Συντεταγμένες: 51°54′4″N 19°36′39″E / 51.90111°N 19.61083°E
Στρίκουφ | |||
---|---|---|---|
| |||
51°54′4″N 19°36′39″E | |||
Χώρα | Πολωνία | ||
Διοικητική υπαγωγή | Γκμίνα Στρίκουφ | ||
Έκταση | 8,15 km² | ||
Πληθυσμός | 3.458 (31 Μαρτίου 2021)[1] | ||
Ταχ. κωδ. | 95-010 | ||
Ζώνη ώρας | UTC+01:00 (επίσημη ώρα) UTC+02:00 (θερινή ώρα) | ||
Ιστότοπος | Επίσημος ιστότοπος | ||
Σχετικά πολυμέσα | |||
Το Στρίκουφ (πολωνικά: Stryków, γερμανικά: 1943-45 Strickau) είναι πόλη του Πόβιατ Ζγκιες στο Βοεβοδάτο Λοτζ της Πολωνίας. Ο πληθυσμός του είναι 3.477 κάτοικοι (2016).[2]
Η πρώτη αναφορά του Στρίκουφ έγινε το 1387. Το Στρίκουφ ήταν ένα χωριό που βρισκόταν στη διαδρομή από το Ζγκιες προς το Γουόβιτς. Το Στρίκουφ έλαβε δικαιώματα πόλης το 1394 από τον Βασιλιά Λαδίσλαο Β΄ Γιαγκελόν, μετά από αίτημα του κληρονόμου του ιδρυτή της πόλης, Στρικοφσκιέγκο Ντερεσουάβα. Στα μέσα του δέκατου όγδοου αιώνα, η πόλη είχε 45 τεχνίτες (13 ξυλουργούς, 5 εμπόρους και καταστηματάρχες και 5 άλλους) και ήταν ένα τοπικό κέντρο εμπορίου και χειροτεχνίας. Ήταν επίσης κέντρο αριστοκρατικού πλούτου.
Το 1744, η πόλη έλαβε το προνόμιο να διοργανώνει οκτώ εκθέσεις ετησίως. Το Στρίκουφ ανήκε σε πόλεις μεσαίου μεγέθους. Η κατασκευή υφασμάτων επιχειρήθηκε από τον τότε ιδιοκτήτη Φέλιξ Τσαρνέτσκι, αλλά χωρίς επιτυχία. Η οικονομία της πόλης παρέμεινε επικεντρωμένη στη βιοτεχνία και τη γεωργία. Οι σύγχρονες δραστηριότητες έχουν αφήσει ίχνη της παλιάς πόλης με τη μορφή υπάρχουσας ημικυκλικής πλατείας στο κέντρο της πόλης.
Μετά το δεύτερο διαμελισμό της Πολωνίας, το Στρίκουφ βρισκόταν στον πρωσικό τομέα και αργότερα την περίοδο 1807-1815 στο Δουκάτο της Βαρσοβίας και στη συνέχεια στο υπό ρωσική κυριαρχία Βασίλειο της Πολωνίας από το 1867 ως τμήμα του Κυβερνείου Πιότρκουφ. Τον 19ο αιώνα, το Στρίκουφ έχασε τα δικαιώματα πόλης του. Ο λόγος για τη στασιμότητα της αύξησης του πληθυσμού ήταν η ταχεία ανάπτυξη του κοντινού Λοτζ και των ταχέως αναπτυσσόμενων Παμπιανίτσε και Ζγκιες.
Το 1902, το Στρίκουφ συνδέθηκε σιδηροδρομικώς με τη Βαρσοβία και το Λοτζ, το οποίο ακολούθησε η αύξηση του πληθυσμού. Αυτή η σιδηροδρομική σύνδεση έκλεισε για μερικά χρόνια, αλλά άνοιξε ξανά τον Οκτώβριο του 2011. Λίγο μετά την απόκτηση καθεστώτος πόλης το 1923, το Στρίκουφ ανέκαμψε ως πόλη, με την οικονομία να βασίζεται στην υποδηματοποιία και την μεταποίηση ρούχων. Στο Στρίκουφ παράγονταν νήματα και υφάσματα και υπήρχε μια πλινθοποιία.
Η πόλη είχε περίπου 5.000 κατοίκους το 1939 όταν έφτασαν τα γερμανικά στρατεύματα για να καταλάβουν την πόλη. Περίπου οι 2000, ή 40 τοις εκατό, ήταν Εβραίοι. Κακοποιήθηκαν συνεχώς από τους Γερμανούς αστυνομικούς και τον τοπικό εθνοτικά γερμανικό πληθυσμό. Τα υπάρχοντά τους κλάπηκαν. Αφού εξαναγκάστηκαν να ζήσουν σε ένα ασφυκτικά γεμάτο γκέτο (έως και οκτώ άτομα μοιράζονταν κάθε δωμάτιο) χωρίς σύστημα αποχέτευσης, το 1942 μαζεύτηκαν, όπου κάποιοι στάλθηκαν στο Γκέτο του Λοτζ και οι περισσότεροι στο στρατόπεδο εξόντωσης του Χέλμνο, όπου αμέσως σκοτώθηκαν με αέριο. Περίπου μόνο 20 άτομα επέζησαν του πολέμου.[3]
Οι Πολωνοί της πόλης χρησιμοποιήθηκαν για καταναγκαστική εργασία κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Ο πληθυσμός της πόλης ήταν 45% μικρότερος μετά τον πόλεμο λόγω της εκροής ντόπιων Γερμανών που μετακόμισαν δυτικά με τα υποχωρούμενα γερμανικά στρατεύματα, τη δολοφονία σχεδόν ολόκληρης της εβραϊκής κοινότητας και τους θανάτους στην πολωνική κοινότητα.
Βορειοδυτικά του κέντρου του Στρίκουφ, βρίσκονται τα ερείπια του εβραϊκού νεκροταφείου, όπου η τελευταία ταφή πραγματοποιήθηκε το 1946.
Κατά τη μεταπολεμική περίοδο, το Στρίκουφ έγινε κοινότητα υπνοδωματίων για τη μητρόπολη του Λοτζ, καθώς πολλοί κάτοικοι εργάζονταν στο Λοτζ ή στο Ζγκιες και στα νέα βιομηχανικά κτήματα. Το Στρίκουφ έχει τώρα πολλές μεγάλες ευκαιρίες, καθώς βρίσκεται στη διασταύρωση των δύο μεγάλων αυτοκινητοδρόμων της Πολωνίας, A1 και A2.