| Φονική επιθυμία | |
|---|---|
| Σκηνοθεσία | Σοχέι Ιμαμούρα[1] |
| Παραγωγή | Μαζαιούκι Τακάγκι |
| Σενάριο | Σοχέι Ιμαμούρα |
| Πρωταγωνιστές | Σέιτζι Μιγιαγκούτσι, Masumi Harukawa, Kō Nishimura, Tomio Aoki, Yoshi Katō, Τάνι Κιταμπαγιάσι και Shoichi Ozawa |
| Μουσική | Τοσίρο Μαγιουζούμι |
| Φωτογραφία | Σινσάκου Χιμέντα |
| Διανομή | Νικάτσου και Netflix |
| Πρώτη προβολή | 1964 |
| Διάρκεια | 150 λεπτά |
| Προέλευση | Ιαπωνία |
| Γλώσσα | Ιαπωνικά |
| δεδομένα () | |
Το Φονική επιθυμία (ιαπωνικά: 赤い殺意, προφέρεται: Ακάι Σατσούι, "Κόκκινη πρόθεση για φόνο") είναι μια ιαπωνική δραματική κινηματογραφική ταινία παραγωγής του 1964 του σκηνοθέτη Σοχέι Ιμαμούρα. [2] [3]
Η Σάντακο, μια ευτραφής νεαρή γυναίκα, ζει με τον σύζυγό της Κόιτσι, ο οποιος είναι βιβλιοθηκάριος και έχει μια σχέση διαρκείας με μια συνάδελφό του, τη Γιόσικο. Παρά το γεγονός ότι η Σάντακο φροντίζει τον μικρό γιο του Κόιτσι από προηγούμενο γάμο του σαν να ήταν πραγματική του μητέρα, η οικογένειά του τα βάζει μαζί της και αρνείται να την γράψει στο οικογενειακό μητρώο. Ενώ ο σύζυγός της λείπει, η Σάντακο πέφτει θύμα βιασμού από έναν διαρρήκτη, τον Χιραόκα, ο οποίος χρειάζεται χρήματα για να αγοράσει τα φάρμακα για την καρδιά του.
Τις επόμενες εβδομάδες, ο Χιραόκα επιτίθεται επανειλημμένα στη Σάντακο, αναπτύσσει μια εμμονή μαζί της και προσπαθεί να την πείσει να πάει ζήσει μαζί του στο Τόκιο. Η Σάντακο είναι απρόθυμη να ακολουθήσει το σχέδιό του και, παρόλο που τελικά δεν εκτελεί το αρχικό της σχέδιο να τον δηλητηριάσει κατά τη διάρκεια του κουραστικού τους περιπάτου μέσα σε ένα χιονισμένο τοπίο, τελικά αυτός πεθαίνει από την καρδιακή του νόσο. Στο τέλος της ταινίας, η Σάντακο έχει βρει την αυτοπεποίθηση να ασκήσει αγωγή κατά της οικογένειας του συζύγου της με στόχο να συμπεριληφθεί και η ίδια στο οικογενειακό μητρώο.
Η ταινία Φονική επιθυμία ενσαρκώνει πολλά από τα κεντρικά θέματα που διέπουν την καριέρα του Σοχέι Ιμαμούρα. Δύο από τα βασικότερα αυτά θέματα είναι οι δυνατές γυναίκες κατώτερων κοινωνικών τάξεων, οι οποίες επιβιώνουν παρά την καταπίεση που υφίστανται από το περιβάλλον τους και μια γήινη, χιουμοριστική προσέγγιση στο σεξ. [4] Σύμφωνα με τον μελετητή κινηματογράφου Αλεξάντερ Τζακόμπι, η Φονική επιθυμία, όπως και η προηγούμενη ταινία του ίδιου σκηνοθέτη, που έχει τίτλο Η γυναίκα έντομο, έχει σχέση «με τον θρίαμβο αμοραλιστικών γυναικών έναντι των περιστάσεων». Έτσι, οι ηρωίδες και των δύο ταινιών «επιβιώνουν, χρησιμοποιώντας κάθε μέσο για να αντέξουν». [5]
Η Τζέβα Λανγκ από το Screen Slate αποκάλεσε τη Φονική επιθυμία «ένα από τα πιο παράξενα αλλά και πιο ανταποδοτικά έργα στο σημαντικό ρεπερτόριο του Ιμαμούρα». [6] Σύμφωνα με τον Τζάσπερ Σαρπ από το Midnight Eye, η Φονική επιθυμία, παρόλο που είναι υπερβολική, «αποτελεί την πληρέστερη ενοποίηση των θεμάτων που απαρτίζουν τον αρχικό κύκλο χαρακτηριστικών [του Ιμαμούρα]». [7]
Η Φονική επιθυμία απέσπασε τα Βραβεία Κινηματογράφου Mainichi Καλύτερου Ηθοποιού (για τον Κο Νισιμούρα), Β' Γυναικείου Ρόλου (για την Γιούκο Κουσουνόκι), Καλύτερης Φωτογραφίας και Καλύτερης Ηχογράφησης. [8] Ο Κο Νισιμούρα έλαβε επίσης το βραβείο Blue Ribbon δεύτερου ανδρικού ρόλου. [9]