Σμύρνιον το μελανοσέλινον

Αγριοσέλινο ή Σμυρνιά
(Smyrnium olusatrum)
Smyrnium olusatrum.
Smyrnium olusatrum.
Συστηματική ταξινόμηση
Βασίλειο: Φυτά (Plantae)
Συνομοταξία: Αγγειόσπερμα (Angiosperms)
Ομοταξία: Ευδικοτυλήδονα (Eudicots)
Υφομοταξία: Αστερίδες (Asterids)
Τάξη: Σελινώδη (Apiales)
Οικογένεια: Απιίδες ή Σκιαδοφόρα (Apiaceae)
Γένος: Σμύρνιον (Smyrnium)
Είδος: Σ. το μελανοσέλινον (S. olusatrum)
Διώνυμο
Σμύρνιον το μελανοσέλινον
(Smyrnium olusatrum)
Κάρολος Λινναίος (L.)

Το Σμύρνιον το μελανοσέλινον (Smyrnium olusatrum), κοινή ονομασία Αγριοσέλινο ή Σμυρνιά, είναι ένα καλλιεργούμενο ανθοφόρο φυτό, που ανήκει στην οικογένεια των Απιίδων (ή Σκιαδοφόρων, Apiaceae ή Umbelliferae).[1] Επίσης, είναι γνωστό ως Αλεξάντερς, alisanders, μαϊντανός αλόγου και smyrnium. Ήταν γνωστό στον Θεόφραστο (9.1) και τον Πλίνιο τον Πρεσβύτερο (N. H. 19.48).[2]

Περιγραφή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Smyrnium olusatrum - (Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Τουλούζης).

Αυτά τα σωματώδη φυτά αναπτύσσονται σε ύψος 150 εκ. (59 in), με ένα συμπαγές στέλεχος το οποίο με τα χρόνια γίνεται κοίλο και αυλωτό.[3] Τα φύλλα είναι σκέτα οδοντωτά, τα τρισχιδή διαιρούμενα τμήματα χωρίζουν τα τμήματα επίπεδα, όχι σαρκώδη.[4]

Το Αγριοσέλινο είναι ενδημικό στη Λεκάνη της Μεσογείου, αλλά είναι σε θέση να ευδοκιμήσει βορειότερα.[1] Τα άνθη του είναι χρώματος κίτρινο-πράσινου και σχηματίζουν σκιάδια,[3][Σημ. 1] και οι καρποί του είναι μαύροι. Ανθίζει από τον Απρίλιο έως τον Ιούνιο.[3] Γευστικά, το Αγριοσέλινο βρίσκεται ενδιάμεσα μεταξύ σέλινου και μαϊντανού.[1] Παλαιότερα, χρησιμοποιείτο σε πολλά πιάτα, είτε ζεματισμένο [5] είτε όχι, αλλά τώρα έχει αντικατασταθεί από το σέλινο.

Τώρα έχει σχεδόν ξεχαστεί ως πηγή τροφής αν και εξακολουθεί να φύεται άγριο, σε πολλά μέρη της Ευρώπης συμπεριλαμβανομένης της Βρετανίας.[1] Είναι σύνηθες μεταξύ των τοποθεσιών των Μεσαιωνικών κήπων των μονών.

Αυτό το υψηλό φυτό, φύεται στα μονοπάτια των γκρεμών και είναι το πρώτο πράσινο παραθαλάσσιο τοπίο του έτους. Οι Ρωμαίοι το έφεραν μαζί τους για τρώνε τα φύλλα, τους μίσχους, τις ρίζες και τους ανθοφόρους οφθαλμούς του.[6]

Τα Αγριοσέλινο είναι μια πηγή τροφής η οποία εκτιμάται πολύ από τα άλογα.[7]

Φυσικό περιβάλλον

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ευρέως διασκορπισμένο στην Αγγλία και την Ιρλανδία. Συνηθισμένο σε εδάφη αποβλήτων και τις άκρες των αγρών, ειδικά πλησίον των ακτών.[8][9]

Διανομή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις Κομητείες Down, Antrim, Londonderry και σε ολόκληρη την Ιρλανδία.[8][10]

Σημειώσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Το σκιάδιο (umbel), είναι ταξιανθία που φέρει κεντρικό άξονα, από την κορυφή του οποίου εκφύονται ποδισκοφόρα άνθη. Τα άνθη αυτά εμφανίζονται συνήθως στο ίδιο επίπεδο. Μοιάζει με τις νευρώσεις της ομπρέλας, εξ ου και η ονομασία.[Παρ. Σημ. 1][Παρ. Σημ. 2]
Παραπομπές σημειώσεων
  1. ↑ {{http://www.etymonline.com/index.php?term=umbel umbel etymology]}}
  2. ↑ Beentje, H.· Williamson, J. (2010). The Kew Plant Glossary: an Illustrated Dictionary of Plant Terms. Royal Botanic Gardens, Kew: Kew Publishing. 

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Davidson, Alan, and Tom Jaine. The Oxford companion to food. Oxford University Press, USA, 2006. 805. Print. Retrieved Aug. 09, 2010, from [1]
  2. ↑ Pliny (1856). «Book XX. Anise—sixty-one remedies». The Natural History of Pliny. 4. translators John Bostock, Henry Riley. London: Henry Bohn. σελίδες 271–274. OCLC 504358830. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Parnell, J. and Curtis, T. 2012. Webb's An Irish Flora. p.425 Cork University Press ISBN 978-185918-4783
  4. ↑ Webb, D.A., Parnell, J. and Doogue, D. 1996. An Irish Flora. Dundalgan Press Ltd.Daldalk. ISBN 0-85221-131-7
  5. ↑ MM. Vilmorin-Andrieux; W.Robinson. 1885/undated. The vegetable garden: Illustrations, descriptions, and culture of the garden vegetables of cold and temperate climates, English Edition. Jeavons-Leler Press and Ten Speed Press. 1920 edition in Internet Archive
  6. ↑ Ginn, Peter and Goodman, Ruth 2013. Tudor Monastery Farm. Random House (BBC Digital). ISBN 9781448141722.
  7. ↑ Ed, Mr. (1975). Yummy!. σελ. 1. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Hackney, P.(Ed) 1992 Stewart and Corry's Flora of the North-east of Ireland. Institute of Irish Studies The Queen's University of Belfast. ISBN 0-85389-446-9
  9. ↑ Clapham, A.R., Turin, T.G. and Warburg, E.F. 1968. Excursion Flora of the British Isles. Cambridge University Press. ISBN 0-521-04656-4
  10. ↑ Scannell, M.P. and Synnott, D.M. 1972. Census Catalogue of the Flora of Ireland. Dublin Stationery Office

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]