Συντηρητισμός στις Ηνωμένες Πολιτείες

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η πολιτική ιδεολογία του συντηρητισμού εκφράζεται μέσω της πίστης σε μια περιορισμένη κυβερνητική εξουσία, στον ατομικισμό, στην παράδοση, στον ρεπουμπλικανισμό και στην περιορισμένη ομοσπονδιακή κυβερνητική παρέμβαση στις διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ.[1] Ο αμερικανικός συντηρητισμός είναι μια από τις πλειοψηφικές πολιτικές ιδεολογίες εντός του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.[2][3][4]

Οι Αμερικανοί συντηρητικοί τείνουν να υποστηρίζουν τις χριστιανικές αξίες,[5] τον ηθικό απολυταρχισμό,[6] τις παραδοσιακές οικογενειακές αξίες[7] και την αμερικανική υπεροχή,[8] ενώ αντιτίθενται στην άμβλωση, την ευθανασία, τον γάμο ομοφύλων και τα δικαιώματα των τρανς.[9] Τείνουν να ευνοούν τον οικονομικό φιλελευθερισμό[10][11] και είναι γενικά υπέρ της επιχειρηματικότητας και του καπιταλισμού,[12][13] ενώ αντιτίθενται στον κομμουνισμό και τα εργατικά συνδικάτα.[14][15][16] Συχνά συνηγορούν υπέρ μιας ισχυρής εθνικής άμυνας, του δικαιώματος οπλοφορίας, της θανατικής ποινής και της υπεράσπισης του δυτικού πολιτισμού από τις αντιληπτές απειλές του κομμουνισμού και του ηθικού σχετικισμού.[17][18] Οι Αμερικανοί συντηρητικοί του 21ου αιώνα τείνουν να αμφισβητούν δεδομένα της επιδημιολογίας, την κλιματική αλλαγή και την εξέλιξη πιο συχνά από τους μετριοπαθείς ή τους φιλελεύθερους.[19][20][21]

Γενικά

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στις Ηνωμένες Πολιτείες σήμερα, ο συντηρητισμός χρησιμοποιείται συχνά πολύ διαφορετικά από τον τρόπο που χρησιμοποιείται στην Ευρώπη και την Ασία. Μετά την Αμερικανική Επανάσταση, οι Αμερικανοί απέρριψαν τα βασικά ιδανικά του ευρωπαϊκού συντηρητισμού που βασίζονταν στην αριστοκρατία της γης, στις καθιερωμένες εκκλησίες και στους ισχυρούς στρατούς.

Οι Αμερικανοί συντηρητικοί γενικά θεωρούν την ατομική ελευθερία εντός των ορίων των συντηρητικών αξιών ως το θεμελιώδες χαρακτηριστικό της δημοκρατίας.[22][23] Συνήθως πιστεύουν σε μια ισορροπία μεταξύ της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και των δικαιωμάτων των πολιτειών. Εκτός από ορισμένους δεξιούς-ελευθεριακούς, οι Αμερικανοί συντηρητικοί τείνουν να ευνοούν την ισχυρή δράση σε τομείς που πιστεύουν ότι εμπίπτουν στη νόμιμη δικαιοδοσία της κυβέρνησης, ιδιαίτερα στην εθνική άμυνα και στην επιβολή του νόμου. Συχνά ευνοούν την προσευχή στα δημόσια σχολεία και την κρατική χρηματοδότηση για ιδιωτικά θρησκευτικά σχολεία.[24][25][7][26]

Όπως οι περισσότερες πολιτικές ιδεολογίες στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο συντηρητισμός πηγάζει από τον ρεπουμπλικανισμό, ο οποίος απορρίπτει την αριστοκρατική και μοναρχική κυβέρνηση και υποστηρίζει τις αρχές της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας των Η.Π.Α. «ότι όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι, ότι είναι προικισμένοι από τον Δημιουργό τους με ορισμένα αναφαίρετα δικαιώματα, ότι μεταξύ αυτών είναι η ζωή, η ελευθερία και η επιδίωξη της ευτυχίας» και του Συντάγματος των ΗΠΑ, το οποίο καθιέρωσε μια ομοσπονδιακή δημοκρατία υπό το κράτος δικαίου. Η συντηρητική φιλοσοφία προέρχεται επίσης εν μέρει από την κλασική φιλελεύθερη παράδοση του 18ου και 19ου αιώνα, η οποία υποστήριζε την οικονομία laissez-faire (δηλαδή οικονομική ελευθερία).[27][28] Ωστόσο, στον 21ο αιώνα, μια ισχυρή πλειοψηφία των συντηρητικών, συμπεριλαμβανομένων των δύο τρίτων των Νότιων Ρεπουμπλικανών, τάσσεται υπέρ της απόσχισης από τις Ηνωμένες Πολιτείες.[29]

Ενώ ιστορικοί όπως ο Patrick Allitt (γεννημένος το 1956) και πολιτικοί θεωρητικοί όπως ο Ράσελ Κερκ (1918-1994) υποστηρίζουν ότι οι συντηρητικές αρχές έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην πολιτική και τον πολιτισμό των ΗΠΑ από το 1776, υποστηρίζουν επίσης ότι ένα οργανωμένο συντηρητικό κίνημα με πεποιθήσεις ότι διαφέρουν από εκείνα άλλων αμερικανικών πολιτικών κομμάτων που δεν εμφανίστηκαν στις ΗΠΑ τουλάχιστον μέχρι τη δεκαετία του 1950. [ασαφές][30][31][32] Οι Δημοκρατικοί του Αμερικάνικου Νότου έγιναν επίσης σημαντικές πρώτες προσωπικότητες στην ιστορία του κινήματος.[33][34][35][36] Το 1937, οι συντηρητικοί Ρεπουμπλικάνοι και οι Νότιοι Δημοκρατικοί σχημάτισαν τον συντηρητικό συνασπισμό του Κογκρέσου, ο οποίος διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο από τα τέλη της δεκαετίας του 1930 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1960. Τις τελευταίες δεκαετίες, οι νότιοι συντηρητικοί ψήφισαν σε μεγάλο βαθμό Ρεπουμπλικανούς.

Τύποι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο συντηρητισμός στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι μια ενιαία σχολή σκέψης. Ο Μπάρι Γκόλντγουοτερ τη δεκαετία του 1960 μίλησε για έναν συντηρητισμό της «ελεύθερης επιχείρησης». Ο Τζέρι Φάλγουελ τη δεκαετία του 1980 κήρυττε παραδοσιακές ηθικές και θρησκευτικές κοινωνικές αξίες.

Η ιστορία του αμερικανικού συντηρητισμού έχει σημαδευτεί από εντάσεις και ανταγωνιστικές ιδεολογίες, αλλά τουλάχιστον κατά την εποχή του Ρόναλντ Ρήγκαν,[37] σχηματίστηκε ένας συνασπισμός ιδεολογιών που ήταν γνωστός ως «το σκαμνί των τριών ποδιών» - τα τρία πόδια ήταν κοινωνικοί συντηρητικοί (αποτελούμενοι από τη χριστιανική δεξιά και τους παλαιοσυντηρητικούς), τα γεράκια του πολέμου (που αποτελούνται από παρεμβατιστές και νεοσυντηρητικούς) και τους δημοσιονομικούς συντηρητικούς (αποτελούμενοι από δεξιούς ελευθεριακούς και καπιταλιστές της ελεύθερης αγοράς), με επικάλυψη μεταξύ των πλευρών.[38][39][40]

Στις Ηνωμένες Πολιτείες του 21ου αιώνα, οι τύποι συντηρητισμού περιλαμβάνουν:

  • Ο χριστιανικός συντηρητισμός, οι υποστηρικτές του οποίου είναι κυρίως χριστιανοί φονταμενταλιστές που επικεντρώνονται στην παραδοσιακή πυρηνική οικογένεια που έχει τις ρίζες της στη θρησκεία. Οι τυπικές θέσεις περιλαμβάνουν την άποψη ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ιδρύθηκαν ως χριστιανικό έθνος και όχι ως κοσμικό και ότι οι αμβλώσεις πρέπει να περιοριστούν ή να απαγορευτούν. Πολλοί επιτίθενται στη βωμολοχία και τη σεξουαλικότητα που επικρατεί στα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης και την κοινωνία και συχνά αντιτίθενται στην πορνογραφία και τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ, ενώ υποστηρίζουν τη σεξουαλική εκπαίδευση μόνο με αποχή. Η παράταξη αυτή υποστήριξε σθεναρά τον Ρέιγκαν στις εκλογές του 1980. Παρ' όλα αυτά, αντιτάχθηκαν έντονα στον διορισμό της Sandra Day O'Connor στο Ανώτατο Δικαστήριο από τον Ρήγκαν το 1981, επειδή υποστήριζε το δικαίωμα της γυναίκας στην άμβλωση. Ούτως ή άλλως επιβεβαιώθηκε ομόφωνα.
  • Συναφής με τον χριστιανικό συντηρητισμό είναι ο κοινωνικός συντηρητισμός, ο οποίος επικεντρώνεται στη διατήρηση των παραδοσιακών ηθικών αξιών, που συχνά έχουν τις ρίζες τους στην πυρηνική οικογένεια και τη θρησκεία, τις οποίες θεωρούν ότι απειλούνται από την εκκοσμίκευση και τον ηθικό σχετικισμό. Τείνουν να υποστηρίζουν την προσευχή στα δημόσια σχολεία και τα σχολικά κουπόνια για τα θρησκευτικά σχολεία, ενώ αντιτίθενται στις αμβλώσεις και τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ.[41][42][9][43]
  • Συνταγματικός συντηρητισμός, μια μορφή συντηρητισμού που δεσμεύεται εντός των ορίων που προβλέπονται στο Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών, υπερασπίζοντας τις δομές του συνταγματισμού και των απαριθμημένων εξουσιών και διατηρώντας τις αρχές του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών.[44] Κύρια μεταξύ αυτών των αρχών είναι η υπεράσπιση της ελευθερίας.[45] Αυτή η μορφή συντηρητισμού συσπειρώθηκε στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στις αρχές του 20ου αιώνα, σε αντίθεση με τον προοδευτισμό εντός του κόμματος. Μπορεί επίσης να θεωρηθεί ότι άσκησε επιρροή στο κίνημα του Κίνημα του Τσαγιού του 21ου αιώνα.[46][47] Ο συνταγματικός συντηρητισμός έχει επίσης συνδεθεί με τη δικαστική πρωτοτυπία.[48][49][50]
  • Δημοσιονομικός συντηρητισμός, μια μορφή συντηρητισμού που επικεντρώνεται στους χαμηλούς φόρους και τις περιορισμένες κρατικές δαπάνες.
  • Ελευθεριακός συντηρητισμός, μια συγχώνευση με τον ελευθερισμό. Αυτός ο τύπος δίνει έμφαση στην αυστηρή ερμηνεία του Συντάγματος, ιδίως όσον αφορά την ομοσπονδιακή εξουσία. Ο ελευθεριακός συντηρητισμός αποτελείται από έναν ευρύ, ενίοτε συγκρουσιακό, συνασπισμό που περιλαμβάνει μετριοπαθείς κοινωνικούς υποστηρικτές των επιχειρήσεων, τα λεγόμενα «γεράκια του ελλείμματος», εκείνους που ευνοούν την αυστηρότερη επιβολή των δικαιωμάτων των πολιτειών, ακτιβιστές της ατομικής ελευθερίας και πολλούς από εκείνους που τοποθετούν την κοινωνικά φιλελεύθερη ιδεολογία τους πάνω από τις δημοσιονομικές τους πεποιθήσεις. Αυτός ο τρόπος σκέψης τείνει να υποστηρίζει την οικονομία του laissez-faire και μια κριτική άποψη για την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, τα προγράμματα επιτήρησης και τις ξένες στρατιωτικές επεμβάσεις της. Η έμφαση που δίνουν οι ελευθεριακοί συντηρητικοί στην προσωπική ελευθερία τους οδηγεί συχνά σε κοινωνικές θέσεις αντίθετες με αυτές των κοινωνικών συντηρητικών, ιδίως σε θέματα όπως η μαριχουάνα, η άμβλωση και ο γάμος των ομοφυλοφίλων. Οι οικονομικοί συντηρητικοί και οι ελευθεριακοί ευνοούν τον καπιταλισμό, τον ατομικισμό, την περιορισμένη κυβέρνηση και την οικονομία του laissez-faire. Υποστηρίζουν τους χαμηλούς φόρους, τις ελεύθερες αγορές, την απορρύθμιση, τις ιδιωτικοποιήσεις και τη μείωση των κρατικών δαπανών και του δημόσιου χρέους.[27]
  • Εθνικός συντηρητισμός, μια σύγχρονη παραλλαγή του συντηρητισμού που επικεντρώνεται στη διατήρηση της εθνικής και πολιτισμικής ταυτότητας.[51] Υποστηρίζεται από υποστηρικτές του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ που έρχεται σε ρήξη με τη «συντηρητική συναίνεση, που σφυρηλατήθηκε από την πολιτική του Ψυχρού Πολέμου» των «αγορών και του ηθικισμού».[52] Επιδιώκει τη διατήρηση των εθνικών συμφερόντων, δίνει έμφαση στον αμερικανικό εθνικισμό, στις αυστηρές πολιτικές νόμου και τάξης[53] και του κοινωνικόυ συντηρητισμού (που περιστρέφεται γύρω από την πυρηνική οικογένεια),[52] αντιτίθεται στην παράνομη μετανάστευση και υποστηρίζει την οικονομική πολιτική του laissez-faire ή της ελεύθερης αγοράς.[54] Ένα πολιτικό συνέδριο του 2019 με τη συμμετοχή δημόσιων προσώπων, δημοσιογράφων, επιστημόνων και φοιτητών ονόμασε αυτή την ποικιλία συντηρητισμού «Εθνικό Συντηρητισμό».[55] Οι επικριτές ισχυρίζονται ότι οι οπαδοί της απλώς προσπαθούν να αποσπάσουν «μια συνεκτική ιδεολογία από το χάος της τραμπικής στιγμής».[56]
  • Νεοσυντηρητισμός, μια σύγχρονη μορφή συντηρητισμού που υποστηρίζει μια πιο διεκδικητική, παρεμβατική εξωτερική πολιτική, με στόχο την προώθηση της δημοκρατίας στο εξωτερικό. Είναι ανεκτική σε μια ακτιβιστική κυβέρνηση στο εσωτερικό, αλλά επικεντρώνεται κυρίως στις διεθνείς υποθέσεις. Ο νεοσυντηρητισμός περιγράφηκε για πρώτη φορά από μια ομάδα δυσαρεστημένων φιλελευθέρων, και έτσι ο Irving Kristol, που συνήθως θεωρείται ο πνευματικός πρόγονός του, όρισε τον νεοσυντηρητικό ως «έναν φιλελεύθερο που τον λήστεψε η πραγματικότητα». Αν και αρχικά θεωρήθηκε ως μια προσέγγιση της εσωτερικής πολιτικής (το ιδρυτικό όργανο του κινήματος, το περιοδικό The Public Interest του Κρίστολ, δεν κάλυπτε καν τις εξωτερικές υποθέσεις), μέσω της επιρροής προσωπικοτήτων όπως ο Ντικ Τσένεϊ, ο Ρόμπερτ Κάγκαν, ο Ρίτσαρντ Περλ, ο Κένεθ Άντελμαν και (ο γιος του Ίρβινγκ) ο Μπιλ Κρίστολ, έγινε πιο διάσημο για τη σύνδεσή του με την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης του Τζορτζ Μπους στη Μέση Ανατολή, η οποία χρησιμοποίησε επιθετική στρατιωτική δράση για να προωθήσει δήθεν τη δημοκρατία και να προστατεύσει τα αμερικανικά συμφέροντα.[57][58] Οι νεοσυντηρητικοί θέλουν να επεκτείνουν αυτό που θεωρούν αμερικανικά ιδεώδη σε όλο τον κόσμο. Οι παλαιοσυντηρητικοί υποστηρίζουν τους περιορισμούς στη μετανάστευση, τη μη παρεμβατική εξωτερική πολιτική και την αντίθεση στην πολυπολιτισμικότητα.[59] Οι περισσότερες συντηρητικές παρατάξεις σε εθνικό επίπεδο, εκτός από ορισμένους ελευθεριακούς, υποστηρίζουν μια μονομερή εξωτερική πολιτική και έναν ισχυρό στρατό. Οι περισσότεροι, ιδίως οι ελευθεριακοί, υποστηρίζουν τα δικαιώματα οπλοκατοχής, επικαλούμενοι τη Δεύτερη Τροποποίηση του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών. Το συντηρητικό κίνημα της δεκαετίας του 1950 προσπάθησε να ενώσει αυτά τα διαφορετικά ρεύματα, τονίζοντας την ανάγκη ενότητας για να αποτραπεί η εξάπλωση του «άθεου κομμουνισμού».
  • Παλαιοσυντηρητισμός, εν μέρει μια αναγέννηση της Παλαιάς Δεξιάς που προέκυψε τη δεκαετία του 1980 ως αντίδραση στον νεοσυντηρητισμό. Δίνει έμφαση στην παράδοση, ιδιαίτερα στη χριστιανική παράδοση και στη σημασία της παραδοσιακής οικογένειας για την κοινωνία. Ορισμένοι, όπως ο Σάμιουελ Χάντιγκτον, υποστηρίζουν ότι τα πολυφυλετικά, πολυεθνικά και εξισωτικά κράτη είναι εγγενώς ασταθή. Οι παλαιοσυντηρητικοί είναι γενικά απομονωτιστές και καχύποπτοι απέναντι στην ξένη επιρροή. Τα περιοδικά Chronicles και The American Conservative θεωρούνται γενικά παλαιοσυντηρητικά στη φύση τους.[60]
  • Παραδοσιακός συντηρητισμός, μια μορφή συντηρητισμού που αντιτίθεται στις ταχείες αλλαγές στους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς. Αυτό το είδος συντηρητισμού είναι αντι-ιδεολογικό στο βαθμό που δίνει έμφαση στα μέσα έναντι των σκοπών (οποιαδήποτε συγκεκριμένη μορφή διακυβέρνησης). Για τον παραδοσιακό, το αν κάποιος καταλήγει σε μια δεξιά ή αριστερή κυβέρνηση είναι λιγότερο σημαντικό από το αν η αλλαγή πραγματοποιείται μέσω του κράτους δικαίου και όχι μέσω της επανάστασης και των ουτοπικών σχεδίων.[61]

Ιδεολογία και πολιτική φιλοσοφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ουίλιαμ Φρανκ Μπάκλει Τζ., συγγραφέας που ίδρυσε το περιοδικό National Review το 1955

Στο πρώτο τεύχος του 1955 του National Review, ο Ουίλιαμ Φρανκ Μπάκλει Τζ. εξήγησε τα πρότυπα του περιοδικού του και βοήθησε να γίνουν σαφείς οι πεποιθήσεις των Αμερικανών συντηρητικών:

Μεταξύ των πεποιθήσεών μας: Είναι δουλειά της κεντρικής κυβέρνησης (σε καιρό ειρήνης) να προστατεύει τη ζωή, την ελευθερία και την περιουσία των πολιτών της. Όλες οι άλλες δραστηριότητες της κυβέρνησης τείνουν να μειώνουν την ελευθερία και να εμποδίζουν την πρόοδο. Η ανάπτυξη της κυβέρνησης (το κυρίαρχο κοινωνικό χαρακτηριστικό αυτού του αιώνα) πρέπει να καταπολεμηθεί αδυσώπητα. Σε αυτή τη μεγάλη κοινωνική σύγκρουση της εποχής, είμαστε, χωρίς επιφυλάξεις, στην πλευρά των ελευθεριακών. Η βαθιά κρίση της εποχής μας είναι, στην ουσία, η σύγκρουση μεταξύ των Κοινωνικών Μηχανικών, που προσπαθούν να προσαρμόσουν την ανθρωπότητα σε επιστημονικές ουτοπίες, και των μαθητών της Αλήθειας, που υπερασπίζονται την οργανική ηθική τάξη. Πιστεύουμε ότι η αλήθεια δεν επιτυγχάνεται ούτε φωτίζεται με την παρακολούθηση των εκλογικών αποτελεσμάτων, αν και αυτά είναι δεσμευτικά για άλλους σκοπούς, αλλά με άλλα μέσα, συμπεριλαμβανομένης της μελέτης της ανθρώπινης εμπειρίας. Στο σημείο αυτό είμαστε, χωρίς επιφυλάξεις, στη συντηρητική πλευρά.

Σύμφωνα με τον Peter Viereck, ο αμερικανικός συντηρητισμός είναι διακριτικός επειδή δεν ήταν συνδεδεμένος με μια μοναρχία, την αριστοκρατία της γης, την καθιερωμένη εκκλησία ή τη στρατιωτική ελίτ.[62] Αντίθετα, οι Αμερικανοί συντηρητικοί είχαν τις ρίζες τους στον αμερικανικό ρεπουμπλικανισμό, στον οποίο αντιτάχθηκαν οι Ευρωπαίοι συντηρητικοί. Είναι αφοσιωμένοι, λέει ο Seymour Martin Lipset, στην πίστη στην «ανωτερότητα της Αμερικής έναντι του ψυχρού αντιδραστικού μοναρχικού και πιο άκαμπτου συστήματος της ευρωπαϊκής κοινωνίας που δεσμεύεται από το καθεστώς». [63]

Όσον αφορά τις κυβερνητικές οικονομικές πολιτικές, οι Αμερικανοί συντηρητικοί έχουν επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από την κλασική φιλελεύθερη ή ελευθεριακή παράδοση, όπως εκφράζεται από τους Φρίντριχ Χάγιεκ και Μίλτον Φριντμαν, και μια σημαντική πηγή επιρροής ήταν η οικονομική σχολή του Σικάγο. Έχουν αντιταχθεί σθεναρά στα κεϋνσιανά οικονομικά.[64][65]

Οι παραδοσιακοί (Burkean) συντηρητικοί τείνουν να είναι αντι-ιδεολογικοί, και μερικοί θα έλεγαν ακόμη και αντι-φιλοσοφικοί,[66] προωθώντας, όπως εξήγησε ο Russell Kirk, μια σταθερή ροή «συνταγής και προκατάληψης». Η χρήση της λέξης «προκατάληψη» από τον Κερκ εδώ δεν έχει σκοπό να φέρει τη σύγχρονη υποτιμητική χροιά της: συντηρητικός ο ίδιος, πίστευε ότι η κληρονομημένη σοφία των αιώνων μπορεί να είναι καλύτερος οδηγός από την φαινομενικά ορθολογική ατομική κρίση.

Σε μεγάλο μέρος του 20ου αιώνα, μια πρωταρχική δύναμη που ένωνε τα ποικίλα σκέλη του συντηρητισμού και ένωνε τους συντηρητικούς με τους φιλελεύθερους και τους σοσιαλιστές, ήταν η αντίθεση στον κομμουνισμό, ο οποίος θεωρήθηκε όχι μόνο εχθρός της παραδοσιακής τάξης αλλά και εχθρός της δυτικής ελευθερίας και Δημοκρατίας. Μεταξύ 1945 και 1947, ήταν η κυβέρνηση των Εργατικών στο Ηνωμένο Βασίλειο, η οποία ασπάστηκε τον σοσιαλισμό, που ώθησε την κυβέρνηση Τρούμαν να πάρει μια ισχυρή θέση ενάντια στον σοβιετικό κομμουνισμό.[67]

Κοινωνικές απόψεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο κοινωνικός συντηρητισμός στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι η υπεράσπιση των παραδοσιακών οικογενειακών αξιών που έχουν τις ρίζες τους στην ιουδαιο-χριστιανική ηθική και στην πυρηνική οικογένεια.[5][68][69]

Υπάρχουν δύο αλληλοκαλυπτόμενες υποομάδες κοινωνικών συντηρητικών: η παραδοσιακή και η θρησκευόμενη. Οι παραδοσιακοί συντηρητικοί υποστηρίζουν σθεναρά τους παραδοσιακούς κώδικες συμπεριφοράς, ειδικά αυτούς που θεωρούν ότι απειλούνται από την κοινωνική αλλαγή και τον εκσυγχρονισμό. Οι θρησκευόμενοι συντηρητικοί επικεντρώνονται στη διεξαγωγή της κοινωνίας με βάση τα ήθη που ορίζουν οι φονταμενταλιστικές θρησκευτικές αρχές, απορρίπτοντας την κοσμικότητα και τον ηθικό σχετικισμό. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό μεταφράζεται σε σκληρές θέσεις σε ηθικά ζητήματα, όπως η αντίθεση στην άμβλωση, τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ, ο φεμινισμός, η πορνογραφία, η ολοκληρωμένη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και η ψυχαγωγική χρήση ναρκωτικών.

Οι θρησκευτικοί συντηρητικοί ισχυρίζονται συχνά ότι η Αμερική είναι ένα χριστιανικό έθνος, ζητώντας νόμους που επιβάλλουν τη χριστιανική ηθική. Συχνά υποστηρίζουν την προσευχή του σχολείου, τα κουπόνια για τα δημοτικά σχολεία και τον περιορισμό ή την απαγόρευση των αμβλώσεων.[7][26][9] Οι κοινωνικοί συντηρητικοί είναι ισχυρότεροι στη Νότια «Ζώνη της Βίβλου» και τα τελευταία χρόνια έπαιξαν σημαντικό ρόλο στους πολιτικούς συνασπισμούς του Τζορτζ Μπους και του Ντόναλντ Τραμπ.[70]

Οικονομικές απόψεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο δημοσιονομικός συντηρητισμός έχει ιδεολογικές ρίζες στον φιλελευθερισμό, τον καπιταλισμό, την περιορισμένη κυβέρνηση, την ελεύθερη αγορά και την οικονομία laissez-faire. Οι δημοσιονομικοί συντηρητικοί υποστηρίζουν συνήθως φορολογικές περικοπές, μειωμένες κρατικές δαπάνες, ελεύθερες αγορές, απορρύθμιση, ιδιωτικοποιήσεις, ελεύθερο εμπόριο, ελάχιστο δημόσιο χρέος και ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Υποστηρίζουν ότι οι χαμηλοί φόροι παράγουν περισσότερες θέσεις εργασίας και πλούτο για όλους και, όπως είπε ο πρόεδρος Γκρόβερ Κλίβελαντ, «η περιττή φορολογία είναι άδικη φορολογία». Ένα πρόσφατο κίνημα κατά του φόρου κληρονομιάς χαρακτηρίζει έναν τέτοιο φόρο ως «φόρο θανάτου». Οι δημοσιονομικοί συντηρητικοί υποστηρίζουν συχνά ότι ο ανταγωνισμός στην ελεύθερη αγορά είναι πιο αποτελεσματικός από τη ρύθμιση της βιομηχανίας και είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την προώθηση της οικονομικής ανάπτυξης. Κάποιοι κάνουν εξαιρέσεις στην περίπτωση καταπιστεύσεων ή μονοπωλίων ή υπέρ του προστατευτισμού αντί του ελεύθερου εμπορίου. Άλλοι, όπως ορισμένοι ελευθεριακοί και οπαδοί του Λούντβιχ φον Μίζες, πιστεύουν ότι κάθε κυβερνητική παρέμβαση στην οικονομία είναι σπάταλη, διεφθαρμένη και ανήθικη.[27] [28]

Ο δημοσιονομικός συντηρητισμός υποστηρίζει τον περιορισμό της προοδευτικής φορολογίας και των δαπανών. Οι δημοσιονομικοί συντηρητικοί από τον 19ο αιώνα υποστήριξαν ότι το χρέος είναι ένα εργαλείο για τη διαφθορά της πολιτικής. Υποστηρίζουν ότι οι μεγάλες δαπάνες καταστρέφουν τα ήθη των ανθρώπων και ότι ένα εθνικό χρέος δημιουργεί μια επικίνδυνη τάξη κερδοσκόπων. Μια πολιτική στρατηγική που χρησιμοποιούν οι συντηρητικοί για να επιτύχουν μια μικρότερη κυβέρνηση είναι γνωστή ως λιμοκτονήστε το θηρίο. Ο ακτιβιστής Grover Norquist είναι ένας πολύ γνωστός υποστηρικτής της στρατηγικής και έχει πει τα περίφημα: «Στόχος μου είναι να μειώσω την κυβέρνηση στο μισό σε είκοσι πέντε χρόνια, για να τη φέρω στο μέγεθος που μπορούμε να την πνίξουμε στην μπανιέρα».[71][72] Το επιχείρημα υπέρ των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών συχνά συνδυάζεται με την πεποίθηση ότι τα κυβερνητικά προγράμματα πρόνοιας θα πρέπει να είναι στενά προσαρμοσμένα και ότι οι φορολογικοί συντελεστές πρέπει να είναι χαμηλοί, κάτι που συνεπάγεται σχετικά μικρά κρατικά ιδρύματα.[73]

Απόψεις για την εξωτερική πολιτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Πρόεδρος Ρόναλντ Ρήγκαν κρατώντας ένα μπλουζάκι «Σταματήστε τον Κομμουνισμό» στο νότιο γκαζόν του Λευκού Οίκου τον Μάρτιο του 1986

Ο νεοσυντηρητισμός δίνει έμφαση στην εξωτερική πολιτική έναντι της εσωτερικής. Οι υποστηρικτές του, κυρίως γεράκια του πολέμου, υποστηρίζουν μια πιο μιλιταριστική, παρεμβατική εξωτερική πολιτική με στόχο την προώθηση της δημοκρατίας στο εξωτερικό, η οποία έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πιο απομονωτική εξωτερική πολιτική των Παλαιοσυντηρητικών. Οι νεοσυντηρητικοί συχνά ονομάζουν τον κομμουνισμό και τον ισλαμισμό ως τις μεγαλύτερες απειλές για τον ελεύθερο κόσμο.[57] Συχνά αντιτίθενται στα Ηνωμένα Έθνη για παρέμβαση στην αμερικανική μονομερή συμπεριφορά. [ασαφές][74]

Ο εθνικός συντηρητισμός επικεντρώνεται στη διατήρηση της εθνικής και πολιτισμικής ταυτότητας. Οι εθνικοί συντηρητικοί ταυτίζονται έντονα με τον αμερικανικό εθνικισμό, τον πατριωτισμό και τον αμερικανικό εξαιρετισμό, ενώ αντιτίθενται στον διεθνισμό, την παγκοσμιοποίηση και την πολυπολιτισμικότητα. Το κίνημα επιδιώκει να προωθήσει τα εθνικά συμφέροντα μέσω της διατήρησης των παραδοσιακών πολιτιστικών αξιών,[52] περιορισμοί στην παράνομη μετανάστευση,[54] και αυστηρή πολιτική νόμου και τάξης.[53]

Εκλογική πολιτική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Σύμφωνα με δημοσκόπηση του 2014 του Ινστιτούτου Γκάλοπ, το 38% των Αμερικανών ψηφοφόρων προσδιορίζεται ως «συντηρητικός» ή «πολύ συντηρητικός», το 34% ως «μετριοπαθής» και το 24% ως «φιλελεύθεροι» ή «πολύ φιλελεύθεροι».[75] Αυτά τα ποσοστά ήταν αρκετά σταθερά από το 1990 έως το 2009, όταν ο συντηρητισμός αυξήθηκε σε δημοτικότητα για λίγο, πριν επιστρέψει στην αρχική τάση, ενώ οι φιλελεύθερες απόψεις για κοινωνικά ζητήματα έφτασαν σε νέο υψηλό. Για τους Ρεπουμπλικάνους, το 70% αυτοπροσδιορίζεται ως συντηρητικό, το 24% ως μετριοπαθές και το 5% ως φιλελεύθερο. Το 2019, το Ερευνητικό Κέντρο Pew διαπίστωσε ότι το 14% των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων με δημοκρατικές και δημοκρατικές κλίσεις αναγνωρίζονται ως συντηρητικοί ή πολύ συντηρητικοί, το 38% ως μετριοπαθείς και το 47% ως φιλελεύθεροι ή πολύ φιλελεύθεροι. [76]

Ο συντηρητισμός φαίνεται να δυναμώνει σε κρατικό επίπεδο. Σύμφωνα με τον συγγραφέα του The Atlantic, Ρίτσαρντ Φλόριντα, η τάση είναι πιο έντονη μεταξύ των «λιγότερο εύπορων, λιγότερο μορφωμένων, των πιο γαλάζιων περιλαίμιων, των πιο οικονομικά πληγεισών πολιτειών».[77][78]

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα είναι το κόμμα του συντηρητισμού από τα μέσα του 1963 όταν οι συντηρητικοί ανέλαβαν σε μεγάλο βαθμό τον έλεγχο. Όταν ο Πρόεδρος Κέννεντυ ανακοίνωσε την πρόθεσή του να προωθήσει τον Νόμο για τα Πολιτικά Δικαιώματα, αποξένωσε τους, πρώην δημοκρατικούς, λευκούς συντηρητικούς στο Νότο που αντιτάχθηκαν σθεναρά στο κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα.[79] Μεταξύ 1960 και 2000, ο Νότος πέρασε από 3 προς 1 Δημοκρατικούς σε 3 προς 1 Ρεπουμπλικανούς.[80]

Επιπλέον, ορισμένοι Αμερικανοί ελευθεριακοί, στο Ελευθεριακό Κόμμα και ακόμη και κάποιοι στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, θεωρούν τους εαυτούς τους συντηρητικούς, παρόλο που υποστηρίζουν σημαντικές οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές - για παράδειγμα, περαιτέρω διάλυση του συστήματος πρόνοιας ή απελευθέρωση της πολιτικής για τα ναρκωτικά. Θεωρούν αυτές ως συντηρητικές πολιτικές επειδή συμμορφώνονται με το πνεύμα της ατομικής ελευθερίας που θεωρούν ότι είναι μια παραδοσιακή αμερικανική αξία. Ωστόσο, πολλές ελευθεριακές ομάδες σκέψης όπως το Ινστιτούτο Cato, και ελευθεριακοί διανοούμενοι όπως ο David Boaz περιγράφουν τον ελευθεριακό χαρακτήρα ως «κοινωνικά φιλελεύθερο και δημοσιονομικά συντηρητικό».[81][82]

Γεωγραφία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ποσοστό αυτοπροσδιοριζόμενων συντηρητικών ανά πολιτεία το 2018, σύμφωνα με δημοσκόπηση του Ινστιτούτου Γκάλοπ:[83]
  45% και παραπάνω
  40–44%
  35–39%
  30–34%
  25–29%
  24% και λιγότερο

Ο Νότος, οι Μεγάλες Πεδιάδες, οι Βραχώδεις Πολιτείες, τμήματα της Μεσοδυτικής και η Αλάσκα είναι γενικά συντηρητικά προπύργια. Στο Μισισίπι, για παράδειγμα, οι μισοί από τους ερωτηθέντες αυτοπροσδιορίστηκαν ως συντηρητικοί, σε αντίθεση με τους μετριοπαθείς και τους φιλελεύθερους. Τα βορειοανατολικά, η περιοχή των Μεγάλων Λιμνών και η Δυτική Ακτή (συμπεριλαμβανομένης της Χαβάης) είναι τα κύρια φιλελεύθερα οχυρά. Το ποσοστό των αυτοπροσδιοριζόμενων συντηρητικών της Μασαχουσέτης είναι μόλις 21%.[84] Στον 21ο αιώνα, οι αγροτικές περιοχές των Ηνωμένων Πολιτειών που τείνουν να είναι γαλάζιες, ευαγγελικοί χριστιανοί και κυρίως Λευκοί είναι γενικά συντηρητικοί προμαχώνες.[85] Οι ψηφοφόροι στους αστικούς πυρήνες των μεγάλων μητροπολιτικών περιοχών τείνουν να είναι πιο φιλελεύθεροι και δημοκρατικοί. Υπάρχει ένα σαφές πολιτικό χάσμα μεταξύ πόλης και υπαίθρου εντός και μεταξύ των πολιτειών.[86]

Δείτε επίσης

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Frohnen, Bruce· Beer, Jeremy (2014). American Conservatism: An Encyclopedia. Intercollegiate Studies Institute. ISBN 9781497651579. The conservative veneration of individual autonomy... 
  2. ↑ Bivins, Jason C. (25 Μαΐου 2018). «How Christian media is shaping American politics». The Conversation. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Ιουλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 6 Απριλίου 2022. 
  3. ↑ «Evangelicalism and Politics». The American Historian. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 6 Απριλίου 2022. 
  4. ↑ Gramlich, John (18 Αυγούστου 2020). «5 facts about Fox News». Pew Research Center. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Ιουλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 6 Απριλίου 2022. 
  5. ↑ 5,0 5,1 Joel D. Aberbach· Gillian Peele (2011). Crisis of Conservatism?: The Republican Party, the Conservative Movement, and American Politics After Bush. Oxford UP. σελ. 260. ISBN 9780199830268. 
  6. ↑ Farmer, Brian (2005). American Conservatism: History, Theory and Practice. Cambridge Scholars Publishing. σελ. 52. ISBN 978-1904303541. To traditional conservatives, there most definitely are moral absolutes and they can most definitely and definitively identify those moral absolutes. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Wilcox, Clyde (2018). Onward Christian Soldiers?: The Religious Right in American Politics. Routledge. σελ. 96. ISBN 9780429974533. 
  8. ↑ Langdale, John (2012). Superfluous Southerners: Cultural Conservatism and the South, 1920–1990. University of Missouri Press. σελ. 4. ISBN 9780826272850. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 Cal Jillson (2011). Texas Politics: Governing the Lone Star State. Taylor & Francis. σελ. 87. ISBN 9780203829417. Social conservatives focus on moral or values issues, such as abortion, marriage, school prayer, and judicial appointments. 
  10. ↑ Davenport, David· Lloyd, Gordon (2013). The New Deal & Modern American Conservatism: A Defining Rivalry (eBook έκδοση). Hoover Institution Press. ISBN 9780817916862. 
  11. ↑ O'Neill, επιμ. (2013). Toward an American Conservatism: Constitutional Conservatism During the Progressive Era (eBook έκδοση). Palgrave Macmillan. ISBN 9781137300966. 
  12. ↑ Hoover, Kenneth R. (April 1987). «The Rise of Conservative Capitalism: Ideological Tensions within the Reagan and Thatcher Governments». Comparative Studies in Society and History 29 (2): 245–268. doi:10.1017/S0010417500014493. ISSN 1475-2999. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις August 8, 2022. https://web.archive.org/web/20220808111724/https://www.cambridge.org/core/journals/comparative-studies-in-society-and-history/article/abs/rise-of-conservative-capitalism-ideological-tensions-within-the-reagan-and-thatcher-governments/F8239494F0A42F3FE1191D3B4125F0C8. Ανακτήθηκε στις August 8, 2022. 
  13. ↑ Paul, Murschetz (2013). State Aid for Newspapers: Theories. Springer Science+Business Media. σελ. 64. ISBN 978-3642356902. 
  14. ↑ Howison, Jeffrey D. (February 2018). «The Historical Origins and Contemporary Dynamics of Conservatism in the United States: Anticommunism, the New Class Critique, and the Environment». Political Studies Review 16 (1): 13–24. doi:10.1177/1478929915611918. ISSN 1478-9299. 
  15. ↑ Heineman, Kenneth J. (2018). The Rise of Contemporary Conservatism in the United States (eBook έκδοση). New York: Routledge. ISBN 9780429456442. 
  16. ↑ Sexton, Patricia Cayo (2019). The War on Labor and the Left: Understanding America's Unique Conservatism (eBook έκδοση). New York: Routledge. ISBN 9780429492716. 
  17. ↑ Pilbeam, Bruce (2003). Anglo-American Conservative Ideology After the Cold War. Palgrave Macmillan. σελ. 100. ISBN 978-0333997659. For most conservatives, if there is a common culprit in explaining society's descent into moral chaos, then it is relativism—the notion that there are no absolute values or standards, merely different interpretations, and perspectives. 
  18. ↑ Critchlow, Donald (2009). Debating the American Conservative Movement: 1945 to the Present. Rowman & Littlefield Publishers. σελ. 15. ISBN 978-0742548244. Conservatives had a fear of Communism shared by most Americans. During this time a popular anti-Communist culture emerged in America, evident in movies, television programs, community activities, and grassroots organizations. This popular anti-Communist culture generated patriotic rallies, parades, city resolutions, and an array of anti—Communist groups concerned about Communist influence in the schools, textbooks, churches, labor unions, industry, and universities. 
  19. ↑ Oreskes, Naomi (1 Ιουνίου 2021). «The Reason Some Republicans Mistrust Science: Their Leaders Tell Them To». Scientific American. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2022. 
  20. ↑ Hofer, Barbara· Sinatra, Gale (August 19, 2021). Science Denial: Why It Happens and What to Do About It. Oxford University Press. ISBN 9780190944711. Ανακτήθηκε στις August 8, 2022.  More than one of |archivedate= και |archive-date= specified (βοήθεια); Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |archive-date= (βοήθεια)
  21. ↑ Jones, Jeffrey (20 Αυγούστου 2021). «Study: Evolution now accepted by majority of Americans». University of Michigan News. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2022. 
  22. ↑ Gregory L. Schneider, The Conservative Century: From Reaction to Revolution "The label (conservatism) is in frequent use and has come to stand for a skepticism, at times an outright hostility, toward government social policies; a muscular foreign policy combined with a patriotic nationalism; a defense of traditional Christian religious values; and support for the free-market economic system.", "Within the conservative disposition in America, there are inherent contradictions between supporters of social order and tradition and supporters of individual freedom." (2009) pp. 4–9, 136
  23. ↑ Sherwood Thompson, Encyclopedia of Diversity and Social Justice. p. 7: "Historically...social justice became associated with liberalism in which equality is the ideal.", Rowman & Littlefield, 2014, (ISBN 978-1442216044).
  24. ↑ Busch, Andrew E. (December 1, 2011). «Social Conservatives and Economic Conservatives». Society 49 (1): 13–23. doi:10.1007/s12115-011-9498-4. 
  25. ↑ Lasser, William (1988). «V. The Modern Supreme Court: Crisis as Usual?». The Limits of Judicial Power: The Supreme Court in American Politics. UNC Press Books. σελίδες 186–188. ISBN 9781469632469.  Η παράμετρος |access-date= χρειάζεται |url= (βοήθεια)
  26. ↑ 26,0 26,1 Glenn H. Utter· James L. True (2004). Conservative Christians and Political Participation: A Reference Handbook. ABC-CLIO. σελίδες 51–53. ISBN 9781851095131. 
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 Hudelson, Richard (1999). Modern Political Philosophy. M.E. Sharpe. ISBN 978-0765600219. 
  28. ↑ 28,0 28,1 M. O. Dickerson et al., An Introduction to Government and Politics: A Conceptual Approach (2009) p. 129.
  29. ↑ "Two-thirds of Southern Republicans say they support breaking away from the U.S. and forming their own country with nearby states...", https://www.newsweek.com/47-west-coast-dems-66-southern-republicans-want-secede-us-1609875
  30. ↑ Patrick Allitt, The Conservatives: Ideas and Personalities Throughout American History, "before the 1950s there was no such thing as a conservative movement in the United States.", p. 2, Yale University Press, 2009, (ISBN 978-0-300-16418-3)
  31. ↑ Kirk, Russell. The Conservative Mind: From Burke to Eliot (1953) traced a continuous tradition since the 1790s.
  32. ↑ Nicol C. Rae (1994). Southern Democrats. Oxford U.P. σελ. 66. ISBN 9780198024774. Ανακτήθηκε στις June 16, 2015.  More than one of |archivedate= και |archive-date= specified (βοήθεια); Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |archive-date= (βοήθεια)
  33. ↑ Vesla M. Weaver, "Frontlash: Race and the development of punitive crime policy." Studies in American political development 21.2 (2007): 230–265.
  34. ↑ Black, Merle (2004). «The Transformation of the Southern Democratic Party». The Journal of Politics 66 (4): 1001–1017. doi:10.1111/j.1468-2508.2004.00287.x. https://archive.org/details/sim_journal-of-politics_2004-11_66_4/page/1001. 
  35. ↑ Katznelson, Ira; Geiger, Kim; Kryder, Daniel (Summer 1993). «Limiting Liberalism: The Southern Veto in Congress, 1933–1950». Political Science Quarterly 108 (2): 283. doi:10.2307/2152013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις April 11, 2020. https://web.archive.org/web/20200411013134/http://hist590.pbworks.com/f/Katznelson+et+al+Limiting+Liberalism.pdf. Ανακτήθηκε στις July 12, 2015. 
  36. ↑ Glen Feldman, The Irony of the Solid South, "The worshipful allegiance white southerners gave to that party emanated most fundamentally from the deep-seated, pervasive, almost indelible cultural conservatism of the region...", University Alabama Press, 2013, (ISBN 978-0817317935).
  37. ↑ Paul S. Boyer (2007). The Enduring Vision: A History of the American People. Cengage Learning. σελ. 934. ISBN 978-0618801596. 
  38. ↑ Barber, J Matt (29 Οκτωβρίου 2010). «BARBER Republicans must 'hang together or there won't be much time before Tea Party backers bail». The Washington Times. 
  39. ↑ Longman, Martin (7 Απριλίου 2016). «The Republicans' Four-Legged Stool». Washington Monthly. 
  40. ↑ Academy, _Grassroots Leadership (25 Φεβρουαρίου 2019). «What Made Reagan's Coalition?». Americans for Prosperity (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 1 Απριλίου 2021. 
  41. ↑ Safire, William (25 Ιανουαρίου 2004). «The Way We Live Now: On Language; Guns, God And Gays». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 28 Μαΐου 2023. 
  42. ↑ «Ahoura Afshar, "The Anti-gay Rights Movement in the United States: The Framing of Religion," Essex Human Rights Review (2006) 3#1 pp. 64–79» (PDF). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 11 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουλίου 2011. 
  43. ↑ John Anderson· University of North Carolina John Anderson (2014). Conservative Christian Politics in Russia and the United States: Dreaming of Christian Nations. Routledge. σελ. 136. ISBN 978-1-317-60663-5. 

    Amy Lind· Stephanie Brzuzy (2008). Battleground: M-Z. Greenwood Publishing Group. σελ. 508. ISBN 978-0-313-34039-0. 

    Kenneth M. Cosgrove (2007). Branded Conservatives: How the Brand Brought the Right from the Fringes to the Center of American Politics. Peter Lang. σελ. 27. ISBN 978-0-8204-7465-6. 

    Steven L. Danver (2013). Encyclopedia of Politics of the American West. Sage Publications. σελ. 262. ISBN 978-1-4522-7606-9. 
  44. ↑ J. Postell· J. O'Neill (2013). Toward an American Conservatism: Constitutional Conservatism during the Progressive Era. Springer. σελίδες 13–14. ISBN 978-1-137-30096-6. 

    Ken Blackwell· Ken Klukowski (31 Μαΐου 2011). Resurgent: How Constitutional Conservatism Can Save America. Simon and Schuster. σελίδες 99–100. ISBN 978-1-4516-2928-6. 
  45. ↑ Peter Berkowitz (2013). Constitutional Conservatism. Hoover Press. σελ. 5. ISBN 978-0-8179-1604-6. 
  46. ↑ Schambra, William A. (20 Αυγούστου 2012). «The Origins and Revival of Constitutional Conservatism: 1912 and 2012». Political Process. The Heritage Foundation. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουνίου 2017. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουνίου 2017. 
  47. ↑ Lienesch, Michael (July 2016). «Creating Constitutional Conservatism». Polity 48 (3): 387–413. doi:10.1057/pol.2016.10. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις September 1, 2017. https://web.archive.org/web/20170901063419/http://journal-dl.com/downloadpdf/5910878e3fbb6e13743870f3. Ανακτήθηκε στις June 21, 2017. 
  48. ↑ Mark A. Graber (2015). A New Introduction to American Constitutionalism. Oxford University Press. σελ. 76. ISBN 978-0-19-024523-8. Ανακτήθηκε στις June 22, 2017.  More than one of |archivedate= και |archive-date= specified (βοήθεια); Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |archive-date= (βοήθεια)
  49. ↑ Bradley C. S. Watson (2009). Ourselves and Our Posterity: Essays in Constitutional Originalism. Lexington Books. σελ. 289. ISBN 978-0-7391-2789-6. 

    Daniel T. Rodgers (2011). Age of Fracture. Harvard University Press. σελίδες 241–242. ISBN 978-0-674-05952-8. Ανακτήθηκε στις June 22, 2017.  More than one of |archivedate= και |archive-date= specified (βοήθεια); Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |archive-date= (βοήθεια)
  50. ↑ Nancy Maveety (2016). Picking Judges. Transaction Publishers. σελ. 20. ISBN 978-1-4128-6224-0. 
  51. ↑ Mandal, V.C. (2007). Dictionary Of Public Administration. Sarup & Sons. σελ. 306. ISBN 978-81-7625-784-8. 
  52. ↑ 52,0 52,1 52,2 Nwanevu, Osita (July 21, 2019). «Conservative Nationalism Is Trumpism for Intellectuals». New Yorker. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις April 29, 2020. https://web.archive.org/web/20200429155052/https://www.newyorker.com/news/news-desk/conservative-nationalism-is-trumpism-for-intellectuals. Ανακτήθηκε στις July 22, 2019. 
  53. ↑ 53,0 53,1 «What's behind Trump's 'law and order' strategy and will it work?». TheGuardian.com. Σεπτεμβρίου 2020. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 9 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 23 Οκτωβρίου 2020. 
  54. ↑ 54,0 54,1 Boot, Max (July 22, 2019). «What comes after Trump may be even worse». The Washington Post. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις December 26, 2019. https://web.archive.org/web/20191226085418/https://www.washingtonpost.com/opinions/2019/07/22/what-comes-after-trump-may-be-even-worse/. Ανακτήθηκε στις July 22, 2019. 
  55. ↑ «National Conservatism, a conference in Washington DC, July 14–16». nationalconservatism.org. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Μαΐου 2020. Ανακτήθηκε στις 22 Ιουλίου 2019. 
  56. ↑ Schuessler, Jennifer (July 19, 2019). «Polishing the Nationalist Brand in the Trump Era». The New York Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις June 8, 2020. https://web.archive.org/web/20200608033211/https://www.nytimes.com/2019/07/19/arts/trump-nationalism-tucker-carlson.html?rref=collection%2Fbyline%2Fjennifer-schuessler&action=click&contentCollection=undefined%C2%AEion%3Dstream&module=inline&version=latest&contentPlacement=1&pgtype=collection. Ανακτήθηκε στις August 3, 2019. 
  57. ↑ 57,0 57,1 Justin Vaïsse (2010). Neoconservatism: The Biography of a Movement. Harvard UP. σελίδες 244ff. ISBN 9780674050518. 
  58. ↑ Jean Edward Smith, Bush, "Bush precipitated the deterioration of America's position abroad, led the United States in a $3 trillion dollar war in Iraq that cost more than four thousand American lives, ... and inspired young Muslims throughout the world to join the jihad.", Simon & Schuster; Reprint edition (2017), (ISBN 978-1476741208).
  59. ↑ Michael Foley (2007). American credo: the place of ideas in US politics. Oxford University Press. ISBN 9780191528330. Against accusations of being pre-modern or even anti-modern in outlook, paleoconservatives press for restrictions on immigration, a rollback of multicultural programmes, the decentralization of the federal polity, the restoration of controls upon free trade, a greater emphasis upon economic nationalism and isolationism in the conduct of American foreign policy, and a generally revanchist outlook upon a social order in need of recovering old lines of distinction and in particular the assignment of roles in accordance with traditional categories of gender, ethnicity, and race. 
  60. ↑ Joseph Scotchie. The Paleoconservatives: New Voices of the Old Right. Transaction Publishers. ISBN 9781412838184. 
  61. ↑ Peter Berkowitz (2004). Varieties of Conservatism in America. Hoover Press. σελίδες 19ff. ISBN 9780817945732. 
  62. ↑ Peter Viereck, Conservative Thinkers: From John Adams to Winston Churchill (1956), pp. 1–22.
  63. ↑ Milan Zafirovski (2008). Modern Free Society and Its Nemesis: Liberty Versus Conservatism in the New Millennium. Lexington Books. σελίδες 44–45. ISBN 9780739115169. 
  64. ↑ George H. Nash, The Conservative Intellectual Movement in America since 1945 (2008) pp. 446–455.
  65. ↑ Johan Van Overtveldt, The Chicago School: how the University of Chicago assembled the thinkers who revolutionized economics and business (2007).
  66. ↑ «The Value-Centered Historicism of Edmund Burke». National Humanities Institute. 29 Ιουλίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Απριλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 2012. 
  67. ↑ Callaghan, John (2001). «The Cold War and the March of Capitalism, Socialism and Democracy». Contemporary British History 15 (3): 1–25. doi:10.1080/713999415. 
  68. ↑ See President Reagan's speech to governors in 1987 at Reagan, Ronald (1989). Public Papers of the Presidents of the United States: Ronald Reagan, 1987. Best Books on. σελ. 292. ISBN 9781623769505. 
  69. ↑ Majia Holmer Nadesan (10 Ιουνίου 2010). Governmentality, Biopower, and Everyday Life. Routledge. σελ. 41. ISBN 978-1-135-90358-9. 

    Joel D. Aberbach· Gillian Peele (June 17, 2011). Crisis of Conservatism?: The Republican Party, the Conservative Movement, and American Politics After Bush. Oxford University Press. σελ. 260. ISBN 978-0-19-983136-4. Ανακτήθηκε στις May 27, 2017.  More than one of |archivedate= και |archive-date= specified (βοήθεια); Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |archive-date= (βοήθεια)

    Louise A. Tilly· Patricia Gurin (1990). Women, Politics and Change. Russell Sage Foundation. σελ. 532. ISBN 978-1-61044-534-4. 
  70. ↑ Darren Dochuk, From Bible Belt to Sun Belt: Plain-Folk Religion, Grassroots Politics, and the Rise of Evangelical Conservatism (W.W. Norton & Company; 2010) shows how migrants to Southern California from Oklahoma, Texas, and Arkansas provided evangelical support for social conservatism.
  71. ↑ Ed Kilgore. «Starving the Beast». Blueprint Magazine. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Νοεμβρίου 2004. Ανακτήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 2010. 
  72. ↑ «Article | The American Prospect». Prospect.org. 15 Μαρτίου 2005. Ανακτήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 2010. [νεκρός σύνδεσμος]
  73. ↑ Plotkin, Sidney· Scheuerman, William (1994). «Balanced-Budget Conservatism and the Squeeze on the States». Private Interest, Public Spending: Balanced-Budget Conservatism and the Fiscal Crisis (paperback έκδοση). South End Press. σελίδες 67–86. ISBN 9780896084643. Ανακτήθηκε στις March 21, 2023. 'If you tax wealth,' said Quayle, 'you diminish wealth. If you diminish wealth, you diminish investment. The fewer the investments, the fewer [the] jobs.' Low taxes equal more jobs; low taxes are as good for the working class as the business class. ... If the state is necessary, suggest Quayle, keep it small.  More than one of |archivedate= και |archive-date= specified (βοήθεια); Ελέγξτε τις τιμές ημερομηνίας στο: |archive-date= (βοήθεια)
  74. ↑ Homolar-Riechmann, Alexandra (2009). «The moral purpose of US power: neoconservatism in the age of Obama». Contemporary Politics 15 (2): 179–96. doi:10.1080/13569770902858111. 
  75. ↑ Gallup, Inc. (9 Ιανουαρίου 2015). «U.S. Liberals at Record 24%, but Still Trail Conservatives». Gallup.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Σεπτεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 4 Απριλίου 2015. 
  76. ↑ Gilberstadt, Hannah· Daniller, Andrew (17 Ιανουαρίου 2020). «Liberals make up the largest share of Democratic voters, but their growth has slowed in recent years». Pew Research Center. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιανουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουνίου 2020. 
  77. ↑ Florida, Richard (2011). «The Conservative States of America». The Atlantic. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις February 14, 2021. https://web.archive.org/web/20210214161721/https://www.theatlantic.com/politics/archive/2011/03/the-conservative-states-of-america/71827/. Ανακτήθηκε στις March 6, 2017. 
  78. ↑ Florida, Richard (2012). «Why America Keeps Getting More Conservative». The Atlantic. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις January 13, 2021. https://web.archive.org/web/20210113143309/https://www.theatlantic.com/politics/archive/2012/02/why-america-keeps-getting-more-conservative/252995/. Ανακτήθηκε στις March 6, 2017. 
  79. ↑ Kuziemko, Ilyana; Washington, Ebonya (October 2018). «Why Did the Democrats Lose the South? Bringing New Data to an Old Debate». American Economic Review 108 (10): 2830–67. doi:10.1257/aer.20161413. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις April 6, 2023. https://web.archive.org/web/20230406122600/https://www.jstor.org/stable/26528340. Ανακτήθηκε στις 6 April 2023. 
  80. ↑ Glaser, James (1998). «Race, Campaign Politics, and the Realignment in the South». Yale University Press. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Ιουνίου 2019. Ανακτήθηκε στις 9 Ιουνίου 2018. 
  81. ↑ Moseley, Daniel (June 25, 2011). «What is Libertarianism?». Basic Income Studies 6 (2): 2. doi:10.1515/1932-0183.1215. 
  82. ↑ Boaz, David· David Kirby (21 Ιανουαρίου 2010). «The Libertarian Vote in the Age of Obama». Policy Analysis. Cato Institute. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2012. 
  83. ↑ Jones, Jeffrey M. (22 Φεβρουαρίου 2019). «Conservatives Greatly Outnumber Liberals in 19 U.S. States». Gallup (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Φεβρουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2021. 
  84. ↑ Jones, Jeffrey M. (22 Φεβρουαρίου 2019). «Conservatives Greatly Outnumber Liberals in 19 U.S. States». Gallup (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 Φεβρουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 2021. 
  85. ↑ Brownstein, Ronald. «Republicans and Democrats increasingly really do occupy different worlds». CNN. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις October 24, 2018. https://web.archive.org/web/20181024113248/https://www.cnn.com/2018/06/12/politics/republicans-democrats-different-worlds/index.html. Ανακτήθηκε στις October 24, 2018. 
  86. ↑ «The changing colors of America (1960–2004)». 10 Νοεμβρίου 2004. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 6 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 6 Ιανουαρίου 2012.