Φίλιπ Κίτσερ

Φίλιπ Κίτσερ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Philip Kitcher (Αγγλικά)
Γέννηση20  Φεβρουαρίου 1947[1]
Λονδίνο[2]
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένο Βασίλειο
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά[3][4]
Εκπαίδευσηδιδακτορικό δίπλωμα
ΣπουδέςΚολλέγιο του Χριστού
Πανεπιστήμιο του Πρίνστον[5]
Κράιστς Χόσπιταλ
Κολέγιο Βασάρ
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταφιλόσοφος
διδάσκων πανεπιστημίου
ΕργοδότηςΠανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, Σαν Ντιέγκο
Πανεπιστήμιο της Μινεσότα
Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν
Πανεπιστήμιο Κολούμπια
Κολέγιο Βασάρ
Πανεπιστήμιο του Βερμόντ[6]
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΒραβεύσειςΥποτροφία Γκούγκενχαϊμ (1988)[7]
βραβείο Βερολίνου (2015)[8]
Hempel Award (2020)[9]
Lakatos Award (1987)[10]
δεδομένα

Ο Φίλιπ Κίτσερ (αγγλ. Philip Kitcher, γενν. 20 Φεβρουαρίου 1947) είναι Βρετανός φιλόσοφος, σήμερα ομότιμος καθηγητής στην έδρα «Τζων Ντιούι» του Πανεπιστημίου Κολούμπια[11] στη Νέα Υόρκη. Ο Κίτσερ ασχολείται με τη φιλοσοφία των φυσικών επιστημών, τη φιλοσοφία των μαθηματικών, τη φιλοσοφία της λογοτεχνίας και μεταγενέστερα με τον πραγματισμό.

Βιογραφικά στοιχεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Κίτσερ γεννήθηκε στο Λονδίνο, αλλά μεγάλωσε στο Ήστμπορν του Ανατολικού Σάσσεξ, στη νότια ακτή της Αγγλίας, ενώ τελείωσε το σχολείο στο Χόρσαμ του Δυτικού Σάσσεξ.[12][13] Πήρε πτυχίο μαθηματικών και ιστορίας/φιλοσοφίας της επιστήμης από το Κολέγιο Κράιστ του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ το 1969 και διδακτορικό στην ιστορία και φιλοσοφία της επιστήμης από το Πανεπιστήμιο Πρίνστον στις ΗΠΑ το 1974, όπου συνεργάσθηκε στενά με τους Καρλ Γκούσταφ Χέμπελ και Τόμας Κουν.

Προτού καταλάβει την έδρα «Τζων Ντιούι», ο Κίτσερ κατείχε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια την έδρα «Τζέιμς Ρ. Μπάρκερ» του Σύγχρονου Πολιτισμού. Προτού διορισθεί στο Κολούμπια, είχε μη μόνιμες θέσεις στο Πανεπιστήμιο του Βερμόντ, στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα και στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Σαν Ντιέγκο, όπου ήταν καθηγητής της φιλοσοφίας.

Τιμητικές διακρίσεις

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Κίτσερ διετέλεσε πρόεδρος της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Ενώσεως, ενώ το 2002 έγινε εταίρος της Αμερικανικής Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών. Βραβεύθηκε με το πρώτο στην ιστορία «Βραβείο Προμηθεύς» της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Ενώσεως το 2006, σε αναγνώριση των εκτεταμένων συνεισφορών του στο πεδίο της φιλοσοφίας των φυσικών επιστημών. Το 2018 εκλέχθηκε μέλος της Αμερικανικής Φιλοσοφικής Εταιρείας.[14] Στις 29 Ιουνίου 2022 αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας του Τμήματος Ιστορίας και Φιλοσοφίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επίσης διετέλεσε αρχισυντάκτης του περιοδικού Philosophy of Science από το 1994 μέχρι το 1999.

Ο Κίτσερ έχει διδάξει μερικούς εξέχοντες φιλοσόφους της επιστήμης, όπως τον Αυστραλό Πήτερ Γκόντφρεϋ-Σμιθ, τον Κάυλ Στάνφορντ και τον Μάικλ Ρ. Ντήτριχ.

Προσωπική ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Φίλιπ Κίτσερ είναι έγγαμος με την επίσης πρώην καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Κολούμπια Πατρίτσια Κίτσερ, το γένος Γουίλιαμς (γενν. 1948), ειδική επί του Καντ και της φιλοσοφίας του νου. Ο γιος τους, Τσαρλς Κίτσερ έγινε βοηθός Γενικός Σύμβουλος της Ομοσπονδιακής Επιτροπής Εκλογών.[15][16]

Φιλοσοφικό έργο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Στον χώρο της φιλοσοφίας ο Κίτσερ είναι κυρίως γνωστός για το έργο του στη φιλοσοφία των φυσικών επιστημών (ιδίως της βιολογίας) και των μαθηματικών. Σε πιο πρακτικό πεδίο, έχει εξετάσει τον δημιουργισμό και την κοινωνιοβιολογία. Τα έργα του επιχειρούν να συνδέσουν τα ερωτήματα που γεννώνται στη φιλοσοφία της βιολογίας και των μαθηματικών με τα κεντρικά φιλοσοφικά θέματα της επιστημολογίας, της μεταφυσικής και της ηθικής. Επίσης έχει δημοσιεύσει πάνω στον Τζον Στιούαρτ Μιλ, τον Καντ και άλλες μορφές της ιστορίας της φιλοσοφίας. Το βιβλίο του Preludes to Pragmatism: Toward a Reconstruction of Philosophy (2012) απεκάλυψε το αναπτυσσόμενο ενδιαφέρον του για τον Τζον Ντιούι και την πραγματιστική προσέγγιση φιλοσοφικών θεμάτων. Θεωρεί ότι ο πραγματισμός παρέχει μια ενοποιητική και «ανακατασκευαστική» προσέγγιση σε παραδοσιακά φιλοσοφικά θέματα. Λίγο καιρό πριν είχε δημοσιεύσει ένα βιβλίο που έδινε τα βασικά σημεία μιας νατουραλιστικής προσεγγίσεως στην ηθική, το The Ethical Project (2011).[17] Επίσης έχει γράψει σχετικώς με τη φιλοσοφία της κλιματικής αλλαγής.[18][19]

Κριτήρια για το τι συνιστά «καλή επιστήμη»

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Τα τρία κριτήρια του Κίτσερ για την «καλή επιστήμη» είναι τα εξής[20]:

1. Ανεξάρτητη επαληθευσιμότητα βοηθητικών υποθέσεων.
«Μια βοηθητική υπόθεση πρέπει να είναι επαληθεύσιμη ανεξαρτήτως του συγκεκριμένου προβλήματος για την επίλυση του οποίου εισάγεται, ανεξαρτήτως της θεωρίας την οποία είναι σχεδιασμένη να διασώσει.»
2. Ενοποίηση
«Μια επιστήμη πρέπει να είναι ενοποιημένη ... Οι καλές θεωρίες αποτελούνται από μία μόνο στρατηγική επιλύσεως προβλημάτων, ή έστω από μία μικρή οικογένεια τέτοιων στρατηγικών, οι οποίες μπορούν να εφαρμοσθούν σε μια μεγάλη ποικιλία προβλημάτων.»
3. «Προσοδοφορία»
«Μια σπουδαία επιστημονική θεωρία, όπως του Νεύτωνα, ανοίγει νέες περιοχές έρευνας ... Επειδή μια θεωρία παρουσιάζει έναν νέο τρόπο για τη θέαση του κόσμου, μπορεί να μας οδηγήσει στο να θέσουμε νέα ερωτήματα, και έτσι να επιβιβασθούμε σε νέες και καρποφόρες γραμμές διερευνήσεως... Συνήθως, μια ευδοκιμούσα επιστήμη είναι ατελής. Σε κάθε στιγμή παράγει περισσότερα ερωτήματα από όσα μπορεί εκείνη τη στιγμή να απαντήσει. Αλλά η μη-πληρότητα δεν είναι κάτι το κακό. Αντιθέτως, είναι η μητέρα της προσοδοφορίας... Μια καλή θεωρία θα πρέπει να είναι παραγωγική: θα πρέπει να θέτει νέα ερωτήματα και να υποθέτει ότι αυτά τα ερωτήματα μπορούν να απαντηθούν χωρίς η θεωρία να παραιτηθεί από τις στρατηγικές της επιλύσεως προβλημάτων.»

Ο Κίτσερ όλο και περισσότερο αναγνωρίζει τον ρόλο των αξιών στη λήψη πρακτικών αποφάσεων σχετικώς με την επιστημονική έρευνα.[21]

Εργογραφία (βιβλία)

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  • Abusing Science: The Case Against Creationism, MIT Press, 1982 (σε μαλακό εξώφυλλο το 1983, ISBN 0-262-61037-X)
  • The Nature of Mathematical Knowledge, Oxford University Press, 1983
  • Vaulting Ambition: Sociobiology and the Quest for Human Nature, MIT Press, 1985
  • The Advancement of Science, Oxford University Press, Απρίλιος 1993
  • The Lives to Come: The Genetic Revolution and Human Possibilities, εκδ. Simon and Schuster (ΗΠΑ), Penguin (Μ. Βρετ.), Ιανουάριος 1996
  • Patterns of Scientific Controversies, δοκίμιο στο Scientific Controversies: Philosophical and Historical Perspectives, Oxford University Press, 2000
  • Science, Truth, and Democracy, Oxford University Press, 2001
  • In Mendel's Mirror: Philosophical Reflections on Biology, Oxford University Press, 2003 (συλλογή 17 άρθρων)
  • Finding an Ending: Reflections on Wagner’s Ring, από κοινού με τον Richard Schacht, Oxford University Press, 2004
  • Living with Darwin: Evolution, Design, and the Future of Faith, Oxford University Press, Ιανουάριος 2007, ISBN 0-19-531444-1
  • Joyce's Kaleidoscope: An Invitation to Finnegans Wake, Oxford University Press, 2007, ISBN 0-19-532103-0
  • The Ethical Project, Harvard University Press, 2011, ISBN 0-67-406144-6
  • Science in a Democratic Society, Prometheus Books, Σεπτέμβριος 2011, ISBN 1-61-614407-6
  • Preludes to Pragmatism: Toward a Reconstruction of Philosophy, Oxford University Press, 2012, ISBN 9780199899555
  • Deaths in Venice: The Cases of Gustav von Aschenbach, Columbia University Press, Νοέμβριος 2013, ISBN 978-0231162647
  • Life After Faith: The Case for Secular Humanism, Yale University Press, 2014, ISBN 978-0197549155
  • Moral Progress, Oxford University Press, 2021, ISBN 9780300203431


Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. catalogue.bnf.fr/ark:/12148/cb120270476. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2019.
  2. ↑ Freebase Data Dumps. Google.
  3. ↑ «Identifiants et Référentiels» (Γαλλικά) Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. 028434358. Ανακτήθηκε στις 5  Μαρτίου 2020.
  4. ↑ CONOR.SI. 60342627.
  5. ↑ (Αγγλικά) Mathematics Genealogy Project.
  6. ↑ Ανακτήθηκε στις 4  Ιουλίου 2019.
  7. ↑ (Αγγλικά) Guggenheim Fellows database. philip-s-kitcher.
  8. ↑ www.americanacademy.de/person/philip-kitcher/.
  9. ↑ philsci.org/hempel_award_recipients.php.
  10. ↑ www.lse.ac.uk/philosophy/blog/1988/09/15/1987-lakatos-award-michael-friedman-and-philip-kitcher/.
  11. ↑ «Philip Kitcher | Philosophy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουλίου 2022. 
  12. ↑ «ACADEMIC AUTOBIOGRAPHY – PHILIP KITCHER». www.columbia.edu. Ανακτήθηκε στις 8 Νοεμβρίου 2017. 
  13. ↑ Kitcher, Philip (2007). Joyce's kaleidoscope: an invitation to Finnegans wake. Νέα Υόρκη: Oxford University Press. σελ. Dedication. ISBN 978-0195321029. 
  14. ↑ "Election of New Members at the 2018 Spring Meeting"
  15. ↑ «Sue-Yun Ahn and Charles Kitcher». The New York Times. 2008-07-13. ISSN 0362-4331. https://www.nytimes.com/2008/07/13/fashion/weddings/13ahn.html. Ανακτήθηκε στις 2021-08-08. 
  16. ↑ «FEC announces appointment of Charles Kitcher as Associate General Counsel». FEC.gov. Ανακτήθηκε στις 8 Αυγούστου 2021. 
  17. ↑ Mallon, R.: Review of Kitcher, P. The Ethical Project, Harvard University Press, Οκτώβριος 2011, Notre Dame Philosophical Reviews)
  18. ↑ Kitcher, Philip (2010): «The Climate Change Debates», Science, τόμος 328, σσ. 1230-1234
  19. ↑ Kitcher, Philip: «Climate Change: The Hard Problem», 25 Μαρτίου 2015, Instituto de Investigaciones Filosóficas-UNAM
  20. ↑ pg 46-48 Abusing Science: The Case Against CreationismΑπαιτείται δωρεάν εγγραφή. MIT Press. 1982. ISBN 978-0262110853. 
  21. ↑ Longino, Helen E.: «Science and the Common Good: Thoughts on Philip Kitcher’s Science, Truth, and Democracy», Philosophy of Science, τόμος 69 (2002), σσ. 560-568 (PDF Αρχειοθετήθηκε 2022-12-13 στο Wayback Machine.)

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]