| Στέφανος του Περς, αρχιεπίσκοπος του Παλέρμου | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1140 (περίπου) |
| Θάνατος | 1169 Ιερουσαλήμ |
| Τόπος ταφής | Ιερουσαλήμ |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία |
| Θρησκεία | Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | καγκελάριος αρχιεπίσκοπος |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Ροτρού Γ΄ του Περς και NN |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Αρχιεπίσκοπος του Παλέρμου (1167–1168) |
Ο Στέφανος, γαλλ.: Stephen du Perche (1137/38–1169) από τον Οίκο του Σατωντάν και του Περς ήταν καγκελάριος του βασιλείου της Σικελίας (1166–68) και αρχιεπίσκοπος του Παλέρμου (1167–68) κατά την πρώιμη αντιβασιλεία της εξαδέλφης του, της χήρας βασίλισσας Μαργαρίτας της Ναβάρρας (1166–71)[1].
Ο Στέφανος περιγράφεται από τον σύγχρονο χρονογράφο Ούγκο Φαλκάντους ως γιος τού Ροτρού Γ΄ [2] κόμη του Περς. Ήταν νέος όταν μπήκε στην πολιτική, γεννημένος το νωρίτερο το 1137/38. Μπορεί να πήρε το όνομά του από τον Στέφανο της Αγγλίας, που τότε κυβερνούσε το δουκάτο της Νορμανδίας. [3] Ανιψιός του ήταν ο Στέφανος δούκας της Φιλαδέλφειας στη Μ. Ασία.
Το 1166 η Μαργαρίτα κάλεσε τον άλλο εξάδελφό της, τον Ροτρού αρχιεπίσκοπο του Ρουέν να της στείλει ένα μέλος της οικογένειας για να τη βοηθήσει και να την υποστηρίξει στη διακυβέρνηση. Συμπτωματικά ο Στέφανος εκείνη τη στιγμή ετοιμαζόταν να πάει σε Σταυροφορία στους Αγίους Τόπους και έτσι αποφάσισε να επισκεφθεί το Παλέρμο, την πρωτεύουσα της Σικελίας, για μερικούς μήνες. Εκεί κατέληξε να μείνει για δύο χρόνια. Ήταν πολύ νέος εκείνη την εποχή και περιγράφεται ως puer (αγόρι) και adolescens (έφηβος) από τον Γουλιέλμο της Τύρου, έτσι ήταν ακόμη νεαρός. Ωστόσο τον Νοέμβριο η Μαργαρίτα τον διόρισε καγκελάριο. Για τη θέση του μισήθηκε από τους τοπικούς ευγενείς. Σύμφωνα με τον Χούγκο Φαλκάντους, η καγκελαρία του ήταν αξιοσημείωτη για το ότι «δεν επέτρεπε ποτέ σε ισχυρούς άνδρες να καταπιέζουν τους υποτελείς τους, ούτε ποτέ προσποιήθηκε να παραβλέψει τυχόν τραυματισμούς στους φτωχούς. Με αυτόν τον τρόπο η φήμη του εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλο το βασίλειο, . . . έτσι ώστε οι άνθρωποι τον κοίταζαν ως έναν άγγελο παρηγοριάς, που έστειλε ο ουρανός και επανήλθε η Χρυσή Εποχή". Η άποψη του Φαλκάντου πιθανώς ταιριάζει καλύτερα με τη γνώμη των κατώτερων τάξεων, παρά με εκείνη των συναδέλφων αριστοκρατών του Στεφάνου.