| Φράνκο Σολίνας | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 19 Ιανουαρίου 1927[1][2][3] Κάλιαρι[4] |
| Θάνατος | 14 Σεπτεμβρίου 1982[1][2][3] Φιουμιτσίνο |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ιταλία (1946–1982) Βασίλειο της Ιταλίας (1927–1946) |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ιταλικά[2] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | συγγραφέας σεναριογράφος[5] |
| Περίοδος ακμής | 1951 |
Ο Φράνκο Σολίνας (Franco Solinas, 19 Ιανουαρίου 1927 – 14 Σεπτεμβρίου 1982) ήταν Ιταλός σεναριογράφος του κινηματογράφου και γενικότερα συγγραφέας.[6] Είναι περισσότερο γνωστός για το σενάριο της ταινίας Η μάχη της Αλγερίας, η οποία ήταν υποψήφια για τρία Βραβεία «Όσκαρ», μεταξύ των οποίων και αυτό για το καλύτερο πρωτότυπο σενάριο (των Σολίνας και Τζίλλο Ποντεκόρβο) το 1969 (41η απονομή).
Ο Σολίνας γεννήθηκε στο Κάλιαρι της Σαρδηνίας. Γονείς του ήταν ο Πιέτρο Σολίνας, συνταγματάρχης καταγόμενος από αριστοκρατική οικογένεια της Σαρδηνίας, και η σύζυγός του, Μαρία Μανταλένα Καζάτσα (Maria Maddalena Casazza), γενουατικής καταγωγής. Το 1932, μετά τον θάνατο του συζύγου της, η Μαρία επέστρεψε στη Λα Μανταλένα, όπου είχε εγκατασταθεί αρχικώς η οικογένειά της το 1880, ενώ το 1939 μετακόμισε στη Ρώμη προκειμένου να εξασφαλίσει την εκπαίδευση των παιδιών της. Ωστόσο ο Φράνκο Σολίνας επέστρεψε στη Σαρδηνία και πήρε πτυχίο νομικής από το εκεί Πανεπιστήμιο του Σάσσαρι.
Ο Σολίνας άρχισε να γράφει διάφορα διηγήματα και μικρές νουβέλες από το 1949. Η πρώτη του σχέση με τον κόσμο του κινηματογράφου ανιχνεύεται στη συγγραφή κριτικών για ταινίες. Μετά την έκδοση του μυθιστορήματός του με τίτλο Squarciò (1956), το μετέτρεψε σε βάση για το σενάριο της ταινίας La grande strada azzurra (= «Ο μεγάλος γαλάζιος δρόμος») του Τζίλλο Ποντεκόρβο (1957). «Squarciò» είναι το επώνυμο του ήρωα του έργου, ενός πάμπτωχου ψαρά που μη μπορώντας να θρέψει την οικογένειά του αναγκάζεται να ανοίγεται βαθιά στο πέλαγος και να ψαρεύει παράνομα με δυναμιτάκια. Αυτό τον φέρνει σε αντιπαράθεση με τους άλλους, νόμιμους ψαράδες, με τραγικά αποτελέσματα. Η ταινία αυτή υπήρξε η αφορμή για τον Σολίνας να αφιερωθεί οριστικά στη συγγραφή κινηματογραφικών σεναρίων (είχε ήδη γράψει μερικά), συνεργαζόμενος με ανθρώπους όπως τον Μάριο Μονιτσέλι, τον Στένο και τους Άτζε και Σκαρπέλλι. Συνεργάσθηκε επίσης με τον μεγάλο Ιταλό σκηνοθέτη Ρομπέρτο Ροσσελλίνι και άλλους 4 σεναριογράφους στην ταινία Βανίνα Βανίνι (1961), βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Σταντάλ.
Στο σενάριο της ιστορικής δραματικής ταινίας Η μάχη της Αλγερίας (1966) ο Σολίνας συνεργάσθηκε μόνο με τον σκηνοθέτη της, τον Τζίλλο Ποντεκόρβο. Η ταινία αποτελεί μια νεορεαλιστική απεικόνιση της αλγερινής αντιστάσεως κατά τον Πόλεμο της Αλγερίας και περιέχει αρκετές «ντοκιμαντερίστικες» σκηνές στο ύφος των κινηματογραφικών επικαίρων της εποχής, ενώ εστιάζει κυρίως στους ντόπιους Αλγερινούς. Συμμετείχε ως υποψήφια για Βραβείο Όσκαρ Καλύτερου Πρωτότυπου Σεναρίου στην 41η απονομή, που έγινε το 1969, χάνοντας από το The Producers. Λίγα χρόνια αργότερα ο Σολίνας συνεργάσθηκε με έναν άλλο κομμουνιστή σκηνοθέτη, τον Κώστα Γαβρά, στην ταινία του Κατάσταση πολιορκίας (ιταλικός τίτλος L' Amerikano, 1972). Οι δυο τους συνεργάσθηκαν και στο σενάριο της ταινίας Χάννα Κ. (1983), το οποίο υπήρξε και το τελευταίο που έγραψε ποτέ ο Σολίνας: πέθανε πριν την κυκλοφόρηση της ταινίας, στο Φρετζένε του δήμου Φιουμιτσίνο, κοντά στη Ρώμη, σε ηλικία 55 ετών.
Το 2002 ο Μάρκο Ποντεκόρβο (γιος του Τζίλλο) και η Φραντσέσκα Σολίνας γύρισαν ντοκιμαντέρ με θέμα το έργο του Φράνκο Σολίνας, υπό τον τίτλο Franco Solinas scrittore di cinema raccontato da Gillo Pontecorvo e Costa-Gavras. Επίσης το 1985 ο Ιταλός δημοσιογράφος και σεναριογράφος Φελίτσε Λαουντάντιο θέσπισε μετά από μια ιδέα του Τζιάν Μαρία Βολοντέ το «Βραβείο Σολίνας» για το καλύτερο σενάριο, το οποίο άρχισε να απονέμεται από το 1997.