Juliette (de Sade)
| Histoire de Juliette, ou les Prospérités du vice | |
|---|---|
| |
| literatura verko | |
| Aŭtoroj | |
| Aŭtoro | Markizo de Sade |
| Lingvoj | |
| Lingvo | franca lingvo |
| Eldonado | |
| Eldondato | 1797 |
| Ĝenro | gotika fikcio • erotiko |
Juliette, aŭ la Avantaĝoj de Malvirto ( originala franca titolo: france L'Histoire de Juliette, ou les Prospérités du Vice) estas la sekvaromano al la verko titolita Justine ou les Malheurs de la vertu, verkita en 1796 de la verkisto Markizo de Sade. En 1797 ambaŭ romanoj estis publikigitaj anonime kiel dekvoluma eldono kun 4,000 paĝoj sub la titolo The New Justine or the Misfortune of Virtue, same kiel la rakonto de Juliette, ŝia fratino (inkluzive de ses volumoj de Juliette kun 64 pornografiaj ilustraĵoj).
Post kiam iliaj gepatroj mortas, la senmonaj fratinoj Justine kaj Juliette forlasas la monaĥejan lernejon. La ambaŭseksema, kruela kaj malica Juliette iĝas prostituitino, renkontas influajn amikojn, faras diversajn krimojn kaj atingas riĉon kaj feliĉon. La virta Justine, aliflanke, travivas unu malfeliĉon post alia kaj estas turmentita fare de homoj kaj punita por ŝia moralo.
La romano enhavas amason da bizaraj, sadomasoĥismaj kaj murdaj scenoj, kiuj estas interrompitaj per ideologiaj deklaroj de la ĉeffiguroj.
Resumo
[redakti | redakti fonton]Kontraste al Justine, Juliette jam estas koruptita en la monaĥeja lernejo kaj festas sian unuan orgion en la katakomboj de la monaĥejo sur la ĉerkoj de la forpasintaj monaĥinoj. Ŝi faras karieron kiel prostituitino kaj amikiĝas kun la krima libertino Noirceuil, kiun ŝi eĉ admiras por unue ruinigi kaj poste veneni siajn gepatrojn. Per Noirceuil ŝi renkontas la ŝtatministron Saint-Fond, kiu, je ŝtata elspezo, konstante festas krimajn orgiojn de seksumado kaj perforto kun malica rondo de samideanoj kiuj mortigas 30 virinojn ĉiumonate. Post kiam ŝi faras sian unuan murdon kontraŭ alia virino kiu rifuzis havi seksumadon kun ŝi, la ministro certigas ke la servoj de Juliette helpos al li veneni liajn kontraŭulojn. Lordino Clairwil, alia persono de la cirklo de krimaj lasciuloj, iĝas la plej bona amiko de Juliette, kaj tra ŝi akiras aliron al la "Societo de Amikoj de Krimo", kiu estas laŭleĝe devigita okupiĝi pri ĉiu pensebla speco de krimo kiel amuza sporto.
Post kiam Juliette hezitas partopreni en la plano de Saint-Fonds malsatigi du trionojn de la loĝantoj de troloĝata Francio por restrukturi la ŝtatan trezorejon, ŝi devas fuĝi de Parizo kaj perdas sian posedaĵon. Ŝi geedziĝas kun la riĉa grafo Lorsagne, kiun ŝi baldaŭ venenas, kaj tiam vojaĝas al Italio, kie ŝi estas montrita vastan gamon de krimaj sensacioj de itala societa vivo. En la Apeninoj ŝi konatiĝas kun la monstra Minski, kiu servas al Juliette la viandon de sia buĉita servistino sur la dorso de nudaj knabinaj korpoj kaj poste montras ekzekutmaŝinon per kiu 16 homoj estas samtempe mortigitaj en diversaj manieroj. En Florenco ŝi atestas reĝisoritan ekzekutprezenton, kie la kapoj de la kondamnito ruliĝas al la takto de la muzika akompano. En Romo ŝi renkontas princinon Borghese, krimbruliganton kiu fajrodetruas kelkajn romiajn hospitalojn kun la helpo de la polico. La papo legas nigran meson por ili, dum kiu li elŝiras la koron de knabo kaj formanĝas ĝin. En Napolo ŝi renkontas sian maljunan amikon Clairwil, kiu vivas en incesta rilato kun ŝia frato Brisa-Testa, konata rabisto. La Reĝo de Napolo donas murdemajn teatroprezentojn en kiuj pli ol mil homoj estas mortigitaj per prezento. En Venecio, Juliette malfermas bordelon kun la venenisto Durand kaj faras riĉaĵon. Post disputoj kun la Doĝo de Venecio, ŝi perdas duonon de sia mono kaj revenas al Francio, kie ŝia maljuna amiko Noirceuil nun seniĝis de la ministro Saint-Fond. Post renkontado de ŝia fratino Justine denove, kiu tiam estas mortigita per fulmo, Juliette vivas en feliĉo kaj riĉaĵo por pliaj dek jaroj.
Klarigo de la enhavo
[redakti | redakti fonton]Priskribante la italajn okazaĵojn, de Sade povis parte fidi je realaj homoj kaj okazaĵoj, kvankam li troigis ilin. Aldone al personaj vojaĝimpresoj, li ankaŭ havis aliron al Secret and Critical Memoirs de Joseph Gorani kaj Customs of the Larger States of Italy (1794) por siaj priskriboj. Ekzemple, la Reĝino de Napolo, Marie-Karoline (Reĝino Charlotte, la fratino de Marie-Antoinette ) ricevas al havado de rilato kun Lady Hamilton, kaj ŝi ankaŭ kaptis potencon kun sia amanto dum delokigado de sia edzo. Papo Pio la 6-a ekz. laŭdire estis malŝparema kaj havis incestan rilaton kun sia filino. La intereso de Sade en Italio kaj precipe en la papofico respondas al longa tradicio de lia domo, kies gvidaj membroj plurfoje servis la papon, el kiuj kelkaj restis en Italio tiucele; Sade rompas ĉi tiun tradicion renversante la valorojn de siaj prapatroj.
Krome, Sade estis influita de la nova modo por gotikaj romanoj kiu estis disverŝanta el Anglio, kiu klarigas la nigran romantikismon de kelkaj epizodoj, ekz. la timiga okazaĵo kun la monstra hommanĝanto Minski.
En la formo de lia epizoda romano, de Sade prezentas antaŭ-revolucian predan socion de amoralistoj. Korupto, avideco kaj ĵaluzo regis la Malnovan Reĝimon. Sed preter tio, la opinio de de Sade inkludas tendencon al anarkiismo, prenante la individuismon de subjektoj kiuj sekvas sian instinkton sole ĝis la ekstremo. Eĉ la despotoj ne plu povas esti certaj pri siaj vivoj, ĉar krom natura leĝo, kiel la leĝo de la pli forta, neniu reguliga mano en la mondo estas rekonita. Ĉiu krimulo povas esti eliminita iam ajn fare de posta pli granda fiulo. Eta neatentemo, kiam Juliette paliĝas en momento de ŝoko pro la propono decide kaj daŭripove malpliigi la loĝantaron de Francio por rehabiliti la nacian buĝeton, sufiĉas por ke la ŝtatministro Saint-Fond identigu en ŝi malforton indan de morto, kiu ekbruligas lian murdan deziron. Eĉ la mastroj devas fali kiel muŝoj en la batalo por ekzisto. Noirceuil seniĝas de Saint-Fond ĉar li fariĝis tro danĝera; La krimbruliganto princino Borghese estas ĵetita en Vezuvion laŭ la kaprico de Juliette ĉar ŝi ne ŝajnas sufiĉe malbona. Clairwil, la plej bona amiko, estas venenita. Murdo povas okazi ankaŭ l'art pour l'art, sen ia materiala celo; Neniu celkonscia raciismo povas stari super la supera principo de natura malbono, kiu regas instinktajn homojn.
Filozofiaj influoj
[redakti | redakti fonton]Kelkaj el la trairejoj uzitaj en la laboro estis prenitaj de L'Enfer détruit ou Examen raisonné du dogme de l'éternité des peines kaj Théologie portative ou Dictionnaire abregé de la religion chrétienne [1] de Paul Henri Thiry d'Holbach[2].
Max Horkheimer kaj Theodor W. Adorno raportis al Juliette en ilia Dialectic of Enlightenment.
Referencoj
[redakti | redakti fonton]Eksteraj ligiloj
[redakti | redakti fonton]- Plena teksto de Arkivigite je 2007-09-12 per la retarkivo Wayback Machine JulietteArkivigite je 2007-09-12 per la retarkivo Wayback Machine, en la franca
- Marquis de Sade – Juliette – AMEA // World Museum of Erotic Art (2016-12-27). Arkivita el la originalo je 2019-05-07.