Τριμερής Επιτροπή

Τριμερής Επιτροπή
The Trilateral Commission
Ίδρυση1973, πριν 51 έτη (1973)
ΙδρυτήςΝτέιβιντ Ροκφέλερ, Χένρυ Κίσινγκερ, Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι
ΈδραΤόκιο (Asia Pacific Group)
Παρίσι (European Group)
Ουάσινγκτον (North American Group), Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής
Μέλη390
Ιστότοποςwww.trilateral.org
δεδομένα (π • σ • ε )

Η Τριμερής Επιτροπή (αγγλικά:The Trilateral Commission) είναι μια μη κυβερνητική οργάνωση που δημιουργήθηκε το 1973 με πρωτοβουλία της ηγετικής ομάδας της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ (Bilderberg Club) και του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων (Council on Foreign Relations), συμπεριλαμβανομένων των Ντέιβιντ Ροκφέλερ, Χένρυ Κίσινγκερ και Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι.[1][2] Η επιτροπή περιλαμβάνει 300 έως 400 μέλη από τους πιο αναγνωρισμένους επιχειρηματίες, πολιτικούς και διανοούμενους προερχόμενους από τη Δυτική Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική και την περιοχή της Ασίας-Ειρηνικού (κράτη μέλη του ΟΟΣΑ). Όπως και η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, είναι υποστηρικτής της παγκοσμιοποίησης.

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ίδρυση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Τριμερής Επιτροπή ιδρύθηκε το 1973 από ιδιώτες πολίτες της Ιαπωνίας, των χωρών της Βόρειας Αμερικής (των ΗΠΑ και του Καναδά) και των χωρών της Δυτικής Ευρώπης[2] για την προώθηση ουσιαστικού πολιτικού και οικονομικού διαλόγου σε όλο τον κόσμο. Η ιδέα για τη δημιουργία της Επιτροπής αναπτύχθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1970, μια εποχή σημαντικών διαφωνιών μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους στη Δυτική Ευρώπη, την Ιαπωνία και τον Καναδά.[3]

Για να παραθέσω την ιδρυτική της δήλωση:

*«Η αυξανόμενη αλληλεξάρτηση είναι γεγονός της ζωής του σύγχρονου κόσμου. Υπερβαίνει και επηρεάζει τα εθνικά συστήματα ... Ενώ είναι σημαντικό να αναπτυχθεί μια μεγαλύτερη συνεργασία μεταξύ όλων των χωρών του κόσμου, της Ιαπωνίας, της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής, ενόψει του μεγάλο βάρος τους στην παγκόσμια οικονομία και οι τεράστιες σχέσεις τους μεταξύ τους, φέρουν ιδιαίτερη ευθύνη για την ανάπτυξη μιας αποτελεσματικής συνεργασίας, τόσο για τα δικά τους συμφέροντα όσο και για εκείνα του υπόλοιπου κόσμου.»

  • «Για να είναι αποτελεσματική στην αντιμετώπιση κοινών προβλημάτων, η Ιαπωνία, η Δυτική Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική θα πρέπει να διαβουλεύονται και να συνεργάζονται στενότερα, με βάση την ισότητα, για την ανάπτυξη και την εφαρμογή συντονισμένων πολιτικών σε θέματα που επηρεάζουν τα κοινά τους συμφέροντα ... όπως μονομερείς δράσεις ασυμβίβαστες με την αλληλεξάρτησή τους και από δράσεις που βλάπτουν άλλες περιοχές ... και εκμεταλλεύονται υπάρχοντες διεθνείς και περιφερειακούς οργανισμούς και ενισχύουν περαιτέρω τον ρόλο τους.» idn poker
  • «Η Επιτροπή ελπίζει να διαδραματίσει δημιουργικό ρόλο ως δίαυλος ελεύθερης ανταλλαγής απόψεων με άλλες χώρες και περιοχές. Η περαιτέρω πρόοδος των αναπτυσσόμενων χωρών και η μεγαλύτερη βελτίωση των σχέσεων Ανατολής-Δύσης θα αποτελέσει μείζονος ενδιαφέροντος.»[4]

Ιδρυτικά μέλη

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Zbigniew Brzezinski, ένας σύμβουλος του Ροκφέλερ ο οποίος ήταν ειδικός στις διεθνείς υποθέσεις (και αργότερα διατέλεσε σύμβουλος στον πρόεδρο Τζίμι Κάρτερ «ως Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας, 1977-1981), άφησε το Πανεπιστήμιο της Κολούμπια για να οργανώσει την ομάδα, μαζί με τους:[5]

  • Εντβιν Ρεισάουερ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ιαπωνία, (1961-1966)
  • Τζορτζ Φράνκλιν, εκτελεστικός διευθυντής του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων στη Νέα Υόρκη
  • Τζέραρντ Σμιθ, διαπραγματευτής SALT I και ο πρώτος πρόεδρος της Βόρειας Αμερικής idn poker 88
  • Χένρι Ντ. Οούεν, διευθυντής σπουδών εξωτερικής πολιτικής στο Brookings Institution[6]
  • Μαξ Κόνσταμ, Ευρωπαϊκό Κέντρο Πολιτικής
  • Ρόμπερτ Μπόουι, ο Σύνδεσμος Εξωτερικής Πολιτικής και διευθυντής του Κέντρου Διεθνών Υποθέσεων του Χάρβαρντ
  • Μάρσαλ Χορνμπλόουερ, πρώην συνεργάτης στο Wilmer, Cutler & Pickering
  • Ταντάσι Γιαμαμότο, Ιαπωνικό Διεθνές Κέντρο
  • Γουίλιαμ Σκράντον, πρώην κυβερνήτης της Πενσυλβανίας

Στα υπόλοιπα ιδρυτικά μέλη περιλαμβάνονται ο Άλαν Γκρίνσπαν και ο Πωλ Βόλκερ, και οι δύο αργότερα επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ. Τα αρχεία του οργανισμού αποθηκεύονται στο Αρχείο του Κέντρου Ροκφέλερ στο North Tarrytown της Νέας Υόρκης.[7]

Συναντήσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η Τριμερής Επιτροπή ξεκίνησε τις εξαμηνιαίες συνεδριάσεις της τον Οκτώβριο του 1973 στο Τόκιο της Ιαπωνίας. Τον Μάιο του 1976 πραγματοποιήθηκε η πρώτη σύνοδος της ολομέλειας όλων των περιφερειακών ομάδων της Επιτροπής στο Κιότο της Ιαπωνίας. Από την ένατη συνεδρίαση του 1978 και έπειτα οι συνεδριάσεις της ολομέλειας πραγματοποιούνται ετησίως. Εκτός από τις ετήσιες συνεδριάσεις της Ολομέλειας, έχουν πραγματοποιηθεί περιφερειακές συναντήσεις σε κάθε μία από την Ομάδα Ασίας-Ειρηνικού, την Ευρωπαϊκή Ομάδα και την Ομάδα της Βόρειας Αμερικής.[8] Από την ίδρυσή της, η ομάδα συζήτησης δημιούργησε ένα επίσημο περιοδικό, το Trialogue.

Ιδιότητα μέλους

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η ιδιότητα μέλους χωρίζεται σε αριθμούς ανάλογους με καθεμία από τις τρεις περιφερειακές περιοχές της ομάδας συζήτησης. Η Βόρεια Αμερική εκπροσωπείται από 120 μέλη (20 Καναδούς, 13 Μεξικανούς και 87 Αμερικανούς πολίτες). Η ευρωπαϊκή ομάδα έχει φτάσει το όριο των 170 μελών από σχεδόν όλες τις χώρες της ηπείρου. Τα ανώτατα όρια για μεμονωμένες χώρες είναι 20 για τη Γερμανία, 18 για τη Γαλλία, την Ιταλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, 12 για την Ισπανία και 1 εώς 6 για τις υπόλοιπες χώρες. Αρχικά, η Ασία και η Ωκεανία εκπροσωπούνταν μόνο από την Ιαπωνία, αλλά το 2000 η ιαπωνική ομάδα με 85 μέλη έγινε ο όμιλος του Ειρηνικού, αποτελούμενος από 117 μέλη: 75 Ιάπωνες, 11 Νοτιοκορεάτες, 7 Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς και 15 μέλη προερχόμενα από το ASEAN (Ινδονησία, Μαλαισία, Φιλιππίνες, Σιγκαπούρη και Ταϊλάνδη). Ο όμιλος Ασίας-Ειρηνικού περιλάμβανε επίσης 9 μέλη από την Κίνα, το Χονγκ Κονγκ και την Ταϊβάν. Η Τριμερής επιτροπή ισχυρίζεται πλέον «ότι αποτελείται περισσότερα από 100» μέλη της Ασίας του Ειρηνικού.[4]

Οι κανονισμοί της Τριμερούς Επιτροπής δεν επιτρέπουν τη συμμετοχή σε αυτή από δημόσιους υπαλλήλους.[9][10] Ανταλλάσσει τα μέλη της από την πολιτική, τις επιχειρήσεις και τον ακαδημαϊκό χώρο, και έχει τρεις προέδρους, έναν από κάθε περιοχή. Οι τρέχοντες πρόεδροι είναι ο πρώην βοηθός υπουργός Άμυνας των Διεθνών Υποθέσεων Ασφαλείας των ΗΠΑ Τζόζεφ Σ. Νιούε, ο πρώην επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν-Κλοντ Τρισέ και ο Γιασοτσίκα Χασεγκάουα, πρόεδρος της Takeda Pharmaceutical Company.

Ηγεσία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Από τον Ιούνιο του 2020:[11]

Όνομα Θέση
Ζαν-Κλοντ Τρισέ Ευρωπαίος πρόεδρος
Μέγκαν ΌΣαλιβαν Πρόεδρος της Βόρειας Αμερικής
Ακιχίκο Τανάκα Πρόεδρος της Ασίας-Ειρηνικού
Αλεξάνδρα Παπαλεξοπούλου Ευρωπαίος Αντιπρόεδρος
Ερμίνιο Μπλάνκο Μεντόζα Αντιπρόεδρος της Βόρειας Αμερικής
Μπάρι Ντέκερ Αναπληρωτής Πρόεδρος της Ασίας-Ειρηνικού
Καρλ Μπιλντ Ευρωπαίος Αντιπρόεδρος
Κάρολ Τέιλορ Αντιπρόεδρος της Βόρειας Αμερικής
Τζιν Ρόι Ριου Αναπληρωτής Πρόεδρος της Ασίας-Ειρηνικού
Ντέιβιντ Ροκφέλερ (νεκρός) Ιδρυτής
Πίτερ Σαντέρλαντ (νεκρός) Επίτιμος Ευρωπαίος Πρόεδρος
Ζωρζ Μπερτόιν Ευρωπαίος επίτιμος πρόεδρος
Πωλ Βόλκερ (νεκρός) Επίτιμος Πρόεδρος της Βόρειας Αμερικής
Γιασούχικα Χασέγκουα Επίτιμος Πρόεδρος της Ασίας Ειρηνικού
Πάολο Μάγκρι Ευρωπαίος διευθυντής
Ρίτσαρντ Φοντέιν Διευθυντής της Βόρειας Αμερικής
Χιντέκο Κατσουμάτα Διευθυντής Ασίας Ειρηνικού

Κριτικές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο κοινωνιολόγος και ακαδημαϊκός Νόαμ Τσόμσκι επέκρινε την επιτροπή ως αντιδημοκρατική, επισημαίνοντας στο βιβλίο του Η κρίση της δημοκρατίας, η οποία περιγράφει το έντονο λαϊκό ενδιαφέρον για την πολιτική κατά τη δεκαετία του 1970 ως «υπέρβαση της δημοκρατίας».[12]

Το περιέγραψε ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και διορατικά βιβλία που δείχνουν ότι το σύγχρονο δημοκρατικό σύστημα δεν είναι πραγματικά δημοκρατία, αλλά ελέγχεται από ελίτ. Ο Τσόμσκι λέει ότι καθώς ήταν μια εσωτερική συζήτηση, «άφησαν τα μαλλιά τους» και μίλησαν για το πώς πρέπει να μειωθεί το κοινό στη σωστή κατάσταση απάθειας και υπακοής.[13]

Ουσιαστικά φιλελεύθεροι διεθνιστές από την Ευρώπη, την Ιαπωνία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, είναι η φιλελεύθερη πτέρυγα της πνευματικής ελίτ. Από εκεί προήλθε ολόκληρη η κυβέρνηση του Τζίμι Κάρτερ. [...] Η Τριμερής Επιτροπή ασχολήθηκε με το να προσπαθήσει να προκαλέσει αυτό που αποκαλούσαν «περισσότερη μετριοπάθεια στη δημοκρατία» και να στρέψει τους ανθρώπους πίσω στην παθητικότητα και την υπακοή, ώστε να μην θέτουν τόσους περιορισμούς στην κρατική εξουσία και ούτω καθεξής. Ιδιαίτερα ανησυχούσαν για τους νέους. Ανησυχούσαν για τα ιδρύματα που είναι υπεύθυνα για την κατήχηση των νέων (αυτή είναι η φράση τους), που σημαίνει σχολεία, πανεπιστήμια, εκκλησία και ούτω καθεξής που δεν κάνουν τη δουλειά τους. Είναι πολύ ελεύθερα να συνεχίσουν τις δικές τους πρωτοβουλίες και ανησυχίες. Ετσι θα πρέπει να τα ελέγξουμε καλύτερα.[14]

Οι επικριτές κατηγορούν την Επιτροπή ότι προωθεί μια παγκόσμια συναίνεση μεταξύ των διεθνών κυβερνώντων τάξεων προκειμένου να διαχειρίζεται τις διεθνείς υποθέσεις προς το συμφέρον των οικονομικών και βιομηχανικών ελίτ υπό την τριμερή ομπρέλα.[15][16]

Στο βιβλίο του 1980, With No Apologies, ο γερουσιαστής των Ρεπουμπλικανών Barry Goldwater πρότεινε ότι η ομάδα συζήτησης ήταν «μια επιδέξια, συντονισμένη προσπάθεια να καταλάβει τον έλεγχο και να εδραιώσει τα τέσσερα κέντρα εξουσίας: πολιτικά, νομισματικά, πνευματικά και εκκλησιαστικά ... δημιουργώντας μια παγκόσμια οικονομική δύναμη ανώτερης από τις πολιτικές κυβερνήσεις των εμπλεκόμενων εθνών-κρατών.»[17] Δεξιές ομάδες, όπως η John Birch Society και θεωρητικοί συνωμοσίας, όπως ο Alex Jones, προώθησαν επίσης αυτήν την ιδέα.[18]

Θεωρίες Συνωμοσίας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Πολλοί πιστεύουν ότι η οργάνωση είναι μια κεντρική συνωμοσία για τη δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης. Όπως τεκμηριώθηκε από τον δημοσιογράφο Τζοναθαν Κέι, ο Λουκ Ραντκόβσκι διέκοψε μια διάλεξη του πρώην διευθυντή της τριμερούς επιτροπής, Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, τον Απρίλιο του 2007 και κατηγόρησε την οργάνωση και άλλους ότι ενορχήστρωσαν τις επιθέσεις της 9/11 για να ξεκινήσουν μια νέα παγκόσμια τάξη.[19]

Ο νεοσυντηρητικός ειδικός Τσαρλς Κραουτχάμερ υπαινίχθηκε τις θεωρίες συνωμοσίας όταν ρωτήθηκε το 2012 για το ποιος αποτελεί το Ρεπουμπλικανικό κατεστημένο, λέγοντας «Ο Καρλ Ροβ είναι ο πρόεδρος. Συναντιόμαστε κάθε μήνα την πανσέληνο ... στον Τεκτονικό Ναό. Έχουμε ένα συγκεκριμένο τελετουργικό. Ο Καρλ φέρνει το θυμίαμα, εγώ φέρνω το ζωντανό αρνί και το μακρύ μαχαίρι, και ξεκινάμε ... με μια υπόσχεση υποταγής στην Τριμερή Επιτροπή.»[20]

Εκδόσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Βιβλία

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ «David Rockefeller». Trilateral Commission. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιουλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2013. 
  2. ↑ 2,0 2,1 «ABOUT THE TRILATERAL COMMISSION». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Σεπτεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2018. 
  3. ↑ «FREQUENTLY ASKED QUESTIONS». The Trilateral Commission. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2018. 
  4. ↑ 4,0 4,1 «The Trilateral Commission FAQ». The Trilateral Commission. 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 17 Ιουλίου 2011. 
  5. ↑ “The Trilateral Commission (North America) Records“ Αρχειοθετήθηκε 2013-06-17 στο Wayback Machine.. Rockefeller Archives. rockarch.org
  6. ↑ George S. Franklin Jr., 82, Foreign Policy Expert David Stout. New York Times. March 7, 1996. Retrieved May 12, 2016
  7. ↑ «Treasures Within a Treasure: The Rockefeller Archives Center». thehudsonindependent.com (στα Αγγλικά). 27 Φεβρουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 4 Ιανουαρίου 2019. 
  8. ↑ «Meetings». The Trilateral Commission. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιουλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 12 Ιουλίου 2018. 
  9. ↑ «Answer to a written question - Incompatibility between the holding of a Community decision-making office and membership of the Bilderberg Club and the Trilateral Commission - E-1846/2003». European Parliament. 6 Αυγούστου 2003. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2011. 
  10. ↑ «Trilateral Commission Membership» (PDF). Οκτωβρίου 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 13 Ιουλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 2011. 
  11. ↑ Membership June 2020 Αρχειοθετήθηκε 2020-08-09 στο Wayback Machine.. Trilateral Commission. Retrieved 2020-06-11.
  12. ↑ Noam., Chomsky (1999). Profit over people : neoliberalism and global order (Seven Stories Press 1st έκδοση). New York: Seven Stories Press. ISBN 1888363827. OCLC 39505718. 
  13. ↑ Chomsky's Philosophy (2017-04-18), Noam Chomsky - The Crisis of Democracy, https://www.youtube.com/watch?v=2F9rKBYwIlA, ανακτήθηκε στις 2018-09-03 
  14. ↑ Kasenbacher, Michael (24 Δεκεμβρίου 2012). «Work, Learning and Freedom». New Left Project. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Νοεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 2013. 
  15. ↑ Cold Warriors: The Trilateral Commission (Documentary). 1984.
  16. ↑ “The Commission's Purpose, Structure, and Programs: In Its Own Words”. Trilateralism: The Trilateral Commission and Elite Planning for World Management. Boston: South End Press, 1980. (ISBN 0-89608-103-6), (ISBN 0-89608-104-4), OCLC 6958001. pp. 83-89.
  17. ↑ Goldwater, Barry. With No Apologies. Co-authored with Stephen Shadegg. Berkley, 1980. (ISBN 0-425-04663-X) p. 299.
  18. ↑ Barry, Dan (June 25, 2009). «Holding Firm Against Plots by Evildoers». The New York Times. https://www.nytimes.com/2009/06/26/us/26Land.html?ref=us. 
  19. ↑ Kay, Jonathan. Among the Truthers: A Journey Through America's Growing Conspiracist Underground. New York: Harpers, 2011. (ISBN 978-1-55468-630-8). pp. 200–201
  20. ↑ «Krauthammer's Take». Special Report with Bret Baier. Ανακτήθηκε στις 26 Ιανουαρίου 2012. 

Περαιτέρω ανάγνωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Άρθρα

Βιβλία

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]