Η φιλελεύθερη ομοφοβία είναι η αποδοχή της ομοφυλοφιλίας όσο αυτή παραμένει κρυφή.[1][2][3] Είναι ένας τύπος ομοφοβίας στην οποία, παρά την αποδοχή της σεξουαλικής διαφορετικότητας, διαιωνίζονται οι προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που περιθωριοποιούν ή υποτιμούν τα ΛΟΑΤ+ άτομα.[4]
Η φιλελεύθερη ομοφοβία είναι μια πρακτική που βασίζεται στην κατανόηση των σχέσεων και της σεξουαλικότητας ως ιδιωτικών ζητημάτων και, ως εκ τούτου, στην αποδοχή της ατομικής ελευθερίας πάνω τους, εφόσον δεν εμφανίζονται στη δημόσια σφαίρα.[5][6] Ωστόσο, τα μέλη του κινήματος ΛΟΑΤ υποστηρίζουν ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι εγγενώς δημόσιο ζήτημα, επειδή οι ετεροφυλόφιλοι δεν είναι υποχρεωμένοι να κρύβουν τις σχέσεις τους δημόσια, όπως τα γκέι άτομα.[6]
Η φιλελεύθερη ομοφοβία εκφράζεται σε πολλούς τομείς όπου η ομοφυλοφιλία δημοσιοποιείται, όπως οι παρελάσεις υπερηφάνειας, οι εκστρατείες ευαισθητοποίησης στα σχολεία, στη δουλειά, στο coming out ή να έχεις ασυμβίβαστους με το φύλο τρόπους ή ντύσιμο, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η διάκριση που αντιμετωπίζουν τα ΛΟΑΤ άτομα.[6]
Συγγραφείς όπως ο Αλμπέρτο Μίρα και ο Ντάνιελ Μπορίγιο θεωρούν ότι πρόκειται για ένα είδος ομοφοβίας που χαρακτηρίζεται από το «ναι, αλλά...». Η ομοφυλοφιλία είναι ανεκτή, με την προϋπόθεση ότι θα αποσιωπηθεί και θα γίνει αποδεκτή η ετεροσεξιστική κανονικότητα. Οποιαδήποτε παράβαση αυτού του κανόνα απορρίπτεται ως θυματοποίηση, γκετοποίηση, ακτιβισμός ή προσηλυτισμός.[1][2]