| Το ταξίδι του Κικουτζίρο | |
|---|---|
| Σκηνοθεσία | Τακέσι Κιτάνο[1][2][3] |
| Παραγωγή | Μασαγιούκι Μόρι |
| Σενάριο | Τακέσι Κιτάνο |
| Πρωταγωνιστές | Τακέσι Κιτάνο[2][4], Beat Kiyoshi[3], Great Gidayu[3], Κεϊγιόκο Κισιμότο[2][4][3], Γιούκο Ντάικε, Καζούκο Γιοσιγιούκι[4], Φούμι Χοσοκάουα[4] και Ακάτζι Μάρο[4][3] |
| Μουσική | Τζο Χισαΐσι |
| Τραγούδι | Τζο Χισαΐσι |
| Φωτογραφία | Κατσούμι Γιαναγκισίμα |
| Μοντάζ | Τακέσι Κιτάνο και Γιοσινόρι Ότα[5] |
| Εταιρεία παραγωγής | Bandai Visual και Tokyo FM |
| Διανομή | Netflix |
| Πρώτη προβολή | 20 Μαΐου 1999 (Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών)[5][6], 18 Νοεμβρίου 1999 (Γερμανία)[7] και 5 Ιουνίου 1999 (Ιαπωνία)[6] |
| Διάρκεια | 117 λεπτά |
| Προέλευση | Ιαπωνία |
| Γλώσσα | Ιαπωνικά |
| δεδομένα () | |
Το ταξίδι του Κικουτζίρο (ιαπωνικά: 菊次郎の夏, προφέρεται: Κικουτζίρο νο νάτσου) είναι ιαπωνική ταινία του 1999 με πρωταγωνιστή, σεναριογράφο και σκηνοθέτη τον Τακέσι Κιτάνο. Τη μουσική της ταινίας έγραψε ο Τζο Χισαΐσι. Η ταινία συμμετείχε στο Φεστιβάλ Καννών το 1999.[8]
Το ταξίδι του Κικουτζίρο αφηγείται την ιστορία ενός νεαρού αγοριού που αναζητά τη μητέρα του κατά τις καλοκαιρινές του διακοπές. Η ταινία χωρίζεται σε μικρότερα κεφάλαια, που αναφέρονται ως καταχωρίσεις στο ημερολόγιο των καλοκαιρινών διακοπών του αγοριού. Έμπνευση του Κιτάνο για τον χαρακτήρα (όχι για την ταινία) ήταν ο πατέρας του, ο Κικουτζίρο Κιτάνο, ένας τζογαδόρος που πάλευε να ταΐσει την οικογένειά του και να πληρώνει το ενοίκιο.[9]
Όπως και στα προηγούμενα έργα του Θα πάρετε κάτι; και Ano natsu, ichiban shizukana umi, ο Κιτάνο αναφέρεται έμμεσα στη γιακούζα στο ταξίδι του Κικουτζίρο, κάτι που διαφοροποιεί αυτές τις ταινίες από τη δουλειά του σε αστυνομικά δράματα όπως είναι τα Σονατίνα και Πυροτεχνήματα. Απευθυνόμενη σε όλη την οικογένεια, η ταινία φέρεται να είναι εμπνευσμένη από τον Μάγο του Οζ με βασική προϋπόθεση ότι πρόκειται για ταινία δρόμου. Στην ταινία υπάρχουν τα γνωστά στοιχεία της κινηματογραφίας του Κιτάνο: σχέδια, βινιέτες, παραλία και άγγελοι. Αν και η πλοκή αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από θλιβερά γεγονότα, η ταινία έχει συχνά μια ανάλαφρη ατμόσφαιρα, που επιτυγχάνεται κυρίως μέσω του χαρακτήρα του Κιτάνο και των κάπως αλλόκοτων συναντήσεών του.
Ο Μασάο, που ζει μόνος με τη γιαγιά του σε μια παλιά περιοχή του Τόκιο, λαμβάνει ένα δέμα και, ψάχνοντας για μια φώκια, βρίσκει μια φωτογραφία της μητέρας του η οποία αγνοείται εδώ και καιρό. Βρίσκει τη διεύθυνσή της στο Τογιοχάσι, αρκετές εκατοντάδες μίλια δυτικά. Φεύγοντας από το σπίτι για να δει τη μητέρα του, συναντά τους γείτονες της γιαγιάς του, τον Κικουτζίρο και τη γυναίκα του. Η γυναίκα του Κικουτζίρο αναγκάζει τον άντρα της να συνοδεύσει τον Μασάο στο ταξίδι του για να βρει τη μητέρα του, λέγοντας στη γιαγιά του Μασάο ότι θα πάνε στην παραλία.
Στην αρχή του ταξιδιού τους, ο Κικουτζίρο δεν έχει σκοπό να φτάσει στο Τογιοχάσι. Απορροφάται από αγώνες ποδηλασίας στους οποίους στοιχηματίζει. Αργότερα, έξω από ένα εστιατόριο, ο Μασάο συναντά έναν κακοποιό. Αφού τη γλιτώνει στο παρατρίχα, ο Κικουτζίρο υπόσχεται να συνεχίσει το ταξίδι και να πάει τον Μασάο στη μητέρα του. Όταν το ταξί που κλέβει ο Κικουτζίρο χαλάει, οι δυο τους αναγκάζονται να κάνουν οτοστόπ μέχρι το Τογιοχάσι, γνωρίζοντας διάφορους ανθρώπους στη διαδρομή. Τους παίρνουν μαζί τους μια ζογκλέρ και ο φίλος της που έχουν βγει ραντεβού και ένας ταξιδιώτης ποιητής που τους πηγαίνει στο Τογιοχάσι. Όταν τελικά φτάνουν στη διεύθυνση της μητέρας του Μασάο, ο Κικουτζίρο τη βρίσκει να είναι νοικοκυρά στο σπίτι ενός άλλου, με τον οποίο έχει και μια κόρη. Η μητέρα του Μασάο ζει μια εντελώς διαφορετική ζωή από αυτή που περίμενε ο Κικουτζίρο. Είναι σχεδόν σαν να τον έχει ξεχάσει. Ο Κικουτζίρο λέει στον Μασάο ότι μόλις μετακόμισε, προσποιούμενος ότι δεν την έχει δει. Για να παρηγορήσει το παιδί, του χαρίζει ένα κουδούνι σε σχήμα αγγέλου.
Ο Μασάο είναι τόσο απογοητευμένος, που ο Κικουτζίρο δεν μπορεί παρά να προσπαθήσει να κάνει καλύτερο το ταξίδι της επιστροφής στο Τόκιο. Του λέει ότι ένας άγγελος θα έρθει στο άκουσμα του κουδουνιού.
Οι δυο ταξιδιώτες επισκέπτονται ένα σιντοϊστικό ιερό. Ενώ ο Κικουτζίρο μπαίνει σε μπελάδες με τη γιακούζα για ένα στημένο παιχνίδι σκοποβολής, ο Μασάο ονειρεύεται ότι χορεύει.
Πίσω στο δρόμο, οι ταξιδιώτες συναντούν ξανά τον ποιητή και τους δύο ποδηλάτες. Αποφασίζουν να κατασκηνώσουν μερικές μέρες μαζί. Ο Μασάο χαίρεται που παίζει μαζί τους παραδοσιακά παιχνίδια.
Ο Κικουτζίρο θυμάται τη δική του μητέρα (υπονοείται ότι και αυτή, όπως και η μητέρα του Μασάο, τον παράτησε όταν ήταν μικρός). Ο Κικουτζίρο βάζει έναν από τους ποδηλάτες να τον πάει από την κατασκήνωσή τους στο γηροκομείο της μητέρας του στο Ντάιτο-τσο, μια μικρή επαρχιακή πόλη, αλλά τελικά αποφασίζει να μην τη δει και επιστρέφει στην κατασκήνωση.
Οι άντρες συνεχίζουν να κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για να διασκεδάσουν τον Μασάο παρασυρόμενοι για μερικές ακόμη μέρες. Πριν επιστρέψουν στο Τόκιο, ο Μασάο ονειρεύεται ότι βρίσκονται πάνω από τον Γαλαξία. Το πρωί οι ποδηλάτες τούς αποχαιρετούν και φεύγουν από την κατασκήνωση. Ο Μασάο και ο Κικουτζίρο πηγαίνουν στο Τόκιο με το αυτοκίνητο του ποιητή. Αφού τους αφήσει σε μια γέφυρα, ο ποιητής συνεχίζει το δρόμο του προς την Οσάκα και το Κιούσου.
Πριν χωρίσουν ο Μασάο και ο Κικουτζίρο, ο τελευταίος λέει: "Να το ξανακάνουμε κάποια στιγμή" και ο Μασάο τον ευχαριστεί. Ο Κικουτζίρο λέει στον Μασάο να προσέχει τη γιαγιά του. Ο Μασάο ρωτά το όνομα του Κικουτζίρο και ο Κικουτζίρο απαντά: "Κικουτζίρο! Τώρα δίνε του!" Ο Μασάο περνάει από μια μικρή γέφυρα με το κουδούνι του αγγέλου να χτυπά.
Η ταινία εξερευνά την αποξένωση και την ένταξη στην ιαπωνική κοινωνία. Οι κύριοι χαρακτήρες και όσοι τους βοηθούν στην πορεία θεωρούνται όλοι απόβλητοι από τα αποδεκτά κοινωνικά πρότυπα, μη αποτελώντας μέρος μιας παραδοσιακής οικογενειακής δομής ή ομάδας. Οι χαρακτήρες που διατηρούν έναν πιο αποδεκτό τρόπο ζωής έρχονται συχνά σε αντίθεση με τους πρωταγωνιστές.
Στην αρχή της ταινίας, οι πρωταγωνιστές αντιδρούν στην αποξένωσή τους με θυμό (Κικουτζίρο) και θλίψη (Μασάο). Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους, αρχίζουν να ανακαλύπτουν πόσο όμοιοι είναι και τα γεγονότα στο Τογιοχάσι λειτουργούν ως μεταβατικό σημείο, από το οποίο οι χαρακτήρες αρχίζουν να νιώθουν άνετα στην κοινή τους απομόνωση.