Στέφανος Ούρος Α΄

Στέφανος Ούρος Α΄
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Стефан Урош I (Σερβικά)
Γέννηση	1220
Θάνατος	1  Μαΐου 1277[1] Μονή Σοπότσανι
Τόπος ταφής	Μονή Σοπότσανι (43°7′5″ s. š., 20°22′26″ v. d.)
Χώρα πολιτογράφησης	Μεγάλο Πριγκιπάτο της Ράσκας
Θρησκεία	Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Σερβικά[2]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	ηγεμόνας ορθόδοξος μοναχός[3]
Οικογένεια
Σύζυγος	Έλενα των Ανζού
Τέκνα	Brnjača Στέφανος Ντραγκούτιν[4] Στέφανος Ούρος Β΄ Μιλούτιν[4] d:Q85999528
Γονείς	Στέφανος ο Πρωτόστεπτος[4] και Άννα Ντάντολο
Αδέλφια	Κομνηνή Νεμάνια Στέφανος Βλάντισλαβ Άγιος Σάββας Β΄ της Σερβίας Στέφανος Ράντοσλαβ
Οικογένεια	Οίκος των Νεμάνια
Στρατιωτική σταδιοδρομία
Πόλεμοι/μάχες	d:Q16081607
Υπογραφή
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Στέφανος Ούρος Α΄ (σερβικά: Стефан Урош I, 1220 – 1 Μαΐου 1277), γνωστός και ως Στέφανος ο Μέγας^[5], ήταν βασιλιάς της Σερβίας την περίοδο 1243-1276, διαδεχόμενος τον ετεροθαλή αδελφό του Στέφανο Βλάντισλαβ.

Ήταν ο μικρότερος γιος του Στέφανου του Πρωτόστεπτου από την δεύτερη σύζυγο του Άννα Δάνδολο, εγγονή του Ερρίκου Δάνδολου, δόγη της Βενετίας.

Την άνοιξη του 1243 οι Σέρβοι επαναστάτησαν και καθαίρεσαν τον βασιλιά Στέφανο Βλάντισλαβ, αντικαθιστώντας τον με τον μικρότερο αδελφό του Στέφανο Ούρο Α΄. Ο νέος βασιλιάς διατήρησε καλές σχέσεις με τον προκάτοχό του^[6], ο οποίος αναφέρεται σε ορισμένους χάρτες του.

Η βασιλεία του Στέφανου Ούρος Α΄ συνέπεσε με την παρακμή των γειτονικών αντιπάλων της Σερβίας, το Δεσποτάτο της Ηπείρου και τη Βουλγαρία. Αυτό βοήθησε τη Σερβία να γίνει ισχυρή τοπική εξουσία. Ο Στέφανος Ούρος ενθάρρυνε την ταχεία οικονομική ανάπτυξη και τις εμπορικές συναλλαγές με τις Δαλματικές πόλεις Ραγούζα και Κότορ. Σάξονες ανθρακωρύχοι από την Ουγγαρία^[7] εισήχθησαν για να εργαστούν και να δουλέψουν στα Σερβικά ορυχεία ασημιού στο Μπρκόβο και στο Ρούντνικ. Στους Σάξονες παραχωρήθηκαν θρησκευτικά και πολιτικά δικαιώματα. Το Νόβο Μπρντο έφτασε να έχει 40.000 κατοίκους, από τις μεγαλύτερες εκείνη την εποχή πόλεις της Ευρώπης^[8].

Το 1252-1253 ενεπλάκη σε πόλεμο με τη Δημοκρατία της Ραγούζας, η οποία συνόρευε με την Ζαχλουμία. Η Ραγούζα συνήψε συμμαχία με τη Βουλγαρία. Σε έναν χάρτη με ημερομηνία 22 Μαΐου 1254 αναφέρεται συμμαχία ανάμεσα στους δυο εμπλεκόμενους. Κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του 1260 ένας νέος πόλεμος ξέσπασε με την Ραγούζα και υπεγράφη συνθήκη το 1268, τελειώνοντας τον πόλεμο.

Το 1268 ο Στέφανος Ούρος εισέβαλε τις ουγγρικές περιοχές νότια του Δούναβη στην Μάτσβα. Παρά κάποια αρχική επιτυχία, ο Στέφανος Ούρος συνελήφθη από τους Ούγγρους και αναγκάστηκε να αγοράσει την απελευθέρωσή του και να υπογράψει συνθήκη ειρήνης. Ο Στέφανος Ούρος ήρθε σε σύγκρουση με τον γιο του και νόμιμο διάδοχο Στέφανο Ντραγκούτιν: Ο Ουρος είχε πρόθεση να αφήσει διάδοχο τον Μιλούτιν. Ξεκίνησε εμφύλιος πόλεμος όπου ο Στέφανος Ούρος, ηττημένος από τον Ντραγκουτίν^[9] παραιτήθηκε από τον θρόνο και αποσύρθηκε μοναχός σε άγνωστη μονή της Ζαχλουμίας, όπου πέθανε μετά 2-3 χρόνια. Τα λείψανά του αργότερα μεταφέρθηκαν στη μονή Σοπότσανι που είχε ιδρύσει ο ίδιος. Κατείχε τιμητικά τον τίτλο του Κράλη της Βουλγαρίας^[10].

Με τη σύζυγό του Έλενα των Ανζού που ήταν πριγκίπισσα ή κόρη του Λατίνου αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης , είχε τουλάχιστον τρεις γιους και μία κόρη άγνωστου ονόματος:

• Στέφανος Ντραγκούτιν, βασιλιάς της Σερβίας.
• Στέφανος Ούρος Β΄ Μιλούτιν, βασιλιάς της Σερβίας.
• Μπριάτσα.
• κόρη αγνώστου ονόματος.

Παραπομπές

1. pantheon.world/profile/person/Stefan_Uroš_I. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
2. «Identifiants et Référentiels» (Γαλλικά) Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. 176144102. Ανακτήθηκε στις 4  Μαρτίου 2020.
3. Τσεχική Εθνική Βάση Δεδομένων Καθιερωμένων Όρων. js2014842201. Ανακτήθηκε στις 16  Δεκεμβρίου 2022.
4. Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
5. Jireček 1967, p. 310: "König Stephan Uros" I. (1243 — 1276) wird von den Männern der serbischen Kirche, von Domentian und Daniel, der „Große" (veliki) genannt".
6. Foundation for Medieval Genealogy «Serbia» Consultado
7. Petrović, Petar; Đurđekanović, Slađana. Ancient mining and metallurgy in southeast Europe. Arheološki institut (Belgrado, 1995) p. 243
8. Ivan Ivanji, Jugoslawien, APA Guides, München 1991, Serbisches Mittelalter (Autor: Srđan Pirivatrić), S. 38
9. Ćirković, Sima M. The Serbs. Blackwell Publishing Ltd, 2004. ISBN 0-631-20471-7
10. Мисирков, Кръстьо, Бележки по южно-славянска филология и история (Към въпроса за пограничната линия между българския и сръбско-хърватски езици и народи), Одеса, 30.XII.1909 г.. Българска сбирка, 1910, 1911.

Πηγές

• Fine, John V.A. (1994). The late medieval Balkans: a critical survey from the late twelfth century to the Ottoman Conquest. Ann Arbor, Mich: University of Michigan Press. ISBN 0-472-08260-4. 
• Κόροβιτς, Βλαντιμίρ (1997). Историја српског народа.