Σουζάνα Νάιντιτς

Σουζάνα Νάιντιτς
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση1932
Μπουένος Άιρες
Χώρα πολιτογράφησηςΑργεντινή
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΙσπανικά
Αγγλικά
Γαλλικά
Ιταλικά
Εβραϊκά
Πορτογαλικά
ΣπουδέςΠανεπιστήμιο Μουσικής και Παραστατικών Τεχνών της Βιέννης (1950–1952)
Collegium Musicum
Πανεπιστήμιο Μπράνταϊς (1954–1956)
Longy School of Music of Bard College (1954–1956)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητατραγουδίστρια
λογοθεραπευτής
δεδομένα

Η Σουζάνα Νάιντιτς (γενν. 1932, ισπανικά: Susana Naidich‎‎, εναλλ. Naidic) είναι Αργεντινή τραγουδίστρια, μουσικολόγος, φωνολόγος, καθηγήτρια φωνητικής και λογοθεραπεύτρια.[1][2]

Βιογραφικά στοιχεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μπουένος Άιρες. To 1949, σπούδασε καθηγήτρια χορού στην Εθνική Σχολή Μουσικής και Παραστατικών Τεχνών (Escuela Nacional de Música y Arte Escénico) και στη συνέχεια λυρική μουσική στη Σχολή Όπερας του Τέατρο Κολόν, την κύρια όπερα της πρωτεύουσας της Αργεντινής.[3] Έπειτα, φωνητική-δραματουργία-μουσικές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Μουσικής και Παραστατικών Τεχνών στη Βιέννη (1950-52), στο Collegium Musicum στο Σάλτσμπουργκ (1951), όπου συμμετείχε στο Φεστιβάλ του Σάλτσμπουρκ υπό τη διεύθυνση του Γκέοργκ Σόλτι,[4] φωνητική στο Longy School of Music στο Κέμπριτζ (1954-56). Στη συνέχεια, έλαβε το μεταπτυχιακό της δίπλωμα στη μουσικολογία στο Πανεπιστήμιο Μπράνταϊς στο Ουόλντμαν της Μασαχουσέτης (1954-56).[2]

Μετά την επιστροφή της στο Μπουένος Άιρες, συμμετείχε στη λυρική σκηνή του Τεάτρο Κολόν και σε παραστάσεις γνωστών σκηνοθετών όπερας, όπως των Καρλ Μπομ, Έριχ Κλάιμπερ και Ζαν Μαρτινόν. Ταυτόχρονα, είχε εμφανιστεί ως σολίστ σε άλλες λυρικές σκηνές και μέγαρα μουσικής. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, ερμήνευσε σε διάφορα φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων στο Τάγκλγουντ και στη Βοστώνη, συνοδευόμενη από τους Άαρον Κόπλαντ και Λέοναρντ Μπερνστάιν. Τα έτη 1963-64, εργάστηκε στο Ισραήλ πραγματοποιώντας συναυλίες με ορχήστρα και μουσικές εκτελέσεις με οπτικοακουστικά μέσα,[3] όπως ο «Ορφέας και Ευρυδίκη» («Orfeo ed Euridice») του Κρίστοφ Βίλιμπαλντ Γκλουκ, η «Σεχραζάτ» («Shéhérazade») του Μωρίς Ραβέλ, η «Απάνθρωπη αγάπη» («El amor brujo») του Μάνουελ ντε Φάγια και τα «Τα τραγούδια του οδοιπόρου» («Lieder eines fahrenden Gesellen») του Γκούσταβ Μάλερ.[5]

Από το 1967, παράλληλα με τις εμφανίσεις της, άρχισε να διδάσκει μαθήματα φωνητικής σε ακαδημαϊκά και σε φροντιστηριακά μαθήματα πάνω στη χρήση της φωνής, του λόγου και του τραγουδιού, τεχνικές φωνητικής ερμηνείας χωρίς να βλάπτονται οι φωνητικές χορδές, αποκατάσταση των λειτουργικών προβλημάτων, όπως η δυσφωνία, που σχετίζονται με βιολογικούς παράγοντες (οζίδια, πολύποδες και οιδήματα) ή από την κακή τεχνική κατάρτιση του ερμηνευτή, κακή τοποθέτηση της φωνής για τραγουδιστές και κατάχρηση φωνητικών χορδών.[5] Το 1970, κυκλοφόρησε ένα δίσκο βινυλίου «Cantares de madre» (μτφ. «Τραγούδια της μητέρας») με νανουρίσματα διαφόρων προελεύσεων, υπό τη διεύθυνση του Εντουάρτντο Ροβίρα (Eduardo Rovira). Η επανακυκλοφορία του δίσκου το 2000, περιλαμβάνει επίσης πέντε σπιρίτσουαλς με διευθυντή ορχήστρας τον Αλμπέρτο Φαβέρο (Alberto Favero).[6] Το 2002, τραγούδησε σπιρίτσουαλς και έργα του Τζορτζ Γκέρσουιν, στην τηλεοπτική εκπομπή «Verdadero Encanto» στο Κέντρο Πολιτισμού Μπόρχες, ντουέτο με την κόρη της Αλίσα Κόφμαν (Alisa Kaufman).[7]

Μιλάει και γράφει στα αγγλικά, στα γαλλικά, στα ιταλικά, στα εβραϊκά και στα πορτογαλικά. Είναι μέλος πολλών σωματείων, όπως του Παγκόσμιου Οργανισμού Λογοπαθολόγων και Ακοολόγων (International Association of Logopedics and Phoniatrics, IALP), του Collegium Medicorum Theatri (COMET), του Οργανισμού Λογοθεραπευτών και Ακουολόγων Αργεντινής (Asociación Argentina Logopedia y Foniatría, ASALFA) και της Αργεντίνικης Εταιρείας της Φωνής (Sociedad Argentina de la Voz, SAV) της όποιας είναι ιδρύτρια και πρόεδρος μεταξύ των ετών 2000-03.[5] Έχει συγγράψει ορισμένα βιβλία και έχει δημοσιεύσει επιστημονικές μελέτες.[5][8] Τιμήθηκε για το έργο της, έπειτα από πρωτοβουλία του επιχειρηματία Εντουάρντο Ελζστάιν, από τον δήμο του Μπουένος Άιρες ως «εξέχουσα προσωπικότητα του πολιτισμού» («personalidad destacada de la cultura»).[4][5]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ (Ισπανικά) Guía quincenal de la actividad intelectual y artística argentina. Comision Nacional de Cultura. 1950. Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2017.  Unknown parameter |volumen= ignored (|volume= suggested) (βοήθεια)
  2. ↑ 2,0 2,1 (Ισπανικά) «currículum vítae». susananaidich.com.ar. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Ιουνίου 2004. Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2017. CS1 maint: Unfit url (link)
  3. ↑ 3,0 3,1 (Ισπανικά) Soledad Sacheri. «Entrevista exclusiva a Susana Naidich: "Un cantante no puede emitir con libertad si está pensando en su onda sonora». Sociedad Argentina de la Voz. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Απριλίου 2009. Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2017. 
  4. ↑ 4,0 4,1 (Ισπανικά) Conrado Laigle (13 Ιουνίου 2011). «Susana Naidich, personalidad destacada». DBAnoticias. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουνίου 2016. Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2017. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 (Ισπανικά) Susana Naidich, personalidad destacada de la Cultura. Diario Z. 14 Ιουνίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2014-05-27. https://web.archive.org/web/20140527102643/http://www.diarioz.com.ar/#!/nota/susana-naidich-personalidad-destacada-de-la-cultura-8600//. Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2017. 
  6. ↑ (Ισπανικά) Julio Nudler (23 Ιουλίου 2000). Veinte años de la muerte de Eduardo Rovira, el otro Piazzolla. Página/12. http://www.pagina12.com.ar/2000/suple/radar/00-07/00-07-23/nota3.htm. Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2017. 
  7. ↑ (Ισπανικά) Martín Liut (2 Αυγούστου 2002). Canciones entre madre e hija. La Nación. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-08-04. https://web.archive.org/web/20160804001701/http://www.lanacion.com.ar/418790-canciones-entre-madre-e-hija. Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2017. 
  8. ↑ (Ισπανικά) Julio Bernaldo de Quirós. «Principios de Foniatría». susananaidich.com.ar. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Αυγούστου 2004. Ανακτήθηκε στις 7 Μαρτίου 2017. CS1 maint: Unfit url (link)