Φαμ φατάλ

Η Σαλώμη θεωρείται φαμ φατάλ χαρακτήρας βιβλικής προέλευσης

Η φαμ φατάλ (γαλλικά: femme fatale), μερικές φορές ονομάζεται μοιραία γυναίκα [1] ή δαιμόνισσα, είναι αναγνωρίσιμος χαρακτήρας μυστηριώδους, όμορφης και σαγηνευτικής γυναίκας της οποίας οι γοητείες της παγιδεύουν εραστές, οδηγώντας τους συχνά σε θανατηφόρες παγίδες. Η ικανότητά της να μαγεύει, να δελεάζει και να υπνωτίζει το θύμα της σαν ξόρκι πολλές φορές θεωρείται υπερφυσική και γι' αυτό σήμερα εξακολουθεί να περιγράφεται συχνά ως μάγισσα, γόησσα, σειρήνα, που έχει εξουσία στους άνδρες.

Στις αμερικανικές ταινίες του 20ού αιώνα, οι φαμ φατάλ αναφέρονται ως δαιμόνισσες λόγο της Theda Bara, η οποία έπαιξε την σαγηνευτική γυναίκα που αναφέρεται ως "βαμπίρ " στην ταινία του 1915 “A Fool There Was” . [2] Πολλές γυναίκες μαφιόζες (ειδικά μέλη της ιταλο-αμερικανικής μαφίας ή της ρωσικής μαφίας ) θεωρούνται ως φαμ φατάλ σε πολλές ταινίες, όπως και σε ταινίες του Τζέιμς Μποντ .

Η ονομασία είναι γαλλική και μεταφράζεται ως "μοιραία γυναίκα". Μια φαμ φατάλ προσπαθεί να επιτύχει τον κρυμμένο σκοπό της χρησιμοποιώντας γυναικεία τεχνάσματα όπως η ομορφιά, γοητεία και η σεξουαλικότητα. Σε πολλές περιπτώσεις, η στάση της απέναντι στη σεξουαλικότητα είναι ελκυστική, ενδιαφέρουσα ή επιπόλαια. Σε ορισμένες περιπτώσεις, χρησιμοποιεί ψέματα ή εξαναγκασμούς και όχι γοητεία. Μπορεί επίσης να κάνει χρήση κάποιου φονικού όπλου.

Ιστορία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Η φαμ φατάλ υπάρχει στην ιστορία, τη λαογραφία και τους μύθους πολλών πολιτισμών. [3] Αρχαία μυθικά παραδείγματα περιλαμβάνουν την Λίλιθ, Κίρκη, Μήδεια, Κλυταιμνήστρα. Τα ιστορικά παραδείγματα περιλαμβάνουν την Κλεοπάτρα και τη Μεσσαλίνα, καθώς και τις Βιβλικές φιγούρες Ιεζάβελ και Σαλώμη . [4]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Cope, Rebecca (11 Μαρτίου 2014). «Best Film Femme Fatales». Harper's Bazaar. 
  2. ↑ Adinolfi, Francesco (2008). Mondo Exotica: Sounds, Visions, Obsessions of the Cocktail Generation. Durham: Duke University Press. σελ. 24. ISBN 9780822341321. 
  3. ↑ Mario Praz, The Romantic Agony, ch. IV, p. 199: La Belle Dame sans Merci (The Beautiful Lady without Mercy). London/New York, 1933–1951–1970 (Oxford University Press).
  4. ↑ Mario Praz (1970) The Romantic Agony. Oxford University Press: 199, 213–216, 222, 250, 258, 259, 272, 277, 282, 377