Τενοντίτιδα αχίλλειου τένοντα

Τενοντίτιδα αχίλλειου τένοντα
Ειδικότηταρευματολογία
Ταξινόμηση
ICD-10M76.6
ICD-9726.71
DiseasesDB31726
eMedicinesports/2

Τενοντίτιδα του Αχίλλειου Τένοντα (Achilles Tendonitis) ονομάζουμε την άσηπτη φλεγμονή του Αχίλλειου τένοντα λόγω ενδοτενοντικών αλλοιώσεων. Συνήθως πρόκειται για ρήξεις ινών, ενώ αν συνυπάρχει βλάβη του υμένα ή του παρατένοντα τότε έχουμε τενοντοϋμενίτιδα. Όταν τα ενοχλήματα χρονολογούνται από λίγες μέρες έως ένα μήνα θεωρείται Οξεία Τενοντίτις του Αχίλλειου Τένοντα ενώ όταν τα ενοχλήματα χρονολογούνται πάνω από ένα μήνα η πάθηση λέγεται Χρόνια Τενοντίτις του Αχιλλείου Τένοντα. Πρόκειται για πάθηση πού ανήκει στις αθλοπάθειες (overuse syndromes) και μάλιστα εκδηλώνεται σε κάθε ηλικία, ενώ συχνότερη είναι μεταξύ 35-50 ετών.[1]. Πέραν της Κλασσικής Τενοντίτιδας του Αχίλλειου στο κύριο σώμα αυτού, υπάρχει και η Καταφυτική Τενοντίτιδα του Αχίλλειου Τένοντα, του η οποία συνδυάζεται ενίοτε με ασβεστοποιήσεις επί της Πτέρνας και εκδηλώνεται με τοπική διόγκωση και πόνο στο πέρας του τένοντα επί της Πτέρνας. Η μορφή αυτή είναι πλέον εύκολη στη θεραπεία γιατί επιτρέπεται να γίνει εκεί τοπικά ένεση Κορτιζόνης.[2], [3].

Τενοντίτις Αχιλλείου Τένοντος. Εικόνα: Δρ. Χαράλαμπος Γκούβας

Επιδημιολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η δυσλειτουργία και οι κακώσεις του Αχίλλειου τένοντα συμβαίνουν κυρίως σε δύο ομάδες αθλητών. Η πρώτη ομάδα είναι ηλικίας 35-50 ετών, ερασιτέχνες και κυρίως αθλητές του Σαββατοκύριακου. Η δεύτερη ομάδα είναι νεαροί αθλητές υψηλού επιπέδου, οι οποίοι συνήθως πριν τη ρήξη του Τένοντος αναπτύσσουν πρόδρομα συμπτώματα τενοντίτιδος του Αχίλλειου. Το 75% των ρήξεων συμβαίνουν σε άρρενες αθλητές ηλικίας 30-50 ετών. Είναι κυρίως δρομείς μεγάλων αποστάσεων και τενίστες,[2] και προσφάτως είναι μεσήλικες «ποδοσφαιριστές του Σαββατοκύριακου» σε γήπεδα 5Χ5[4].

Παθοφυσιολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολλές φορές φλεγμαίνει ο Οπισθοπτερνικός θύλακος (bursa), ο οποίος βρίσκεται στο πίσω και άνω μέρος της πτέρνας μεταξύ της κατάφυσης του Αχίλλειου Τένοντα και της πτέρνας, οπότε μπορούμε να έχουμε οπισθοπτερνική θυλακίτιδα. Αυτή μπορεί vα εξελιχθεί στο σύνδρομο Haglood με σταδιακή αποκόλληση ή επιμήκυνση του οπίσθιου άνω τμήματος της πτέρνας. Η Τενοντίτις του Αχιλλείου Τένοντα (Αchilles Tendonitis) είναι μία επώδυνη πάθηση με ή χωρίς φλεγμονώδη αντίδραση, με ή χωρίς οίδημα, εντός και γύρω από τον Αχίλλειο τένοντα. Θεωρείται σοβαρή πάθηση, γιατί πέραν του ότι ενοχλεί και είναι δύσκολη στή θεραπεία της, ενέχει και τον κίνδυνο της ολικής ρήξης του τένοντα, ιδίως σε μεσήλικες, κάτι που χρειάζεται εγχείρηση. [5].Γι’αυτό είναι και είναι σημαντική η πρόληψη, ή η έγκαιρη θεραπεία της[2]. Ο Αχίλλειος τένοντας, ΔΕΝ διαθέτει τενόντιο έλυτρο (Synovial sheath), αλλά περιβάλλεται από έναν παρατένοντα (paratenon). Τρέφεται με την μέθοδο της ωσμωτικής διάχυσης. Μιά οξεία μορφή τενοντίτιδας, προσβάλλει συνήθως τον παρατένοντα, και όχι αυτόν τον ίδιο τον Αχίλλειο τένοντα αλλά σε περιπτώσεις σοβαρής ή χρόνιας τενοντίτιδας, δημιουργείται εντός του Αχιλλείου τένοντα, ένας όζος (nodule) από μικρορήξεις ινών του τένοντα, με βλεννοειδή εκφύλιση (mucoid degeneration), επιμήκεις σχισμές (longitudinal fissures), και δημιουργία ουλώδους ιστού (scartissue). Ειδικότερα,είτε οι αθλοπάθειες, είτε οι τραυματισμοί, είτε η τοξική δράση της Σιπροφλοξασίνης, προκαλούν ρήξεις ινών του κολλαγόνου του τένοντα. Οι ρήξεις αυτές είναι αδύνατο να "κολλήσουν" ακριβώς, "ίνα πρός ίνα". Στόν οπισθοπτερνικό θύλακο συσσωτεύονται ινοκύτταρα που προκαλούν δημιουργία "κόλλας" ινώδους και έτσι έχουμε άτυπη συγκόλληση με τη μέθοδο της "Cross link chain" (κόλλημα σε διασταυρούμενες αλυσίδες) που προκαλεί διόγκωση στον τένοντα και φυσικά ποτέ δεν αποκτά αυτός τη σταθερότητα και ελαστικότητα που είχε πριν τη βλάβη. Σε γενικές γραμμές, οι επαναλαμβανόμενες διατάσεις του Αχίλλειου τένοντα προκαλούν εκφύλισή του, είτε τοπική στα 4cm από την κατάφυση στην πτέρνα, είτε διάχυτη καθ΄ όλο τό μήκος του. Επιπλέον, δημιουργούνται συμφύσεις μεταξύ του τένοντα και του παρατένοντα, πού μετατρέπονται σε συσφιγκτικές δεσμίδες (constricting bands). Η αγγείωση του Αχίλλειου τένοντα, προέρχεται από αρτηρίδια του Παρατένοντα, και είναι ελάχιστη και ανεπαρκής. Γι’αυτό εύκολα ισχαιμεί και εκφυλίζεται. Πρακτικά έχει παρατηρηθεί ότι η συχνότερη αιτία Τενοντίτιδος του Αχιλλείου είναι η απότομη μεταπήδηση από βραχύ Γαστροκνήμιο σε Διατεταμένο Γαστροκνήμιο, δηλαδή από υποδήματα με ψηλό τακούνι σε υποδήματα με χαμηλό τακούνι και μάλιστα όταν αυτό συνδυάζεται και με άθληση. Για παράδειγμα, μια κυρία με καθημερινή χρήση τακουνιού τύπου «γόβας στιλέτο» με ύψος 5cm, εάν αποφασίσει το Σαββατοκύριακο να κάνει τζόκινγκ με παπούτσια χαμηλά αθλητικά, είναι υποψήφια για Τενοντίτιδα του Αχιλλείου.[2], [6].

Αιτιολογία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Μηχανική Τενοντίτις Αχιλλείου (σε νέα άτομα): Λανθασμένος τρόπος άθλησης και ιδίως ανωμαλίες του εδάφους. Λανθασμένη χρήση, ή κακή ποιότητα αθλητικών υποδημάτων. Ύπαρξη εμβιομηχανικών προβλημάτων στο πόδι του αθλητή. Υπερχρησιμοποίηση τού ποδιού (Overuse Syndromes). Οι πιο πολλές περιπτώσεις Τενοντίτιδας Αχιλλείου είναι άνδρες και γυναίκες μεταξύ 35-50 ετών πού υπερβαίνουν τις δυνατότητές τους στην καταπόνηση (άθλημα, γυμναστήριο, ποδόσφαιρο, ορθοστασία, σκάλες, παχυσαρκία) ή αλλάζουν υποδήματα από το ψηλό στο χαμηλό και αντιστρόφως.
  • Εκφυλιστική Τενοντίτις Αχιλλείου (σε μεσήλικες εκ καταπόνησης)
  • Ρευματολογική Τενοντίτις Αχιλλείου: Επί Συνδρόμου Reiter, Ρευματοειδούς Αρθρίτιδος (R.A), Συστηματικού Λύκου, κλπ [7]
  • Φαρμακευτική Τενοντίτις Αχιλλείου: Προκαλούν σπάνια οι Κινολόνες Ciprofloxacin (Ciproxin®) και Levofloxacin (Τavanic®).[4]. Η βλάβη που προκαλεί η Σιπροφλοξασίνη και οι άλλες Κινολόνες, είναι σπάνια, κάτω του 1% των λαμβανόντων το αντιβιοτικό, αλλά επειδή το αντιβιοτικό αυτό χορηγείται κυρίως σε μεσήλικες και ηλικιωμένους γιά Προστατίτιδες και Ουρολοιμώξεις, αυτοί είναι πιο ευπαθείς ομάδες σε τενοντίτιδα του Αχιλλείου. Ο μηχανισμός που οι Κινολόνες προκαλούν τοξική Τενοντίτιδα του Αχιλλείου Τένοντος και σπανιότατα ρήξη αυτού, δεν έχει εξηγηθεί μέχρι σήμερα, αλλά μάλλον πρόκειται για αποσταθεροποίηση της αλύσου του κολλαγόνου με ρήξη ινών αυτού. Στη συνέχεια επέρχεται η επούλωση που προαναφέρθηκε ανωτέρω και η οποία διαρκεί περί τους 3 μήνες. Εννοείται ότι η Κινολόνη πρέπει να διακοπεί πάραυτα , να τεθεί νάρθηκας ή γύψος με τακούνι γιά 15-20 μέρες και στη συνέχεια μέχρι να κλείσει τρίμηνο, ο ασθενής πρέπει να περπατάει με υποπτέρνια Σιλικόνης 10mm στα υποδήματα και να αποφεύγει άλματα και άθληση. Τα αντιφλεγμονώδη φάρμακα και οι φυσικοθεραπείες απεδείχθησαν άνευ δραστικότητας στην περίπτωση αυτή, και δεν ενδείκνυνται. Ο κρουστικός υπέρηχος επίσης μπορεί να φανεί επικίνδυνος γιατί διασπά τις επουλωτικές διασταυρούμενες αλύσους(cross link chain).
  • Κατασκευαστικές ανωμαλίες του ποδιού ευθύνονται συχνά για εκδήλωση Τενοντίτιδας Αχιλλείου. Εμβιομηχανικά προβλήματα, όπως η Ραιβογονία (Genu varum), η Λειτουργική Ραιβοϊπποποδία (Fuctional Talipes Equinus), οι Σφιχτοί Οπίσθιοι Μηριαίοι και Γαστροκνήμιοι μύες, και η Κοιλοποδία (Pes Cavus, Cavus Foot), είναι επίσης συνυφασμένα με πρόκληση Τενοντίτιδας του Αχιλλείου. Κατ' εξοχή, οι αθλητές με δύσκαμπτη Κοιλοποδία, είναι επιρρεπείς για πρόκληση Τενοντίτιδας του Αχιλλείου. Η Ραιβοπτερνία (Varus Heel), ή η Ραιβοποδία (Varus Forefoot), έχουν ως αποτέλεσμα την "προσγείωση" του ποδιού στο έδαφος σε υπερ-υπτιασμό, πού ακολουθείται από υπερ-πρηνισμό στο μέσο της Στηρικτικής φάσης (midstance) για επαναφορά, πράγμα πού εξασκεί στροφική βία στον τένοντα[2], [8].

Πως εκδηλώνεται η Τενοντίτιδα Αχιλλείου στους δρομείς και ποδηλάτες

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Εμβιομηχανικά, ένας παράγοντας που μπορεί να οδηγήσει σε τενοντίτιδα ή ρήξη του Αχίλλειου, αν συνυπάρχει βέβαια με άλλους παράγοντες, είναι ο υπερπρηνισμός του άκρου πόδα και η σύσπαση του συμπλέγματος γαστροκνήμιου και υποκνημίδιου. Ενας δρομέας (Runner) μπορεί να παρουσιάσει φλεγμονή στον Αχίλλειο τένοντα, όταν φορά ψηλοτάκουνα παπούτσια καθημερινά, ενώ αθλείται με χαμηλά αθλητικά, ή, όταν κάνει αλλαγή από αθλητικά παπούτσια προπόνησης (training shoes) σε παπούτσια αγώνων (competition shoes) χωρίς υποπτέρνια. Τό ίδιο μπορεί να συμβεί και όταν ο αθλητής, μεταπηδά από προπόνηση σε χωματόδρομο, σε προπόνηση σε τάπητα ελαστικής αναπήδησης (Τartan). Σε κάθε περίπτωση, επισυμβαίνει αυξημένη διάταση στον Αχίλλειο τένοντα. [1]. [2], [6].Επί πλέον, εάν ο αθλητής έχει επώδυνη καμάρα, ο Αχίλλειος τένοντας διατείνεται, καθώς η ποδοκνημική κάμπτεται ραχιαία για αποφυγή πρηνισμού του ποδιού. Η αυξημένη πρόσκρουση κατά το τρέξιμο σε κατωφέρεια, εξασκεί πρόσθετες πιέσεις στον Αχίλλειο τένοντα, καθώς επίσης και η φάση ανύψωσης πτέρνας-δακτύλων (Toeigoff), στο τρέξιμο ανηφορικού δρόμου. Το ίδιο συμβαίνει, όταν ο αθλητής φορά υποδήματα με δύσκαμπτη εξωτερική σόλα (outer sole). Μιά κακώς τοποθετημένη σφήνα πτέρνας (heel wedge), ή ένα μαλακό αντέρεισμα πτέρνας (heel counter), πού δεν την σταθεροποιεί, μπορούν να συμβάλλουν στην πρόκληση τενοντίτιδας. Ο συνδυασμός υπερπρηνισμού της πτέρνας και ύπαρξης μαλακού αντερείσματος πτέρνας στο παπούτσι, αποτελούν ισχυρό προδιαθεσικό παράγοντα για Τενοντίτιδα του Αχιλλείου. Το ίδιο φαινόμενο συμβαίνει συχνά σε ποδηλάτες, πού υπερλειτουργούν την ποδοκνημική άρθρωση, αλλά ο πόνος και η διόγκωση συνήθως μετριάζονται, όταν μειώνουν το εύρος των κινήσεων στα πεντάλ. Συνεπώς μια αλλαγή της διαμέτρου (απόστασης) των πεντάλ προφυλάσσει από τενοντίτιδα του Αχιλλείου[2].

Κλινική εικόνα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο αθλητής νοιώθει συνήθως ένα καυστικό πόνο στον Αχίλλειο Τένοντα, μόλις αρχίσει να τρέχει, που γίνεται εντονότερος καθώς συνεχίζει, ενώ είναι αρκετά έντονος μετά τη λήξη τής άθλησης.[9] Ο πόνος επίσης μπορεί να εμφανίζεται τό πρωί, με ή χωρίς δυσκαμψία, μόλις ο αθλητής σηκώνεται από τό κρεβάτι του, αλλά με την πάροδο της ημέρας σταδιακά κοπάζει.[6]. Κλινικά, παρατηρείται τοπική ευαισθησία 3-5cm κεντρικότερα της κατάφυσης του τένοντα στην Πτέρνα, ή κατά μήκος του τένοντα. Η δοκιμασία βάδισης στις μύτες των ποδιών, είναι θετική. Σε σοβαρότερες περιπτώσεις, υπάρχει κριγμός, διόγκωση ή ψηλαφητό επώδυνο οζίδιο.[4]. Σε λεπτομερή εξέταση μπορεί να εντοπισθούν ένα ή περισσότερα από τα προαναφερθέντα εμβιομηχανικά προβλήματα, ενώ παρατηρείται ενίοτε μείωση του εύρους υπαστραγαλικού υπτιασμού[10]. Η εξέταση μπορεί να περιλαμβάνει απαραιτήτως Πελματογράφημα (foot print) και αδρή κινησιολογική μελέτη της βαδίσεως.[2]. Η διάκριση μεταξύ Οξείας Τενοντίτιδας του Αχιλλείου Τένοντος και ρήξης του Αχιλλείου Τένοντος γίνεται με το Τest Thomson, δηλαδή ο ασθενής πρηνής ή η Κνήμη Πρηνής και το πέλμα ελεύθερο. Ψηλαφούμε τη γάμπα. Το πέλμα οφείλει να κάνει κάμψη. Εάν δεν κάνει έχουμε ολική ρήξη Αχιλλείου Τένοντος.[10].

Διαφορική διαγνωστική

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Τενοντίτιδα του Αχιλλείου, συγχέεται ενίοτε διαγνωστικά, αλλά εύκολα διαχωρίζεται κλινικά από τις εξής κλινικές οντότητες, που απαιτούν εντελώς διαφορετική θεραπεία:

  • Μερική ή Ολική ρήξη του Αχίλλειου τένοντα (Αchilles Tendon Rupture, or Tear). Η διάκριση μπορεί να γίνει με το Τest Thomson[10], αλλά αν πρόκειται για μερική ρήξη, αυτό δεν επαρκεί, χρειάζεται Μαγνητική Τομογραφία ή έστω Υπερηχογράφημα[4].
  • Οπισθοπτερνική Θυλακίτιδα (Retrocalcaneal Bursitis). Η διάκριση είναι εύκολη με την ψηλάφηση.[1].
  • Τενοντοελυτρίτιδα του Οπίσθιου Κνημιαίου, ή των Περονιαίων Μυών. Ομοίως η διάκριση είναι εύκολη με την ψηλάφηση.[4].
  • Σύνδρομο του Ταρσιαίου Σωλήνος (Tarsal Tunnel Syndrome). Έχει εντελώς διαφορετικά συμπτώματα και κλινική εικόνα.
  • Σύνδρομο του Έξω διαμερίσματος της Κνήμης (Lateral Compartment Syndrome). Εύκολη η διάκριση από την κλινική εικόνα.
  • Ρήξη ινών του Γαστροκνημίου, στη μυοτενόντια συμβολή. Ομοίως εύκολη η διάκριση με την ψηλάφηση και μόνο.[4].
  • Οστεοχονδρίτιδα-Επιφυσίτιδα της Πτέρνας (Νόσος του Sever, σε έφηβους). Η περιοχή πόνου είναι διαφορετική.
  • Οστεομυελίτιδα της Πτέρνας. Η διάκριση είναι εύκολη, αλλά οι δύο περιοχές απέχουν κάποια εκατοστά.[9]

Θεραπεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Συνοπτικά, η θεραπεία της Τενοντίτιδας του Αχίλλειου Τένοντα είναι κυρίως συντηρητική και σε σπάνιες περιπτώσεις χειρουργική. Ανάλογα με τη βαρύτητα της Τενοντίτιδας, αλλά και ανάλογα με την ηλικία του ασθενούς έχουμε τις εξής θεραπευτικές επιλογές:

  • Απλή Θεραπεία: Υποπτέρνια Σιλικόνης για ανύψωση της Πτέρνας (χαλαρώνουν τον Αχίλλειο Τένοντα)+ Διακοπή άθλησης + Παυσίπονα φάρμακα + Φυσικοθεραπείες (ιδίως μασάζ και laser)[1]. Οι εντριβές με παγάκια (Ice massage) 3-4 φορές την ημέρα για 3-5 μέρες είναι παλιά εμπειρική θεραπεία, χωρίς καμία επιστημονική τεκμηρίωση, αλλά σήμερα δεν είναι ευρέως αποδεκτή θεραπεία, γιατί μειώνει την τοπική αιμάτωση μέσω αγγειοσύσπασης.[4].
  • Ακινητοποίηση: Φορετός κηδεμόνας (νάρθηκας) Ποδοκνημικής ή Γύψος Ρητίνης με τακούνι για 30-45 μέρες. Έχει πολύ καλά αποτελέσματα.[2][4].
  • Κορτιζόνη: ΔΕΝ επιτρέπεται ένεση Κορτιζόνης στή μεσότητα του Αχίλλειου Τένοντα. Τον αδυνατίζει και μπορεί να υποστεί ρήξη. Γίνεται όμως άφοβα Κορτιζόνη στην κατάφυση του Τένοντα στην Πτέρνα, ιδίως αν υπάρχουν ασβεστοποιήσεις[1].
  • Στη φάση ανάρρωσης: Όταν υποχωρήσει η οξεία φλεγμονή, συνεχίζουμε με ασκήσεις διατάσεως και ενίσχυση του αχίλλειου και του γαστροκνήμιου, και χρήση ορθοπεδικών πελμάτων που ελέγχουν τον υπερπρηνισμό. Από αθλητικές δραστηριότητες ενδείκνυται το κολύμπι και το ποδήλατο. Μόλις τά συμπτώματα μειωθούν, ο ασθενής πρέπει να αρχίσει ήπιες διατατικές ασκήσεις του Αχίλλειου Τένοντα (βαθύ κάθισμα). Ταυτόχρονα με αυτές, ο αθλητής πρέπει να κάνει ασκήσεις εκγύμνασης των μυών του πρόσθιου διαμερίσματος τής Κνήμης (βάδιση στις Πτέρνες).
  • Χειρουργική επέμβαση: Σε περίπτωση εμμονής των ενοχλημάτων, μπορεί να εφαρμοστεί χειρουργική θεραπεία με αφαίρεση του φλεγμαίνοντα τενοντώδη ιστού καθώς και του παρατένοντα, και επιμελή επιμήκη συρραφή του τένοντα. Οι αθλητές είναι έτοιμοι να επανέλθουν σταδιακά στις δραστηριότητές τους σε ένα μήνα[5] Η χρόνια μορφή Τενοντίτιδας του Αχίλλειου, μπορεί να απαιτήσει χειρουργική θεραπεία με τενοντόλυση (Tenolysis), ή διαχωρισμό ινών (Fibres Dividing), ή αφαίρεση υπάρχοντος οζιδίου (Nodule excising). Η απογύμνωση-αποκόλληση (Strip) του τένοντα από τον παρατένοντα είναι συνήθως απαραίτητη. Eάν όμως η επιφάνεια του τένοντα φαίνεται ομαλή, πρέπει να διανοίγεται επιμήκως, να επιθεωρείται για τυχόν τοπικές εκφυλίσεις, και να αφαιρούνται τεμάχια κοκκιώδους ιστού. Ενας «επαγγελματίας» αθλητής, με χρόνια τενοντίτιδα του Αχιλλείου, δεν θα μπορέσει ποτέ να έχει υψηλές επιδόσεις χωρίς αυτή την εγχείρηση[2].
  • Θεραπεία Οπισθοπτερνικής Θυλακίτιδας: Η οπισθοπτερνική θυλακίτιδα και το σύνδρομο Haglood δεν ανταποκρίνονται καλά στη συντηρητική θεραπεία. Θεραπεία εκλογής είναι η αφαίρεση του θυλάκου καθώς και της οπίσθιας άνω απόφυσης της πτέρνας, η οποία κατά τη ραχιαία κάμψη της ποδοκνημικής τρίβεται στην έσω επιφάνεια του αχίλλειου τένοντα. [11]

Τα σωστά αθλητικά υποδήματα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Είναι γνωστό ότι κάθε άθλημα χρειάζεται και ειδικά υποδήματα. Αυτό προβλέπεται τόσο από το είδος του αθλήματος, αλλά και από το έδαφος του αγωνιστικού χώρου (ποδόσφαιρο, μπάσκετ, 5Χ5, αναρρίχηση, beach Volley, Tennis, κλπ, αλλά και από τις διαφημιστικές καμπάνιες των πολυεθνικών εταιρειών αθλητικών υποδημάτων[4]. Οι ειδικοί αθλητίατροι (ιατρική ειδικότητα μή αναγνωρισμένη στην Ελλάδα) και οι ειδικοί των αθλητικών κακώσεων Ορθοπεδικοί συμφωνούν ότι "Τα χρησιμοποιούμενα αθλητικά παπούτσια θα πρέπει να έχουν τις εξής ιδιότητες: Εύκαμπτο πάτο (Flexible sole), ενσωματωμένη σφήνα ανύψωσης της πτέρνας (Heel wedge) περί τά 1.7 cm, και σκληρό οπίσθιο αντέρεισμα πτέρνας (Heel counter). Μαλακά υποπτέρνια ανύψωσης της πτέρνας από Σιλικόνη (Ηeel Pads), τοποθετούνται στά καθημερινά υποδήματα, με σκοπό τη χαλάρωση του τένοντα, και την απόσβεση των κραδασμών. Εάν διαπιστωθεί υπερβολικός πρηνισμός, μπορεί να διορθωθεί με ειδικά ορθωτικά πέλματα. Η ύπαρξη κοιλοποδίας είναι ένα δυσκολώτερο πρόβλημα, πού απαιτεί τη μόνιμη ένθετη τοποθέτηση μιας μαλακής σφήνας τύπου Schuster μεταξύ έξω και έσω σόλας, στο αθλητικό παπούτσι, με σκοπό την απόσβεση κραδασμών κατά τη φάση πρόσκρουσης της πτέρνας στο έδαφος. Ταυτόχρονα, αν υπάρχει κοιλοποδία, στό καθημερινό παπούτσι πρέπει να τοποθετηθούν ειδικά πέλματα κοιλοποδίας".[1][2]. Πάντως, αυτό καθ' εαυτό τό τρέξιμο (Running) σπανιώτατα ευθύνεται για ρήξη του Αχιλλείου Τένοντα, πράγμα που συμβαίνει σε αθλήματα ή δραστηριότητες πού απαιτούν άλματα (π.χ. μπάσκετ, βόλλεϋ, δρόμος μετ'εμποδίων, αλμα εις τριπλούν, κλπ)[1].

Πρόληψη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Οξεία και η Χρόνια Τενοντίτιδα του Αχιλλείου, αποτελεί μια σοβαρή αθλητική πάθηση, αφενός μέν γιατί είναι βασανιστική και αφετέρου γιατί δεν θεραπεύεται εύκολα, και σπάνια μπορεί να οδηγήσει σε Ρήξη του Αχίλλειου Τένοντα. Τα προληπτικά μέτρα περιλαμβάνουν τη χρήση σωστών αθλητικών υποδημάτων, τον σωστό τρόπο προπόνησης του αθλητή, και εκ μέρους του γιατρού, τη διόρθωση των εμβιομηχανικών προβλημάτων του άκρου ποδός, πού τυχόν υπάρχουν. Τέλος, μια σωστή θεραπευτική αντιμετώπιση της τενοντίτιδας αμέσως με την εκδήλωσή της, μπορεί να απαλλάξει τον αθλητή από τα ενοχλήματα μέσα σε λίγες μέρες, ενώ σε αντίθετη περίπτωση μπορεί να ταλαιπωρηθεί μέχρι και για δύο χρόνια, με ανάλογες επιπτώσεις στην αθλητική του καρριέρα.-

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 David Brody and Frank Netter: "Running Injuries", εκδόσεις Ciba Geigy,USA,1987
  2. ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 Daniel Kulund: "The Injured Athlete".2nd Edition.Εκδόσεις Lippincott,USA,1988
  3. ↑ Χαράλαμπος Γκούβας: Τενοντίτιδα του Αχιλλείου Τένοντα, Data on File, 2006
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 4,6 4,7 4,8 Χαράλαμπος Γκούβας: "Τενοντίτιδα του Αχιλλείου Τένοντα, και Ρήξη Αχιλλείου Τένοντα", Data on File, 2006
  5. ↑ 5,0 5,1 Μπαδέκας Αθανάσιος Χ.: «Αθλητικές κακώσεις του άκρου πόδα και της ποδοκνημικής,» Περιοδικό “Info Orthopaedics”, Αθήνα 1999
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Peter Sperryn: Εγχειρίδιο Αθλητιατρικής.Ελληνική μετάφραση, Εκδόσεις Pfizer,USA,1990
  7. ↑ W.Kelley: Textbook of Rheumatology, ed. Saunders, 1989
  8. ↑ Peter Sperryn: Εγχειρίδιο Αθλητιατρικής. Ελληνική μετάφραση, Εκδόσεις Pfizer,USA,1990
  9. ↑ 9,0 9,1 Graham Appley and Louis Solomon: "System of Orthopaedics and Fractures", editions Churchill Livingstone, 1993
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Hoppenfeld Stanley: Clinical Orthopaedic Examination, London , New York, 1977
  11. ↑ Campbell's:"Operative Orthopaedics", Saunders, USA, 1987