Η Σινταστά (ρωσικά: Синташта́) είναι ένας αρχαιολογικός χώρος στο όμπλαστ του Τσελιάμπινσκ στη Ρωσία. Πρόκειται για τα ερείπια ενός οχυρωμένου οικισμού, που χρονολογείται από την Εποχή του Χαλκού (~2800–1600 ΠΚΕ)[1] και είναι το κέντρο του πολιτισμού Σινταστά. Ο χώρος έχει χαρακτηριστεί «οχυρωμένο μεταλλουργικό βιομηχανικό κέντρο».[2]
Συντεταγμένες: 52°29′10.4″N 60°11′17.8″E / 52.486222°N 60.188278°E
Βρίσκεται στη στέπα ακριβώς ανατολικά των Ουραλίων. Έχει πάρει το όνομά της από τον παρακείμενο ποταμό Σινταστά, παραπόταμο του Τομπόλ. Η μεταβαλλόμενη πορεία του ποταμού με την πάροδο του χρόνου κατέστρεψε το ήμισυ της περιοχής αφήνοντας πίσω του 31 από τις περίπου 50-60 κατοικίες του οικισμού.[1]
Ο οικισμός αποτελείται από ορθογώνιες κατοικίες διατεταγμένες σε κύκλο διαμέτρου 140 μέτρων. Περιτριγυρίζεται από τείχος με πύργους και βαθιά τάφρο στο εξωτερικό του. Οι οχυρώσεις στη Σινταστά και παρόμοιους οικισμούς όπως το Αρκάιμ ήταν άνευ προηγουμένου κλίμακας για την περιοχή της στέπας. Υπάρχουν ενδείξεις μεταλλουργίας χαλκού σε κάθε σπίτι που ανασκάφηκε, και πάλι μια πρωτοφανής ένταση μεταλλουργικής παραγωγής για τη στέπα[1]. Το κεραμικό ύφος του πρώιμου Πολιτισμού Αμπάσεβο επηρέασαν έντονα τα κεραμικά της Σινταστά.[3]
Λόγω της αφομοίωσης φυλών στην περιοχή των Ουραλίων, φαίνεται ανακριβές να χαρακτηρίσουμε την Σινταστά καθαρά Άρια.[4] Στις ρίζες της, ο πολιτισμός Αμπάσεβο θα έπαιζε σημαντικό ρόλο. [3]
Γύρω από την τοποθεσία βρέθηκαν πέντε κοιμητήρια, το μεγαλύτερο από τα οποία (γνωστό ως Sintashta mogila ή SM) αποτελούνταν από σαράντα τάφους. Μερικοί εξ αυτών ήταν ταφές αρμάτων, που έφεραν έτσι στο φως κάποια από τα παλαιότερα γνωστά άρματα στον κόσμο. Άλλοι περιελάμβαναν θυσίες αλόγων - έως και οκτώ σε έναν τάφο - διάφορα πέτρινα και χάλκινα όπλα, καθώς και ασημένια και χρυσά στολίδια. Το κοιμητήριο SM επικαλύπτεται από ένα πολύ μεγάλο κουργκάν μεταγενέστερης κατασκευής. Έχει προταθεί ότι το είδος των ταφικών θυσιών στη Σιναστά έχει ισχυρές ομοιότητες με τα ταφικά τελετουργικά που περιγράφονται στη Ριγβέδα, ένα αρχαίο ινδικό θρησκευτικό κείμενο που συνδέεται συχνά με τους Πρωτο-Ινδοϊρανούς.[1]
Η ραδιοχρονολόγηση άνθρακα από τον οικισμό και τα κοιμητήρια εκτείνεται πάνω από μια χιλιετία, γεγονός που υποδηλώνει μια προηγούμενη κατοχή, που ανήκει στον πολιτισμό Πολτάβκα. Η πλειοψηφία των χρονολογήσεων, ωστόσο, είναι περίπου το 2100-1800 π.Χ., που δείχνει μια κύρια περίοδο κατοχής του χώρου συμβατή με άλλους οικισμούς και κοιμητήρια του πολιτισμού Σινταστά.[1]