Agnolo Gaddi
| Agnolo Gaddi (1350-1396) | ||
|---|---|---|
 "La malkovro de la vera kruco far Sankta Helena", (1380).
| ||
| Persona informo | ||
| Naskiĝo | 1350 en Florenco, Italio | |
| Morto | 15-a de oktobro 1396 en Florenco, Italio | |
| Lingvoj | itala vd | |
| Familio | ||
| Patro | Taddeo Gaddi  vd
| |
| Profesio | ||
| Okupo | pentristo vd
| |
| Laborkampo | Pentrado vd
| |
| Aktiva en | Florenco vd | |
| Verkado | ||
| Verkoj | Crucifixion ❦ Sainte Anne metterza et saints vd | |
| vd | Fonto: Vikidatumoj | |
Agnolo Gaddi (1350-1396) estis renoma itala pentristo, li estis filo de Taddeo Gaddi, nepo de Gaddo Gaddi (1239-1312) kaj frato de Giovanni Gaddi. Lia arto, ofte akompanata kun gracia fabela tono, montras neniam distranĉitan ligon kun la skemo de Giotto el la unua duono de la dek-kvara jarcento, ĝisdatigitaj kun kelkaj malfrugotikaj sugestoj. Agnolo estis influa kaj fekunda artisto, kiu estis la lasta grava florentina pentristo stile deveninta de Giotto.
Biografio
[redakti | redakti fonton]Agnolo verŝajne estis trejnita en la ateliero de sia patro, kaj en 1369 li certe jam aperis kiel agnoskita majstro pro siaj propraj meritoj. En tiu jaro, li ricevis pagojn kune kun grupo de artistoj inkluzive de Giovanni da Milano, Giottino, kaj lia propra frato Giovanni Gaddi (ankaŭ pentristo sed kies verkoj ne pluvivis) por la nun perdita ornamado en la palaco de papo Urbano la 5-a en la Vatikano.
Liaj plej fruaj verkoj, inkluzive de la triptiko datita je 1375, nun en la Galleria Nazionale de Parmo kaj la freskofragmentoj en la antikva monaĥejo de San Domenico del Maglio, en Florenco, efektivigitaj laŭ la dokumentoj, en 1376, estas karakterizitaj per severaj koloroj kaj sufiĉe superplenaj kunmetaĵoj.
Ili estas loĝitaj per figuroj kun pezaj movoj kaj amasa fiziko, akcentitaj de la klara malhela, per kiu ili estas modeligitaj. En la komenco de la 1380-aj jaroj, evidente jam bone konsekrita artisto, Agnolo akiris komisionojn de aparta prestiĝo en sia naskiĝurbo: la projektoj por la skulptaĵoj por ornami la fasadon de la Loggia dei Lanzi.
La freskoj de la Kapelo Castellani, en Santa Croce (rakontoj de la sanktuloj Antonio Abato, Johano Baptisto, Johano la Evangeliisto kaj Nikolao); kaj la pentraĵo de retablo verŝajne destinita por la preĝejo San Miniato al Monte, nun dividita inter la testamentaĵo de Contini-Bonacossi en la Uffizi, Florenco, kaj la kolekto Kisters en Kreuzlingen.
Sekvis aliaj gravaj komisionoj, inkluzive pliajn projektojn por skulptaĵoj, ĉi-foje por la katedralo de Florenco (1387, 1391). La poliptikoj nun en la Nacia Galerio de Arto kaj en la Bildgalerio de Berlino (ĉi-lasta datita je 1387).
Kaj la ornamado de la koruso de Santa Croce (rakontoj pri la legendo de la Kruco), la plej vasta bildciklo produktita en Florenco en la fino de la 14-a jarcento.
Precipe la freskoj de rakontoj pri la Kruco, per ilia reprezentado de ĉi tiu kompleksa temo en rakontciklo riĉigita per multaj sekundaraj epizodoj kaj serio de viglaj observaĵoj prenitaj el la ĉiutaga vivo, kaj, ne malpli grava, ilia sobra aparteco, nervoza kaj tranĉa, la bilda stilo, regata de la lineara komponanto, havus decidan kaj daŭran influon sur la sekva generacio de florentinaj pentristoj.
Literaturo
[redakti | redakti fonton]- Personensuche
- WorldCat Identities
- National Gallery of Art
- JSTOR
- Pantheon World
- Santa Croce Firenze Arkivigite je 2017-02-14 per la retarkivo Wayback Machine
- Treccani
- Art in Renaissance Italy
- Modelling the Individual: Biography and Portrait in the Renaissance
- Italian Paintings: Florentine School - A Catalogue of the Collection of the Metropolitan Museum of Art
- Youtube
Vidu ankaŭ
[redakti | redakti fonton]- Gaddo Gaddi (1260-1332)
- Giotto di Bondone (1267-1337)
- Bernardo Daddi (1295-1348)
- Jacopo del Casentino (1297-1358)
- Taddeo Gaddi (1300-1366)
- Urbano la 5-a (1310-1370)
- Giottino (1324-1369)
- Giovanni da Milano (1327-1370)
- Giovanni Gaddi (1333-1383)[1]
- Francesco Datini (1335-1410)
- Spinello Aretino (1346-1410)
- Lorenzo di Bicci (1350-1427)Francesco Datini
- Cennino Cennini (1360-1427)
- Bartolomeo di Fruosino (1369-1441)
- Lorenzo Monaco (1370-1425)
- Giovanni di Francesco Toscani (1375-1430)
- Piero della Francesca (1415-1492)
- Filippo Baldinucci (1625-1696)
