Σεμίραμις (όπερα του Ροσσίνι)

Σεμίραμις
ΓλώσσαΙταλικά
Ημερομηνία δημοσίευσης1823
Μορφήόπερα
ΧαρακτήρεςAssur[1][2], Azema[1][2], Mitrane[1][2], Idreno[1][2], Semiramide[1][2], Nino's Ghost[1][2], Oroe[1][2] και Arsace[1][2]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Η Σεμίραμις (ιταλ.: Semiramide) είναι όπερα σε δύο πράξεις, του Ιταλού συνθέτη Τζοακίνο Ροσσίνι.

Ροσσίνι - Κοστούμι για την βασίλισσα Σεμίραμι - Παρίσι 1825

The λιμπρέτο της, του Γκαετάνο Ρόσσι, βασίζεται στην ομώνυμη τραγωδία του Βολταίρου, η οποία με τη σειρά της βασίζεται στον θρύλο για τη βασίλισσα Σεμίραμι της Ασσυρίας.[3] Η όπερα παρουσιάσθηκε για πρώτη φορά στο Λα Φενίτσε της Βενετίας στις 3 Φεβρουαρίου 1823.

Η Σεμίραμις ήταν η τελευταία ιταλική όπερα του Ροσσίνι. Η μουσική της πήρε τη μορφή μιας επιστροφής στις φωνητικές παραδόσεις της νεότητας του Ροσσίνι, ο οποίος στο μελόδραμα αυτό «αναδημιούργησε την μπαρόκ παράδοση του διακοσμητικού άσματος με απαράμιλλη επιδεξιότητα».[4] Οι ομαδικές σκηνές (ιδιαιτέρως τα ντουέτα του Αρσάκη και της Σεμιράμιδος) και τα χορωδιακά είναι υψηλής ποιότητας, όπως και η μουσική για την ορχήστρα, η οποία εκμεταλλεύεται πλήρως μία μεγάλη θέση ορχήστρας.

Μετά από αυτό το μεγαλόπρεπο έργο, ένα από τα καλύτερα του είδους της όπερα σέρια, ο Ροσσίνι εγκατέλειψε την Ιταλία και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Εκτός από το Il viaggio a Reims, που είναι και αυτό στην ιταλική, οι τελευταίες του όπερες είναι είτε με πρωτότυπο γαλλικό λιμπρέτο, είτε ξαναδουλεμένες προσαρμογές σε γαλλικό στίχο παλαιότερων ιταλικών μελοδραμάτων.

Ο μουσικολόγος Ροντόλφο Τσελλέττι συνοψίζει τη σημασία που έχει η όπερα Σεμίραμις ως εξής:

`Ηταν η τελευταία όπερα της σπουδαίας παραδόσεως του μπαρόκ: η πιο όμορφη, η πιο επινοητική, και ίσως η πιο πλήρης. Αλλά επίσης, ανεπανόρθωτα, η τελευταία.[5]


Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 Ανακτήθηκε στις 25  Απριλίου 2019.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 Ανακτήθηκε στις 9  Μαΐου 2019.
  3. ↑ Raymond Monelle: «Semiramide redenta: archetipi, fonti classiche, censure antropologiche nel melodramma», Music & Letters, τόμ. 73, νο. 3 (1992), σσ. 448-450
  4. ↑ Guido Johannes Joerg: Βιβλιαράκι στο DVD της ArtHaus, σελ. 27
  5. ↑ Celletti, αναφ. στο: Migliavacca, Giorgio (1998) "Semiramide: Apogee, Decline and Renaissance: the True Phoenix of Belcanto", Booklet accompanying the Nightingale Classics CD, 1998, σελ. 92

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]