Ο Σταύρος Κωστόπουλος (1900 - 1968) ήταν Έλληνας τραπεζίτης και πολιτικός.
Γεννήθηκε το 1900 στην Καλαμάτα και ήταν γιος του τραπεζίτη Ιωάννη Φ. Κωστόπουλου. Τελείωσε το 1ο γυμνάσιο Καλαμάτας.[1] Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών[2] και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού, του οποίου και αναγορεύθηκε διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών.[2]
Ασχολήθηκε με τον τραπεζικό κλάδο, στον οποίο η οικογένεια του είχε ήδη σημαντική παράδοση. Διετέλεσε μέλος (1937 - 1951) και πρόεδρος[2] (1951 - 1953) του Διοικητικού Συμβουλίου της Τράπεζας Εμπορικής Πίστεως. Το 1951 ανέλαβε διοικητής[2] της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 1953, οπότε και αντικαταστάθηκε από την κυβέρνηση Παπάγου με τον Κωστή Ηλιάσκο λόγω της διαφωνίας[2] του σχετικά με τη συγχώνευση της Τράπεζας Αθηνών με την Εθνική Τράπεζα.
Απεβίωσε στις 23 Ιουνίου 1968 στην Αθήνα, σε ηλικία 68 ετών.
Το 1928 εκλέχθηκε για πρώτη φορά βουλευτής Μεσσηνίας.[2] Επανεξελέγη σε αρκετές εκλογικές αναμετρήσεις μέχρι το 1936. Στις εκλογές του 1946 επανεκλέχθηκε με το Κόμμα Φιλελευθέρων συγκεντρώνοντας 2.491 ψήφους. Συνολικά εκλέχθηκε έντεκα φορές βουλευτής.[2]
Κατά την Αποστασία του 1965 ήταν από τους πρώτους βουλευτές της Ένωσης Κέντρου που αποστάτησε, ορκιζόμενος υπουργός Εθνικής Αμύνης στην κυβέρνηση Αθανασιάδη - Νόβα. Ήδη είχε έρθει σε σφοδρή σύγκρουση με τον Ανδρέα Παπανδρέου, παρότι παλαιότερα υπήρξε χρηματοδότης του πατέρα του.
Κατά τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας διετέλεσε πολλάκις υπουργός. Υπουργοποιήθηκε για πρώτη φορά το 1932 από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, και για τελευταία φορά το 1965 από τους Αποστάτες. Από τις υπουργικές του θητείες ξεχωρίζει αυτή στο Υπουργείο Εξωτερικών επί Γεωργίου Παπανδρέου και στο Εθνικής Αμύνης επί Αποστατών.
Χρημάτισε υπουργός Οικονομικών στις κυβερνήσεις Σοφοκλή Βενιζέλου (Αυγούστου, Σεπτεμβρίου και Νοεμβρίου 1950), υπουργός Εθνικής Οικονομίας[3][4] (1932 και 1947) στις κυβερνήσεις Ελευθερίου Βενιζέλου και Δημητρίου Μαξίμου, υπουργός Εξωτερικών[5] στην τελευταία κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου από τον Φεβρουάριο του 1964 μέχρι τον Ιούλιο του 1965, υπουργός Άνευ Χαρτοφυλακίου στην κυβέρνηση κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου, υπουργός Εσωτερικών[6] (1963) στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου 1963, υπουργός Εθνικής Άμυνας[7][8][9] (1965 - 1966) στις κυβερνήσεις Νόβα, Τσιριμώκου και Στεφανόπουλου, υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας (1950) στην κυβέρνηση Πλαστήρα, υπουργός Εφοδιασμού και Διανομών (1948) στην κυβέρνηση Σοφούλη και υπουργός Συντονισμού[10] (1950) στην κυβέρνηση Σοφοκλή Βενιζέλου.