La gotlanda lingvo (svede gutamål aŭ gutniska) estas la origina lingvo de la provinco Gotlando, nun en Svedio (antaŭe en Danio, antaŭ tio pli-malpli memstara); ĝi influis la gotlandan dialekton de la sveda lingvo (svede gotländska). Ĝi apartenas al la nordĝermana lingvaro, kun ioma parenceco al la orientĝermana lingvaro.
En la mezepoko, du tekstoj estis verkitaj en la gotlanda lingvo: Gotlanda leĝo kaj Gotlanda sagao; de la lasta ekzistas esperanta traduko farita de Gunnar Gällmo (Al-fab-et-o 2005).
Nuntempe la lingvo estas parolata de malmultaj homoj, precipe en la suda parto de la ĉefinsulo kaj en la dua insulo de la provinco Gotlando, Fårö, kiu havas tre apartan dialekton.
La flegadon de la nuna gotlanda lingvo prizorgas Gutamålsgillet, kun dulingva retpaĝo (gotlande kaj svede) ĉe <http://www.gutamal.org/>.
Ĝis hodiaŭ, oni verkadas beletron (kaj poezion kaj prozon) en la gotlanda lingvo. La plej fama gotlandlingva poeto de la 20-a jarcento estis Gustaf Larsson (1893-1985), kies gotlandlingvaj poemoj (li verkis ankaŭ svede) aperis en Gutniska dikter, unua eldono 1961. _NOTOC_
El Gotlanda sagao:
(Gotlandon trovis unue viro, kiu nomiĝis Thjelvar. Tiam Gotlando estis tiel sorĉita, ke ĝi tage sinkis kaj nokte estis supre. Sed tiu viro unue portis fajron al la lando, kaj poste ĝi neniam sinkis.)
El popolkanto:
(La tutan bienon mi fordrinkis
kaj la bovineton.
De ŝi, mi ne plu havas pli
ol la kornojn kaj voston.)
Tradukita en 1742 de Jacob Toftén: