Konstitucio de Azerbajĝano
La Konstitucio de Azerbajĝano (azerbajĝane Azərbaycan Respublikasının Konstitusiyası) estas la pli alta leĝo de la Azerbajĝana Respubliko. Ĝi estis adoptita per nacia referendumo la 12-an de novembro 1995, kaj ekvalidis la 27-an de novembro 1995, en la momento de ĝia oficiala publikigo. Ĝi anstataŭigis la konstitucio de la Azerbajĝana SSR kaj finis la epokon de la sovetia registara sistemo. La aktuala konstitucio estas la plej longviva en la historio de Azerbajĝano, krom la stalinisma Sovetia Konstitucio de 1936.
Ĉi tiu konstitucio establis Azerbajĝanon kiel demokratian, suverenan, socian, laika, unitaria kaj konstitucian ŝtaton. La azerbajĝana lingvo estas difinita kiel la oficiala lingvo. Bakuo estas difinita kiel la ŝtata ĉefurbo. Potenco estas donita al ĝiaj civitanoj, kiuj praktikas ĝin rekte per la elekto de registaraj reprezentantoj. Decidoj rilate al ŝanĝoj en konstitucia statuso aŭ al ŝanĝo de limoj estas submetataj al voĉdono de la civitanoj de Azerbajĝano ekzercitaj dum referendumo. Estas 147 artikoloj en la konstitucio de 1995.[1]
Laŭ la Konstitucio, la Prezidanto de la Respubliko nomumas la Ĉefministron surbaze de la disdonado de la sidlokoj en la Nacia Asembleo. La prezidanto ankaŭ povas forpeli la ĉefministron de oficejo. La prezidanto ankaŭ nomumas (aŭ forpelas de oficejo) la membrojn de la registaro. Donitaj la konstituciaj potencoj de la prezidanto, Azerbajĝano povas esti konsiderata duon-prezidanta respubliko.
