Ρωσικός αλυτρωτισμός

Ο ρωσικός αλυτρωτισμός αναφέρεται γενικά σε αλυτρωτικές απαιτήσεις σε τμήματα της πρώην Ρωσικής Αυτοκρατορίας ή ΕΣΣΔ που έγιναν κατά τη διάρκεια του 21ου αιώνα από τη Ρωσική Ομοσπονδία.

Η προσάρτηση της Κριμαίας εξηγείται εν μέρει ως αλυτρωτικός ισχυρισμός.

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ρωσική Αυτοκρατορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από τον 16ο αιώνα μέχρι τον 20ό αιώνα, η Ρωσική Αυτοκρατορία ακολούθησε επεκτατική πολιτική.[n 1] Λίγες από αυτές τις πράξεις είχαν αλυτρωτικές δικαιολογίες, αν και η κατάκτηση μερών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον Καύκασο για να φέρουν τους Αρμένιους Χριστιανούς υπό την προστασία του Τσάρου μπορεί να αποτελεί ένα παράδειγμα. [1]

Μετασοβιετική ιστορία (1991-21ος αιώνας)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991, θεωρήθηκε ότι η Ρωσική Ομοσπονδία θα παραιτηθεί από σχέδια εδαφικής επέκτασης ή κρατικού εθνικισμού, παρά το γεγονός ότι περίπου 25 εκατομμύρια εθνοτικοί Ρώσοι ζουν σε γειτονικές χώρες εκτός Ρωσίας.[2] Οι Στίβεν Μ. Σάιντεμαν και Ρ. Ουίλιαμ Έιρς ισχυρίζονται ότι η Ρωσία ακολούθησε μια μη αλυτρωτική πολιτική τη δεκαετία του 1990 παρά κάποιες δικαιολογίες για τις αλυτρωτικές πολιτικές. Ένας παράγοντας που απείλησε τον αλυτρωτισμό ήταν το επίκεντρο του αποφασιστικού ενδιαφέροντος για εδραίωση της εξουσίας και της οικονομίας στη Ρωσία.[3] Επιπλέον, δεν βρέθηκε μια σταθερά δημοφιλής πολιτική αλυτρωτισμού για το εκλογικό σώμα, και οι πολιτικοί που πρότειναν τέτοιες ιδέες δεν πήγαιναν καλά εκλογικά.[4] Οι ρώσοι εθνικιστές πολιτικοί τείνουν να επικεντρώνονται στις εσωτερικές απειλές και όχι στα συμφέροντα των Ρώσων εκτός της ομοσπονδίας[5].

Έχει προταθεί ότι η προσάρτηση της Κριμαίας το 2014 αποδεικνύει την σημερινή προσήλωση της Ρωσίας στον αλυτρωτισμό[6][7][8][9].

Η προσάρτηση της Κριμαίας οδήγησε σε νέο κύμα ρωσικού εθνικισμού, με μεγάλα τμήματα του ρωσικού ακροδεξιού κινήματος να επιδιώκουν τη προσάρτηση ακόμη περισσότερης γης από την Ουκρανία, συμπεριλαμβανομένης και της μη αναγνωρισμένης Ομοσπονδιακής Πολιτείας της Νέας Ρωσίας[10]. Ο Βλαντιμίρ Σοκόρ πρότεινε ότι η ομιλία του Βλαντιμίρ Πούτιν μετά την προσάρτηση της Κριμαίας ήταν ντε φάκτο "μανιφέστο του αλυτρωτισμού της μεγάλης Ρωσίας".[11] Εντούτοις, μετά την επιβολή διεθνών κυρώσεων κατά της Ρωσίας στις αρχές του 2014, αυτό οδήγησε και στον θάνατο του σχεδίου της «Νέας Ρωσίας»: την 1η Ιανουαρίου 2015, η ιδρυτική ηγεσία ανακοίνωσε ότι το σχέδιο έχει τεθεί σε αναμονή και στις 20 Μαΐου τα συστατικά μέλη ανακοίνωσαν πάγωμα του πολιτικού σχεδίου[12][13].

Ορισμένοι Ρώσοι εθνικιστές επιδιώκουν να προσαρτήσουν τμήματα του «κοντινού εξωτερικού», όπως τα κράτη της Βαλτικής [14] ενώ ορισμένοι φοβούνται πιθανή κλιμάκωση λόγω ρωσικών αλυτρωτικών φιλοδοξιών στο βόρειο Καζακστάν[15].

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Το κράτος επεκτάθηκε ανατολικά και νότια, γεγονός που οδήγησε στις κατακτήσεις της Σιβηρίας, του Καυκάσου, του Τουρκεστάν και του Ουζμπεκιστάν.

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Saideman & Ayres 2008, σελ. 96.
  2. ↑ Tristan James Mabry· John McGarry (2013). Divided Nations and European Integration: National and Ethnic Conflict in the 21st Century. University of Pennsylvania Press. σελ. 365. ISBN 9780812244977. 
  3. ↑ Saideman & Ayres 2008, σελ. 197.
  4. ↑ Saideman & Ayres 2008, σελ. 199.
  5. ↑ Saideman & Ayres 2008, σελ. 196.
  6. ↑ Armando Navarro (2015). Mexicano and Latino Politics and the Quest for Self-Determination: What Needs to Be Done. Lexington Books. σελ. 536. ISBN 9780739197363. 
  7. ↑ Joseph J. Hobbs (2016). Fundamentals of World Regional Geography. Cengage Learning. σελ. 183. ISBN 9781305854956. 
  8. ↑ Marvin Kalb (2015). Imperial Gamble: Putin, Ukraine, and the New Cold WarΑπαιτείται δωρεάν εγγραφή. Brookings Institution Press. σελ. 163. ISBN 9780815727446. 
  9. ↑ Stephen Saideman (March 18, 2014). «Why Crimea is likely the limit of Greater Russia». The Globe and Mail. https://www.theglobeandmail.com/opinion/why-crimea-is-likely-the-limit-of-greater-russia/article17542819/. 
  10. ↑ Casey Michael (19 June 2015). «Pew Survey: Irredentism Alive and Well in Russia». The Diplomat. http://thediplomat.com/2015/06/pew-survey-irredentism-alive-and-well-in-russia/. 
  11. ↑ Vladimir Socor. «Putin’s Crimea Speech: A Manifesto of Greater-Russia Irredentism». 11. Eurasia Daily Monitor. https://jamestown.org/program/putins-crimea-speech-a-manifesto-of-greater-russia-irredentism/. 
  12. ↑ «Russian-backed 'Novorossiya' breakaway movement collapses». Ukraine Today. 20 Μαΐου 2015.  και Vladimir Dergachev; Dmitriy Kirillov (20 May 2015). (στα ru)Gazeta.ru. http://m.gazeta.ru/politics/2015/05/19_a_6694441.shtml. 
  13. ↑ «Why the Kremlin Is Shutting Down the Novorossiya Project». Carnegie Endowment for International Peace. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 20 Δεκεμβρίου 2015. 
  14. ↑ William Maley (1995). «Does Russia Speak for Baltic Russians?». The World Today 51 (1): 4–6. https://archive.org/details/sim_world-today_1995-01_51_1/page/4. 
  15. ↑ Alexander C. Diener (2015). «Assessing potential Russian irredentism and separatism in Kazakhstan's northern oblasts». Eurasian Geography and Economics 56 (5): 469–492. doi:10.1080/15387216.2015.1103660. 

Πηγές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Saideman, Stephen M.; Ayres, William R. (2008), For Kin Or Country: Xenophobia, Nationalism, and War, Columbia University Press 

Περαιτέρω ανάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]