Bidunoj

Bidunoj (arabe بِدون ; Bidūn arabe: بدون جنسية‎, "sennacieca"), ankaŭ alilingve Bidoun, Bidoon, Bedun ) estas socia grupo de sennaciecaj homoj en la araba mondo, en la landoj apartenantaj al la Golfa Koopera Konsilo. La vorto devenas de la araba bidūn dschinsiyya (arabe بدون جنسية )^[1]. La esprimo kaj fenomeno ĉefe rilatas al Kuvajto, la Unuiĝintaj Arabaj Emirlandoj kaj Barejno^[2] Sauda Arabio kaj Kataro.

Kvankam multaj bidunoj estas nomadaj beduenoj, la du terminoj klare diferencas^[3] ^[4].

La unuaj bidunoj estis araboj, kiuj antaŭ 1920 ne povis registriĝi kiel civitanoj pro analfabeteco, senhejmeco, malriĉeco kaj manko de aliro al registaraj instancoj. La nesekuritaj limoj de Kuvajto ankaŭ kontribuis al la sennacieco de iuj enmigrintoj. La bidunstatuso estas heredata, ili rajtas nek militservi nek akiri posedaĵojn. En la Unuiĝintaj Arabaj Emirlandoj, kie ili konsistas el kvarono de la loĝantaro, ili ne rajtas akiri stirpermesilon, iri al lernejo, geedziĝi aŭ ricevi sanasekuron.

Kuvajto

Regule nomata "kontraŭleĝaj loĝantoj" de la registaro, estas oficiale 100 000 bidunoj en Kuvajto, kvankam aktivuloj diras, ke la loĝantaro estas pli granda.

Ilia kompleksa jura situacio devenas de la kreado de la kuvajta ŝtato en la 1960-aj jaroj. Nomadaj dum la tuta vivo, ili ne respondis al la alvokoj de la novkreitaj instancoj, por registru sin mem kiel civitanoj kaj ekde tiam ili estis rifuzitaj la kuvajtan naciecon.

Pro ilia jura stato, ilia aliro al bazaj civilaj kaj homaj rajtoj kiel sano, edukado, geedzeco, naskiĝo kaj morto, por nur mencii kelkajn, estas signife limigita.

Kvankam la bidunoj asertas ke ili estas indiĝenoj de la golfa ŝtato, kaj ke plimulto el ili havis dum sia tuta vivo neniun hejmon krom en Kuvajto, la kuvajta registaro asertas, ke multaj estas civitanoj de aliaj ŝtatoj, kiuj forlasis siajn realajn naciecojn esperante profiti de la malavara sociala monhelpa sistemo de Kuvajto^[5].