo (που δημοσιεύτηκε μεταθανάτια το 1531). Ο Ντα Πόρτο ονόμασε τον χαρακτήρα Ρωμαίος Μοντέγος, και η ιστορία του είναι σχεδόν πανομοιότυπη με την προσαρμογή του Σαίξπηρ.[1] Δεδομένου ότι δεν είναι γνωστή καμία άμεση αγγλική μετάφραση του Giulietta e Romeo του 16ου αιώνα, η κύρια πηγή του Σαίξπηρ θεωρείται η αγγλική μετάφραση σε στίχους μιας γαλλικής μετάφρασης της προσαρμογής του 1554 από τον Ματέο Μπαντέλλο.[2] Αν και τόσο ο Σαλερνιτάνο όσο και ντα Πόρτο ισχυρίστηκαν ότι οι ιστορίες τους είχαν ιστορική βάση, υπάρχουν λίγες ενδείξεις ότι ισχύει κάτι τέτοιο.

Ο Ρωμαίος, μοναχοπαίδι σαν την Ιουλιέτα, είναι ένας από τους πιο σημαντικούς χαρακτήρες του θεατρικού, και έχει σημαντική παρουσία σε αυτό. Ο ρόλος του ως ιδεαλιστή εραστή οδήγησε τη λέξη "Ρωμαίος" να γίνει συνώνυμο για ένα παθιασμένο εραστή σε διάφορες γλώσσες. Αν και συχνά αντιμετωπίζεται έτσι, δεν είναι σαφές ότι το "Μοντέγος" είναι επώνυμο με τη σύγχρονη έννοια.

Προέλευση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η παλαιότερη ιστορία που έχει ομοιότητα με το έργο Ρωμαίος και Ιουλιέτα του Σαίξπηρ είναι ο Ξενοφῶν ὁ Εφέσιος από το μυθιστόρημα Ἐφεσιακά ή Τὰ κατὰ Ἀνθίαν καὶ Ἁβροκόμην, του οποίου ο ήρωας είναι ο Αβρακόμης. Ο χαρακτήρας του Ρωμαίου είναι παρόμοιος με εκείνον του Πυράμου στις Μεταμορφώσεις του Οβιδίου, ένας νεαρός που αδυνατεί να ανταποκριθεί στο αντικείμενο της αγάπης του, λόγω μιας αρχαίας οικογενειακής διαμάχης και αργότερα αυτοκτονεί λόγω του ότι πίστευε λανθασμένα ότι ήταν νεκρή.[3] Παρόλο που είναι απίθανο ότι ο Σαίξπηρ δανείστηκε απευθείας σημεία της ιστορίας του Οβιδίου ενώ έγραφε το Ρωμαίος και Ιουλιέτα, η ιστορία πιθανότατα επηρέασε τους Ιταλούς συγγραφείς στους οποίους βασίστηκε ο θεατρικός συγγραφέας.[4] Οι δύο πηγές τις οποίες κατά πάσα πιθανότητα χρησιμοποίησε ο Σαίξπηρ είναι η μετάφραση του Μπρουκ του ντε Πόρτα και του Ουίλλιαμ Πέιντερ The goodly historye of the true, and constant Love between Romeo and Juliet.[5]

Κινηματογραφικές αναπαραστάσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το Ρωμαίος και Ιουλιέτα έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο πολλές φορές, και ο ρόλος του Ρωμαίου έχει υποδυθεί από πολλούς ηθοποιούς, συμπεριλαμβανομένων των:

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ da Porto, Luigi (1868). «The Original Story of Romeo and Juliet». Στο: Pace-Sanfelice, G. The original story of Romeo and Juliet by Luigi da Porto. From which Shakespeare evidently drew the subject of his drama. Being the Italian text of 1530, and an English translation, together with a critical preface, historical and bibliographical notes and illustrations. Μτφρ. Pace-Sanfelice, G. Cambridge: Deighton, Bell, and co. 
  2. ↑ Hunter, Lynette· Lichfield, Peter (2009). Negotiating Shakespeare's language in Romeo and Juliet: reading strategies from criticism, editing and the theatre. Farnham, England: Ashgate Publishing. σελ. 93. ISBN 978-0-7546-5844-3. 
  3. ↑ Halio, Jay (1998). Romeo and Juliet: A Guide to the Play. Hoboken, New Jersey: Blackwell Publishing. σελ. 93. ISBN 1-4051-1396-0. 
  4. ↑ Bevington, David M. (2006). How to read a Shakespeare play. Westport, Connecticut: Greenwood Press. σελ. 37. ISBN 0-313-30089-5. 
  5. ↑ Hunter & Lichfield, p. 11

Βιβλιογραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]