Φινικέ
Συντεταγμένες: 36°18′6″N 30°8′44″E / 36.30167°N 30.14556°E
| Φινικέ | |
|---|---|
 | |
  Φινικέ | |
| Χώρα | Τουρκία[1] |
| Διοικητική υπαγωγή | Επαρχία Αττάλειας[1] |
| Υψόμετρο | 3 μέτρα |
| Πληθυσμός | 48.131 (2018) |
| Ταχ. κωδ. | 07740 |
| Τηλ. κωδ. | 242 |
| Ζώνη ώρας | UTC+03:00 |
| Ιστότοπος | Επίσημος ιστότοπος |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Η Φινικέ, η αρχαία πόλη Φοίνιξ ή Φοίνικας (αρχαία ελληνικά: Φοῖνιξ),[2] επίσης πρώην Φοινίκη ή Φοινικούς,[3][4] είναι πόλη και περιοχή στη μεσογειακή ακτή της επαρχίας Αττάλειας στην Τουρκία, στα δυτικά της πόλης της Αττάλειας, κατά μήκος της Τουρκικής Ριβιέρας. Βρίσκεται στη νότια ακτή της χερσονήσου Τέκε, και η ακτή εδώ είναι ένας δημοφιλής τουριστικός προορισμός. Ωστόσο, η Φινικέ είναι περισσότερο γνωστή για τα πορτοκάλια της, το σύμβολο της πόλης.
Ιστορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Για αιώνες η Φινικέ, που τότε ονομαζόταν Φοίνιξ (αρχαία ελληνικά: Φοῖνιξ) ήταν πόλη της αρχαίας Λυκίας, κοντά στο ομώνυμο βουνό.[2][5] Ήταν εμπορικό λιμάνι και το κύριο λιμάνι των Λιμύρων, της πρωτεύουσας της Λυκίας. Ο Φοίνικας λέγεται ότι ιδρύθηκε από τους Φοίνικες τον 5ο αιώνα π.Χ., και έτσι πήρε το όνομά του από τους ιδρυτές του.[6]
Η περιοχή έχει κατοικηθεί για πολύ περισσότερο από αυτό. Οι αρχαιολόγοι βρήκαν στοιχεία κοντά στην πόλη Ελμαλί, που δείχνουν ότι η χερσόνησος Τέκε έχει κατοικηθεί από το 3000 π.Χ. (αν και στην ακτή τίποτα δεν έχει αποκαλυφθεί πριν από το 2000 π.Χ.).
Το εμπόριο κατά μήκος της ακτής καθιερώθηκε πρώτα από τους Πέρσες, οι οποίοι παραχώρησαν τη Λυκία στα στρατεύματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ωστόσο, η ακτή ήταν πάντα ευάλωτη σε δυνάμεις από τη Συρία, την Αίγυπτο και τη Ρόδο μέχρι που εντάχθηκε στην αυτοκρατορία των Αρχαίων Ρωμαίων και μετά των Βυζαντινών. Ακόμα και τότε οι Βυζαντινοί απειλούνταν από τους αραβικούς στρατούς, που προέρχονταν από την Αραβική Χερσόνησο. Η ναυμαχία του Φοίνικος μεταξύ του αραβικού και του βυζαντινού στόλου έγινε κοντά στη Φοινίκη το 654. Τελικά η περιοχή χάθηκε από τους Σελτζούκους Τούρκους τον 13ο αιώνα. Αυτούς τους διαδέχθηκε η Οθωμανική Αυτοκρατορία από το 1426.
Η πόλη κατοικούνταν από Έλληνες πριν από την ανταλλαγή πληθυσμών του 1923 μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.[7]
Δημογραφικά στοιχεία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η περιοχή έχει πληθυσμό 46.138 κατοίκους σύμφωνα με την απογραφή του 2010.[8] Η ίδια η πόλη έχει 11.329 κατοίκους. Η Φινικέ έχει 4 δήμους (Hasyurt, Sahilkent, Turunçova και Yeşilyurt) και 14 χωριά.
Η Φινικέ σήμερα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η τοπική οικονομία εξαρτάται από τη γεωργία, ιδιαίτερα τα πορτοκάλια και άλλα εσπεριδοειδή. Οι κάτοικοι συμπληρώνουν το εισόδημά τους και από τα έσοδα από τον τουρισμό το καλοκαίρι, αν και λόγω της προσοδοφόρας παραγωγής πορτοκαλιού και της απόστασης από την Αττάλεια, η Φινικέ δεν γνώρισε τη μεγάλης κλίμακας τουριστική έκρηξη, που άλλαξε τόσο ριζικά τις άλλες παράκτιες περιοχές της Αττάλειας. Η Φινικέ είναι μια ήσυχη περιοχή όπου οι άνθρωποι κινούνται με μοτοποδήλατα στην καθημερινή ζωή τους. Πράγματι, πολλοί από τους επισκέπτες, που προσελκύει η Φινικέ είναι συνταξιούχοι, που αναζητούν χαλάρωση. Αυτό οφείλεται κυρίως στην κατασκευαστική πολιτική του 1980. Αυτή η πολιτική έκανε τη γη πιο κατάλληλη για επενδύσεις στη γεωργία παρά σε ξενοδοχεία, πολυτελή διαμερίσματα και άλλα τουριστικά αξιοθέατα.
Ένας τύπος ωχρού ασβεστόλιθου εξορύσσεται στα Λίμυρα και πωλείται ως διακοσμητικό οικοδομικό υλικό. Είναι κρεμ χρώματος με ομοιογενή δομή. Επιπλέον, είναι εξαιρετικά ελαφρύ και αυτό το καθιστά ιδανικό για την κατασκευή μονοπατιών για περίπατο και δρόμων όπου περνούν μόνο ελαφρά οχήματα. Ο γεωλόγος κατατάσσει τον ασβεστόλιθο Limura ως μέτριας πυκνότητας.
Το λιμάνι της Φινικέ είναι πλέον μαρίνα για γιοτ και διαθέτει μικρό αλιευτικό στόλο. Η ακτή είναι πλούσια σε θαλάσσια ζωή, συμπεριλαμβανομένων θαλάσσιων χελωνών και ψαριών, συμπεριλαμβανομένων των τοπικών σπεσιαλιτέ φαγγρί (Sparidae) και σφυρίδα (Epinephelus). Άλλα ψάρια που συναντώνται κατά μήκος της ακτής περιλαμβάνουν τη λίτζα (Carangidae) και τις πιο διαδεδομένες μεσογειακές ποικιλίες όπως το γοφάρι, την τσιπούρα, το λαβράκι, τον ξιφία, τις σαρδέλες και άλλα που βρίσκονται πιο έξω στη θάλασσα. Ωστόσο, η ακτή υποφέρει από υπεραλίευση και οι πληθυσμοί πολλών ψαριών, συμπεριλαμβανομένου του φαγγρί, έχουν μειωθεί.
Οι παραλίες της Φοινίκης αποτελούν σημαντικό τόπο φωλιάς για τις θαλάσσιες χελώνες Caretta caretta και τα βραχώδη μέρη της ακτής χρησιμοποιούνται από τη σπάνια μεσογειακή φώκια.
Σημεία ενδιαφέροντος
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Τα ερείπια της Λιμύρας φαίνονται τρία μίλια ανατολικά της Φοινίκης, αποτελούνται από το θέατρο, τάφους, σαρκοφάγους, ανάγλυφα, ελληνικές και λυκιακές επιγραφές κ.λπ.
- Η αρχαία πόλη Αρύκαντα, σε μια στενή κοιλάδα έξω από το δρόμο προς το Ελμαλί.
- Τα ερείπια της Τρύσας με σκαλιστή ζωφόρο, που απεικονίζει τον Θησέα, στο δρόμο προς το Κας.
- Το μικρό χωριό Τουρουντσόβα, κρυμμένο σε μια μικρή κοιλάδα των βουνών του Ταύρου, έχει διατηρήσει τον παραδοσιακό τρόπο ζωής και τον πολιτισμό του.
- Το σπήλαιο του Σουλούιν.
- Ναυάγιο ενός φοινικικού εμπορικού πλοίου από το 1200 π.Χ. περίπου στο ακρωτήριο Γκελιντόνια.
Υπάρχουν αναμφίβολα πολλά ακόμη μέρη της αρχαιότητας, που πρέπει να αναστηλωθούν.
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 GEOnet Names Server. 11 Ιουνίου 2018. -749142.
- ↑ 2,0 2,1 (Αγγλικά) Lund University. «Digital Atlas of the Roman Empire». Digital Atlas of the Roman Empire. http://dare.ht.lu.se/places/27793.html.
- ↑ «Λίμυρα & Φοινίκη - Πρωινός Λόγος Κοζάνη». Πρωινός Λόγος. 21 Μαρτίου 2021. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Σεπτεμβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2022.
- ↑ A Gazetteer of the World: Or, Dictionary of Geographical Knowledge. 4. 1859. σελ. 520. Ανακτήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 2015.
- ↑ (Αγγλικά) Talbert, Richard, επιμ. (2000). Barrington Atlas of the Greek and Roman World. Princeton University Press. σελ. 65, καθώς και συνοδευτικές σημειώσεις καταλόγου.
- ↑ Πασχαλίδης, Σάββας (2018). «Αρχαία και σύγχρονος Λυκία» (PDF). Εκδόσεις ΕΜΒΡΥΟ. σελ. 208. Ανακτήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 2022.
- ↑ Nicholas Doumanis (22 Νοεμβρίου 2012). Before the Nation: Muslim-Christian Coexistence and Its Destruction in Late-Ottoman Anatolia. Oxford University Press. σελίδες 39–. ISBN 978-0-19-954704-3.
- ↑ Statistical Institute[νεκρός σύνδεσμος]
