Σουκούμπα
Οι Shukuba(ιαπωνικά: 宿場) ήταν ταχυδρομικοί σταθμοί κατά την περίοδο Έντο στην Ιαπωνία, γενικά βρίσκονταν πάνω σε κάποια από τους Πέντε Δρόμους του Έντο ή σε κάποια διακλάδωσή τους. Καλούνταν, επίσης, και shuku-eki (宿駅). Αυτοί οι ταχυδρομικοί σταθμοί (ή "ταχυδρομικές πόλεις") ήταν τοποθεσίες, όπου ταξιδιώτες μπορούσαν να σταματήσουν για να ξεκουραστούν κατά το ταξίδι του σε όλη την επικράτεια.[1] Δημιουργήθηκαν, σύμφωνα με τις πολιτικές για την μεταφορά αγαθών με χρήση αλόγου, που αναπτύχθηκαν κατά τις περιόδους Νάρα και Χεϊάν.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Αυτοί οι ταχυδρομικοί σταθμοί πρωτοδημιουργήθηκαν από τον Τοκουγκάβα Ιεγιάσου αμέσως μετά το τέλος της Μάχης της Σεκιγκαχάρα. Οι πρώτοι ταχυδρομικοί σταθμοί αναπτύχθηκαν καθόλο το μήκος του δρόμου Τοκάιντο (και στη συνέχεια ακολούθησε η δημιουργία σταθμών πάνω στον Νακασέντο και τους υπόλοιπους δρόμους ). Το 1601, χτίζεται ο πρώτος σταθμός του Τοκάιντο από τους συνολικά πενήντα τρεις σταθμούς , όπου απλωνόταν από το Σινιγκάβα-τζούκου στο Έντο μέχρι το Ότσου-τζούκου στην Επαρχία Όμι. Δεν χτίστηκαν όλοι οι ταχυδρομικοί σταθμοί την ίδια περίοδο, αλλά ο τελευταίος χτίστηκε το 1624.
Τα καταλύματα των ταχυδρομικών σταθμών δημιουργήθηκαν για χρήση από τις δημόσιες αρχές, και όταν δεν υπήρχαν αρκετά καταλύματα, χρησιμοποιήθηκαν και οι κοντικές πόλεις. Οι τόγια, τα χοντζίν και τα υπό-χοντζίν των ταχυδρομικών σταθμών κρατούνταν όλα για τις δημόσιες αρχές. Ήταν δύσκολο να λάβει κανένας κέρδος ως ιδιοκτήτης αυτών των χώρων, αλλά ο Σόγκουν παρείχε βοήθεια με τη μορφή διαφόρων αδειών, όπως συλλογής ρυζιού και απλού δανεισμού χρημάτων, επιτρέποντας στα καταστήματα να παραμείνουν ανοιχτά. Τα χατάγκο, τα καταστήματα λιανικής πώλησης, τα τσαγερία, κ.α., που σχεδιάστηκαν για τους γενικούς ταξιδευτές, μπορούσαν να αποφέρουν κέρδη. Τα Άι νο Σούκου ήταν ενδιάμεσοι ταχυδρομικοί σταθμοί, και παρόλο που ήταν ανεπίσημοι σταθμοί ανάπαυσης, είχαν πολλές από τις εγκαταστάσεις των σουκούμπα.
Γενικά, με την έναρξη της Μεϊτζί περιόδου, ήρθε και η εξάπλωση του σιδηρόδρομου ως μεταφορικό μέσο, με αποτέλεσμα ο αριθμός των ταξιδευτών που επισκέπτονταν αυτούς τους ταχυδρομικούς σταθμούς να μειωθεί αρκετά, καθώς επίσης και η ευπορία των σταθμών.
Εγκαταστάσεις των Ταχυδρομικών Σταθμών
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
- Τόνυα ή Τόγια (問屋場): Γραφεία που βοηθούσαν για τη διαχείριση του ταχυδρομικού σταθμού.
- Χοντζίν (本陣): Χώροι ανάπαυσης και καταλύματα που χρησιμοποιούνταν από τους σαμουράι και τους ευγενείς. Τα Χόντζιν δεν ήταν μαγαζιά, ανταυτού μεγάλες κατοικίες στους ταχυδρομικούς σταθμούς σχεδιάζονταν συχνά ως κατάλυμα για τις κυβερνητικές αρχές.
- Γουάκι-χοντζίν (脇本陣): Αυτές οι εγκαταστάσεις χρησιμοποιούνταν, επίσης, από σαμουράι και ευγενείς, αλλά μπορούσαν να τις χρησιμοποιήσουν και άλλοι ταξιδιώτες, αν υπήρχαν άδεια δωμάτια.
- Χατάγκο (旅籠): Εγκαταστάσεις που πρόσφεραν διαμονή σε γενικούς ταξιδιώτες και συνήθως πρόσφεραν και φαγητό.
- Κιτσίν-γιάντο (木賃宿): Εγκαταστάσεις που πρόσφεραν διαμονή σε γενικούς ταξιδιώτες, αλλά δεν πρόσφεραν φαγητό.
- Οτσάγια (茶屋): Χώροι ανάπαυσης που πουλούσαν τσάι, φαγητό και αλκοόλ στους ταξιδιώτες.
- Καταστήματα: Γενικά καταστήματα που πουλούσαν αγαθά στους ταξιδιώτες.
- Κοσάτσου (高札): Πινακίδες όπου τοιχοκολλούνταν οι προκηρύξεις του σόγκουν.
Διατηρητέοι και ανακατασκευασμένοι σταθμοί
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Εθνικά χαρακτηρισμένοι αρχιτεκτονικοί διατηρητέοι χώροι
- Ούτσι-τζούκου του Αίζου Νίσι Καιντό (Σιμογκό, Περιοχή Μιναμιαίζου, Νομός Φουκουσίμα)
- Ούνο-τζούκου του Χοκόκου Καιντό (Τόμι, Νομός Ναγκάνο)
- Ναράι-τζούκου του Νακασέντο (Σιοτζίρι, Ναγκάνο)[2]
- Τσουμάγκο-τζούκου του Νακασέντο (Ναγκίσο, Ναγκάνο)
- Σέκι-τζούκου του Τοκάιντο (Καμεγιάμα, Νομός Μιε)[3]
- Κουμαγκάβα-σούκου του Σάμπα Καιντό (Γουακάσα, Περιοχή Μικατακαμινάκα, Νομός Φουκούι)
- Χιραφούκου-σούκου του Ινάμπα Καιντό (Σαγιό, Περιοχή Σαγιό, Νομός Χιόγκο)
- Όχαρα-σούκου του Ινάμπα Καιντό (Μιμασάκα, Νομός Οκαγιάμα)
- Τσίζου-σούκου του Ινάμπα Καιντό (Τσίζου, Γιάζου, Νομός Τοττόρι)
- Κογιανόζε-τζούκου Ναγκασάκι Καιντό (Γιαχατανίσου-κου, Νομός Φουκουόκα)
- Ουτσίνο-σούκου του Ναγκασάκι Καιντό (Ιιζούκα, Νομός Φουκουόκα)
- Σιότα-σούκου του Ναγκασάκι Καιντό (Ουρεσίνο, Νομός Σαγκά)
- Ισιμπε-τζούκου του Τοκάιντο (Κονάν, Νομός Σίγκα)
Πολιτιστική κληρονομιά
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολλά σουκούμπα διατηρούνται ως μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς. Συχνά είναι θέμα της τέχνης Ουκίοέ, όπως στο Οι Πενήντα Τρεις Σταθμοί του Τοκάιντο του Χιροσίτζε.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ William E. Deal (2005). Handbook to Life in Medieval and Early Modern Japan. Oxford University Press. σελ. 61. ISBN 9780195331264.
- ↑ Kisoji Shukuba-machi Series: Narai-juku. (in ιαπωνική) Higashi Nihon Denshin Denwa. Accessed July 24, 2007.
- ↑ Mie Tourism Guide: Ancient Tokaido Seki-juku. Mie Prefecture. Accessed November 29, 2007.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Shukuba στο Wikimedia Commons
