Ο σύγχρονος χορός είναι ένα είδος χορού όπως το μπαλέτο, το τζαζ και προέκυψε ως μία μορφή «επανάστασης» ενάντια στις αυστηρές αρχές του μπαλέτου. Επικεντρώνεται στην προσωπική ερμηνεία του χορευτή και όχι σε βήματα με συγκεκριμένη δομή όπως συμβαίνει στο μπαλέτο. Αν και αρχικά ενημερώθηκε και δανείστηκε από κλασικά, μοντέρνα και τζαζ στιλ, έχει ενσωματώσει στοιχεία από πολλά στυλ χορού. [1]
Κατά τον 20ό αιώνα, τα ερεθίσματα των πολιτισμικών εξελίξεων γέννησαν την τέχνη του σύγχρονου χορού. Η γυναίκα που έθεσε τα θεμέλια του σύγχρονου χορού θεωρείται από πολλούς ότι ήταν η Ισιδώρα Ντάνκαν. Η Ντάνκαν απέρριψε τους κανόνες που επέβαλλε το μπαλέτο στην τεχνική εκτέλεση των βημάτων, στην ενδυμασία και στο στήσιμο των χορευτών, θεωρώντας ότι έρχονταν σε αντίθεση με την ανθρώπινη φύση. Έχοντας αρκετούς υποστηρικτές, ίδρυσε την δική της σχολή χορού στην οποία δίδασκε η ίδια ενθαρρύνοντας τους μαθητές της να χρησιμοποιούν τον χορό ως μέσο έκφρασης και ελευθερίας.
Η διδασκαλία του σύγχρονου χορού, ο αγωγός της γνώσης αυτής, που μεταφέρεται από σώμα σε σώμα, έχει ως συμμάχους του: τη τεχνική δεξιοτεχνία, τις αφηγηματικές ιστορίες του δασκάλου, τη μουσική και τον αυτοσχεδιασμό. Τέσσερα στοιχεία που λαμβάνουν χώρα σε κάθε μάθημα, μικρή είτε μεγάλη χορογραφία και φυσικά σε μια παράσταση. Με ένα έντονο φιλοσοφικό υπόβαθρο, που βαδίζει γύρω από την ανησυχία της ανθρώπινης ύπαρξης, συντονίζει μία μάζα ανθρώπων σε πολλούς διαφορετικούς ρυθμούς, ήχους, μελωδίες και σιωπές.[2]
Οι τεχνικές χορού και οι φιλοσοφίες κίνησης που χρησιμοποιούνται στον σύγχρονο χορό μπορεί να περιλαμβάνουν το σύγχρονο μπαλέτο, τον αυτοσχεδιασμό χορού, τον ερμηνευτικό χορό, το λυρικό χορό, τα μοντέρνα στυλ χορού από τις Ηνωμένες Πολιτείες όπως η τεχνική Γκράχαμ, η τεχνική Humphrey-Weidman και η τεχνική Horton, ο σύγχρονος χορός της Ευρώπης Bartenieff Fundamentals και τεχνική χορού της Ισιδώρας Ντάνκαν. [3]