Χοσέ Αμαδόρ δε λος Ρίος | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | José Amador de los Ríos y Serrano (Ισπανικά) |
Γέννηση | 30 Απριλίου 1818[1] Μπαένα |
Θάνατος | 17 Φεβρουαρίου 1878[2][1] Σεβίλλη |
Χώρα πολιτογράφησης | Ισπανία |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | Ισπανικά[3][4] |
Σπουδές | Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών του Σαν Φερνάντο Κεντρικό Πανεπιστήμιο |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | θεατρικός συγγραφέας ιστορικός της τέχνης ιστορικός συγγραφέας αρχαιολόγος πολιτικός ποιητής[5] senior lecturer κριτικός λογοτεχνίας[6] ζωγράφος[6] |
Εργοδότης | Κεντρικό Πανεπιστήμιο |
Πολιτική τοποθέτηση | |
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα | Liberal Union |
Οικογένεια | |
Τέκνα | Rodrigo Amador de los Ríos y Villalta[7] Ramiro Amador de los Ríos[7] |
Αδέλφια | Demetrio de los Ríos |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Αξίωμα | μέλος του Ισπανικού κοινοβουλίου καθηγητής πανεπιστημίου |
Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Χοσέ Αμαδόρ δε λος Ρίος υ Σεράνο (ισπ. José Amador de los Ríos y Serrano, 30 Απριλίου 1818 – 17 Φεβρουαρίου 1878) ήταν Ισπανός συγγραφέας και ιστορικός, που διακρίθηκε κυρίως ως ιστορικός της τέχνης και της λογοτεχνίας, ενώ ασχολήθηκε και με την αρχαιολογία. Είχε πτυχίο ιστορίας από το Πανεπιστήμιο Κομπλουτένσε της Μαδρίτης.
Ο Αμαδόρ δε λος Ρίος γεννήθηκε στην Μπαένα της Ανδαλουσίας και το 1844 έγινε ο γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής Μνημείων. Μαζί με τον Αντόνιο δε Θαμπαλέτα διεύθυναν τη βραχύβια Boletín Español de Arquitectura, το πρώτο ισπανικό περιοδικό που ήταν αφιερωμένο αποκλειστικά στην αρχιτεκτονική[8], αλλά κυκλοφόρησε μόνο για επτά μήνες το 1846. Το 1852 ο Αμαδόρ δε λος Ρίος επιμελήθηκε και εξέδωσε τα άπαντα του πολιτικού και ποιητή Ινίγο Λόπεθ δε Μεντόθα, ενώ ήταν ο πρώτος που χρησιμοποίησε (1859) τον όρο μουδεχαρισμός (mudejarismo) προκειμένου να περιγράψει μια μεσαιωνική-αναγεννησιακή μορφή αρχιτεκτονικής διακοσμήσεως.
Το 1861 ο Αμαδόρ δε λος Ρίος δημοσίευσε τον πρώτο τόμο του of Historia crítica de la literatura española (= «Κριτική ιστορία της ισπανικής λογοτεχνίας»), την πρώτη γενική ιστορία της ισπανικής λογοτεχνίας που συντάχθηκε ποτέ στα ισπανικά.[9] Ωστόσο, έμεινε ανολοκλήρωτη.
Από ιδεολογικής πλευράς ο Αμαδόρ δε λος Ρίος ήταν φιλελεύθερος, αλλά και ρομαντικός, που συνελάμβανε την Ισπανία ως θρησκευτική-γλωσσική μονάδα, ταυτοχρόνως ρωμαιοκαθολική και ομιλούσα την καστιγιάνικη ισπανική γλώσσα, μια μοναρχία ενωμένη με το παρελθόν της με σύνδετικό κρίκο μια idea luminosa («φωτεινή ιδέα»).[9] Αναιρώντας τους ξένους ιστορικούς που θεωρούσαν τη μεσαιωνική Ισπανία ως απόμακρη και απομονωμένη από την πρόοδο χώρα, υπερασπίσθηκε επίσης την ισπανική λογοτεχνία ως την κορυφαία ανάμεσα σε όσες εμφανίσθηκαν μετά την Πτώση της Ρώμης. Παρά το ότι με το έργο του κάλυψε μόνο τον Μεσαίωνα, ο Αμαδόρ δε λος Ρίος έδειξε το γιατί θεωρούσε τη λογοτεχνία της Λατινικής Αμερικής ως μέρος της ισπανικής παραδόσεως. Σε ένα άλλο έργο του, το Historia social, política y religiosa de los judíos de España (= «Κοινωνική, πολιτική και θρησκευτική ιστορία των Εβραίων της Ισπανίας») αποδέχεται την ισπανόφωνη εβραϊκή λογοτεχνία ως μέρος της ίδιας παραδόσεως, εφόσον «άνθησε» σε ισπανικό έδαφος.[9] Αντίθετα με τον ιστορικό και ακαδημαϊκό Αντόλφο δε Κάστρο, ο Αμαδόρ δε λος Ρίος δεν κατεδίκασε ρητώς την ισπανική Ιερά Εξέταση.
Ο Αμαδόρ δε λος Ρίος πέθανε στη Σεβίλλη σε ηλικία 59 ετών. Δύο άλλα έργα του είναι «Η λατινοβυζαντινή τέχνη στην Ισπανία» και «Αρχιτεκτονικά μνημεία της Ισπανίας».