Χαρντ μποπ

Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. Βοηθήστε συνδέοντας το κείμενο με τις πηγές χρησιμοποιώντας παραπομπές, ώστε να είναι επαληθεύσιμο.
Το πρότυπο τοποθετήθηκε χωρίς ημερομηνία. Για τη σημερινή ημερομηνία χρησιμοποιήστε: {{χωρίς παραπομπές|22|12|2024}}

Με την ονομασία Χαρντ Μποπ (hard bop) αναφερόμαστε σε ένα μουσικό ρεύμα της δεκαετίας του 1950, που αποτέλεσε μια μεταγενέστερη επέκταση του Μπίμποπ αλλά και μία αντίδραση στο ρεύμα της Κουλ τζαζ.

Παρόλο που το Χαρντ Μποπ βασίστηκε σε μελωδίες που δεν ήταν ακραία απαιτητικές σε τεχνική, όπως ήταν αυτές του Μπίμποπ, εντούτοις όμως, δεν έκανε καμία παραχώρηση ως προς την ένταση και τη δύναμη που το στιλ αυτό ανέδιδε. Το κατάφερε αυτό διατηρώντας τους ρυθμούς του Μπίμποπ, περιλαμβάνοντας όμως περισσότερα αυθεντικά Μπλουζ και Γκόσπελ ακούσματα.

Ο Αρτ Μπλάκι (Art Blackey) με το συγκρότημα "Art Blakey And The Jazz Messengers" παρέμεινε για δεκαετίες ο πιο γνωστός εκπρόσωπος του στιλ Χαρντ Μποπ. Τα πρώτα σχήματα του Art Blackey περιελάμβαναν μουσικούς όπως ο πιανίστας Χόρας Σίλβερ (Horace Silver), ο τρομπετίστας Κλίφορντ Μπράουν (Clifford Brown) και ο σαξοφωνίστας Λου Ντόναλντσον (Lou Donaldson).

Αργότερα, ο Clifford Brown δημιούργησε ένα σχήμα με τον ντράμερ Μαξ Ρόουτς (Max Roach) το οποίο θεωρήθηκε ως ένα από τα σημαντικότερα κουιντέτα (σχήμα με 5 μέλη) στην ιστορία. Ο Μάιλς Ντέιβις (Miles Davis) υιοθέτησε σε αρκετά άλμπουμ το ύφος αυτό, κυρίως στις αρχές της δεκαετίας του '50 ενώ ο οργανίστας Τζίμι Σμιθ (Jimmy Smith) ήταν ένας ακόμα από τους διάσημους εκπροσώπους του Χαρντ Μποπ.

Στην ιστορία της Τζαζ, πολλά άλμπουμ που ηχογραφήθηκαν από τα προαναφερθέντα σχήματα, αποτελούν σήμερα τμήμα της προτεινόμενης Τζαζ δισκογραφίας.