Σύνδρομο λαγονοκνημιαίας ταινίας
| Σύνδρομο λαγονοκνημιαίας ταινίας | |
|---|---|
 | |
| Ειδικότητα | Αθλητιατρική, ορθοπεδική |
| Ταξινόμηση | |
Το σύνδρομο της λαγονοκνημιαίας ταινίας (αγγ. iliotibial band syndrome - ITBS) είναι ο δεύτερος πιο συχνός τραυματισμός του γόνατος και προκαλείται από φλεγμονή που εντοπίζεται στην πλάγια όψη του γόνατος λόγω τριβής μεταξύ της λαγονοκνημιαίας ταινίας και του έξω μηριαίου κόνδυλου.[1] Το σύνδρομο σχετίζεται περισσότερο με το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων, την ποδηλασία, την άρση βαρών και τη στρατιωτική εκπαίδευση.[2][3]
Ο πόνος γίνεται πιο συχνά αισθητός στην πλάγια όψη του γόνατος και είναι πιο έντονος στις 30 μοίρες κάμψης του γόνατος.[3] Ο πόνος τείνει να είναι χειρότερος κατά τη διάρκεια του τρεξίματος ή όταν κάποιος κατεβαίνει τις σκάλες. Ενδέχεται να υπάρχει μια ηχητική αίσθηση σπασίματος στο γόνατο που λυγίζει λόγω της κίνησης της ταινίας πάνω από τον οστικό φυμάτιο. Μπορεί επίσης να υπάρχει κάποιο πρήξιμο στην εξωτερική πλευρά του γόνατος.[1]
Η τρέχουσα θεωρία είναι ότι αυτή η κατάσταση είναι πιθανό να προκαλείται από συμπίεση του τοπικού λιπώδους ιστού που περιβάλλεται από νεύρα.[1] Η ακτινογραφία του γόνατος είναι χρήσιμη για τον αποκλεισμό άλλης παθολογίας που θα μπορούσε να προκαλέσει πλευρικό πόνο στο γόνατο, όπως οστεοαρθρίτιδα, κάταγμα ή κακή ευθυγράμμιση της επιγονατίδας. Εάν η διάγνωση εξακολουθεί να είναι ασαφής, η μαγνητική τομογραφία του γόνατος μπορεί να επιβεβαιώσει τη διάγνωση εάν εμφανίζει υπερεντάσεις στον έξω κόνδυλο με πιο παχιά σε μέγεθος λαγονοκνημιαία ταινία. Επιπλέον, το υπερηχογράφημα μπορεί να δείξει μη φυσιολογική πάχυνση της λαγονοκνημιαίας ταινίας.[3]
Το σύνδρομο της λαγονοκνημιαίας ταινίας συχνά αντιμετωπίζεται επιτυχώς με μη χειρουργική αντιμετώπιση, αν και μερικές φορές απαιτείται χειρουργική επέμβαση. Η ξεκούραση και η διαλείπουσα κρυοθεραπεία αποτελούν μέρος της συντηρητικής θεραπείας μέχρι να υποχωρήσει ο πόνος. Τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη μπορούν να βοηθήσουν στη μείωση της φλεγμονής. Η φυσικοθεραπεία και οι ενέσεις στεροειδών, όπως επίσης τα ορθωτικά, η αλλαγή παπουτσιών και η βελτίωση τεχνικής στο άθλημα μπορούν να βοηθήσουν σε κάποιες περιπτώσεις. Οι περισσότεροι ασθενείς έχουν πλήρη ανακούφιση από τα συμπτώματα και είναι σε θέση να επιστρέψουν στη δραστηριότητα μέσα σε 6 έως 8 εβδομάδες μόνο με μη χειρουργική αντιμετώπιση. Η χειρουργική επέμβαση είναι μόνο για ανθεκτικές περιπτώσεις παρά τη μη χειρουργική αντιμετώπιση για περισσότερο από 6 μήνες.[3]
Διαφορική διάγνωση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι παρακάτω παθήσεις περιλαμβάνουν ως το πιο κοινό σύμπτωμα τον πλευρικό πόνο στο γόνατο[3]:
- Κατάγματα κνημιαίου πλατώ (stress fracture of the lateral tibial plateau)
- Ρήξη έξω μηνίσκου (lateral meniscus tear)
- Οστεοαρθρίτιδα του γόνατος (lateral compartment of the knee osteoarthritis)
- Κάκωση έξω πλάγιου συνδέσμου (lateral collateral ligament strain)
- Τενοντοπάθεια δικέφαλου μηριαίου μυός (biceps femoris tendinopathy)
- Εξακτίνωση από παθολογία ισχίου (radiation from hip pathology)
- Σύνδρομο επιγονατιδομηριαίου πόνου (patellofemoral syndrome)
- Τενοντοπάθεια ιγνυακού μυός (popliteal tendinopathy)
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 «Iliotibial band syndrome». www.physio-pedia.com. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2024.
- ↑ Iliotibial Band Syndrome: Practice Essentials, Etiology, Epidemiology. 2023-12-28. https://emedicine.medscape.com/article/91129-overview#a6?form=fpf.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Hadeed, Andrew· Tapscott, David C. (2024). Iliotibial Band Friction Syndrome. Treasure Island (FL): StatPearls Publishing.