Σχολή της Συμβολικής Αλληλεπίδρασης

Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί.
Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 16/12/2022.
Αυτό το λήμμα χρειάζεται μορφοποίηση ώστε να ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές μορφοποίησης της Βικιπαίδειας. Αυτό μπορεί να σημαίνει την δημιουργία εσωτερικών συνδέσμων, επικεφαλίδων, παραγράφων κλπ.
Για περαιτέρω βοήθεια, δείτε τις σελίδες Πώς να επεξεργαστείτε μια σελίδα και Βικιπαίδεια:Οδηγός μορφοποίησης άρθρων.
Ο κοινωνιολόγος George Mead, θεμελιωτής της Σχολής Συμβολικής Αλληλεπίδρασης
Ο κοινωνιολόγος George Mead, θεμελιωτής της Σχολής Συμβολικής Αλληλεπίδρασης

Στην Κοινωνιολογία, η Σχολή της Συμβολικής Αλληλεπίδρασης (ή της Κοινωνικής Διαντίδρασης) μελετά τη δραστηριότητα μεταξύ δύο ή περισσοτέρων προσώπων, όπου ο καθένας δρα με βάση την προσδοκώμενη ή εκδηλούμενη αντίδραση του άλλου[1]. Η σχολή ονομάστηκε έτσι, διότι κατά την αλληλεπίδραση μας με τους άλλους παράγονται ποικίλα νοήματα, τα οποία μας βοηθούν να αντιληφθούμε τον κόσμο γύρω μας.

Θεμελιωτές της Σχολής

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Σχολή της Συμβολικής Αλληλεπίδρασης θεμελιώθηκε από τους Τσ. Κούλεϋ και Τζ. Μιντ, ενώ πιο σύγχρονοι κοινωνιολόγοι ανέπτυξαν παραλλαγές της βασικής θεωρίας της Σχολής Συμβολικής Αλληλεπίδρασης[2]. Ο Κούλεϋ συνέβαλε στη θεωρία της σχολής με τη θεωρία του Κοινωνικού Καθρεφτισμού του Ευατού μας (Κατοπτρικός Ευατός), ενώ ο Γκόφμαν, εξέλιξε τη θεωρία μελετώντας την αλληλεπίδραση στις Καθημερινές Συναντήσεις των Ανθρώπων.

Ο Κοινωνικός Καθρεφτισμός στην πράξη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Χαρακτηριστικό παράδειγμα του Κούλεϋ για να περιγράψει την έννοια του Κατροπτικού Εαυτού αποτελεί η συμπεριφορά των παιδιών. Πιο συγκεκριμένα, το παιδί διαμορφώνει την συμπεριφορά και την αυτοεικόνα του ανάλογα με το πως νομίζει ότι το βλέπουν οι άλλοι[εκκρεμεί παραπομπή]. Αν φαντάζεται πως οι άλλοι έχουν θετική εικόνα για αυτό, θα αισθανθεί περηφάνεια, ενώ αν αισθανθεί πως οι άλλοι έχουν αρνητική εικόνα για αυτό θα αισθανθεί ντροπή και ταπείνωση. Συνεπώς, η διαμόρφωση της αυτοεικόνας μας εξαρτάται από την ταυτότητα των άλλων[3].

Η θεωρία του Γκόφμαν

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Όπως αναφέρθηκε, ο Γκόφμαν εξέλιξε την θεωρία μελετώντας τις καθημερινές συνταντήσεις των ανθρώπων. Η μελέτη αυτή τον ώθησε να συμπεράνει ότι κατά τη διάρκεια της αλληλεπίδρασης οι δρώντες εκπέμπουν μηνύματα που σχετίζονται με τις ανάλογες για την επικοινωνία τελετουργικές διαδικασίες[4]. Ειδικότερα, ανάλογα την περίσταση επικοινωνίας καθορίζεται ταυτόχρονα και το πλαίσιο κανόνων συμπεριφοράς.

Άλλες Κοινωνιολογικές Σχολές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στην προσπάθειά τους οι Κοινωνιολόγοι να αποτυπώσουν τις σκέψεις τους, δημιούργησαν διάφορες σχολές . Αν και οι σχολές είναι πολλές, οι κυρίαρχες θεωρούνται τρεις και είναι οι εξής[2]: Σχολή των Λειτουργιστών, Σχολή των Συγκρούσεων και Σχολή της Συμβολικής Αλληλεπίδρασης. Ο παρακάτω πίνακας[5] παρουσιάζει αναλυτικά το αντικείμενο μελέτης κάθε σχολής, αλλά και του θεμελιωτές τους:

Κοινωνιολογική Σχολή Αντικείμενο μελέτης Θεμελιωτές
Σχολή των Λειτουργιστών Λειτουργίες των Θεσμών Κόντ, Σπένσερ, Ντυρκέμ
Σχολή των Συγκρούσεων Κοινωνικές Συγκρούσεις λόγω Παραγωγής Ανισοτήτων Μαρξ
Σχολή της Συμβολικής Αλληλεπίδρασης Αλληλεπίδραση μεταξύ Προσώπων με βάση τη Συμπεριφορά τους Κούλεϋ, Μιντ, Γκόφμαν

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Karagiorgos, Vassilis. Κοινωνιολογία Προσανατολισμού. 1.2.3. Κοινωνιολογικές σχολές. Ερμηνευτικά σχόλια, κείμενα εργασίας, ερωτήσεις.. https://www.academia.edu/41964373/%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1_%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%83%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D_1_2_3_%CE%9A%CE%BF%CE%B9%CE%BD%CF%89%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%BA%CE%B5_%CF%82_%CF%83%CF%87%CE%BF%CE%BB%CE%B5_%CF%82_%CE%95%CF%81%CE%BC%CE%B7%CE%BD%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AC_%CF%83%CF%87%CF%8C%CE%BB%CE%B9%CE%B1_%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%B1_%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82_%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%84%CE%AE%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82. 
  2. ↑ 2,0 2,1 «1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ». ebooks.edu.gr. Ανακτήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 2022. 
  3. ↑ Vaughan, Graham M.· Vasilikos, Errikos (2010). Koinōnikē psychologia. Athēna: Gutenberg. ISBN 978-960-01-1315-0. 880479424. 
  4. ↑ Ποιμενίδου, Δέσποινα Παναγιώτη (2008). Η επίδραση της προσωπικής θεωρίας του εκπαιδευτικού σχετικά με τις αιτίες της χαμηλής σχολικής επίδοσης στην αλληλεπίδρασή του με τους μαθητές, σελ. pages. doi:10.26262/HEAL.AUTH.IR.112888. https://ikee.lib.auth.gr/record/112888. 
  5. ↑ «ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ». calameo.com. Ανακτήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 2022.