Συντεταγμένες: 37°43′N 27°23′E / 37.717°N 27.383°E
Σώκια | |
---|---|
37°44′54″N 27°24′22″E | |
Χώρα | Τουρκία |
Διοικητική υπαγωγή | Επαρχία Αϊδινίου |
Έκταση | 986,62 km² |
Υψόμετρο | 27 μέτρα |
Πληθυσμός | 122.708 (31 Δεκεμβρίου 2021) |
Ταχ. κωδ. | 09200 |
Ζώνη ώρας | UTC+03:00 UTC+02:00 |
Ιστότοπος | Επίσημος ιστότοπος |
Σχετικά πολυμέσα | |
Τα Σώκια[1] [2] (τουρκικά: Söke) είναι πόλη στην επαρχία Αϊδινίου στην περιοχή Αιγαίου της δυτικής Τουρκίας. Το 2012 η πόλη είχε 70.522 κατοίκους. Απέχει 54 χιλιόμετρα από το Αϊδίνιο και 120 χιλιόμετρα από τη Σμύρνη. Κοντά στα Σώκια βρίσκονται το Κουσάντασι, η Πριήνη και η Μίλητος.[3] Η πόλη είναι κτισμένη κοντά στις εκβολές του Μαιάνδρου.[4]
Τα Σώκια έχουν αναγνωρίστηκε ότι βρίσκονται στη θέση της αρχαίας πόλης Ανέας (ή Αννάιας), η οποία είχε πάρει το όνομά της από την Αμαζόνα Αναία.[5] Ο Στέφανος Βυζάντιος ανέφερε ότι εκεί βρισκόταν ο τάφος της.[6] Κατά τους βυζαντινούς χρόνους ήταν έδρα επισκόπου, όμως έγινε ανενεργή με την κατάκτηση της Μικράς Ασίας από τους Τούρκους. Η επισκοπή ανασυστάθηκε το 1802 ως επισκοπή Κρήνης και Ανέων και το 1906 έγινε μητρόπολη, με το όνομα μητρόπολη Ανέων. Αν και η πόλη είχε στις αρχές του 20ού αιώνα μουσουλμανική πλειοψηφία, γύρω τις υπήρχαν χωριά στα οποία κατοικούσαν Έλληνες. Ο Σ. Αντωνόπουλος το 1907 ανέφερε ότι ο πληθυσμός της πόλης ήταν 12.000 κάτοικοι, από τους οποίους οι 5.000 ήταν Έλληνες. Τότε υπήρχαν στα Σώκια σχολεία με 500 μαθητές και νοσοκομείο 8 κλινών. Η πόλη είχε αγροτική παραγωγή και αξιόλογη εμπορική κίνηση.[4]
Μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στις 18 Μαρτίου 1919, Ιταλικά στρατεύματα αποβιβάστηκαν στα Σώκια,[7] όπου αντιμετώπισαν μεγάλο στράτευμα Τούρκων και Αράβων.[8] Τον Απρίλιο του 1922 οι Ιταλοί αποσύρθηκαν από την περιοχή και εισήλθαν τα ελληνικά στρατεύματα.[9] Μετά την ήττα των ελληνικών στρατευμάτων στον πόλεμο, οι Έλληνες είτε αναγκάστηκαν να αποχωρήσουν από την περιοχή και να πάνε στην Ελλάδα είτε σκοτώθηκαν από τα τουρκικά στρατεύματα.[10]
Η πόλη βρίσκεται στην άκρη εύφορης πεδιάδας στην οποία η μεγαλύτερη σε έκταση καλλιέργεια είναι το βαμβάκι. Η πεδιάδα αποδίδει λίγο πάνω από το 10% της παραγωγής βαμβακιού της Τουρκίας.[11] Στις αρχές του 20ού αιώνα οι κύριες καλλιέργειες ήταν τα δημητριακά, σουσάμι, σταφίδα, σύκα και γλυκόριζα. Στην περιοχή υπάρχουν κοιτάσματα λιγνίτη τα οποία στις αρχές του 20ού αιώνα ήταν αντικείμενο εκμετάλλευσης από ορυχείο ιδιοκτησίας Μανωλόπουλου και Γάλλων επενδυτών.[4] Ο λιγνίτης εξαγόταν στη Σμύρνη με τρένο, όμως θεωρούταν «κακής ποιότητας».[12]