En gramatiko, kopulo (de la latina copula = "unio", "ligo") estas parto de kompleksa predikato noma, vorto aŭ vortgrupo liganta la subjekton de frazo kun la predikativo.
En Esperanto kaj en multaj aliaj lingvoj kopuloj estas finitivaj verboj, precipe la finitivoj de esti, iĝi ktp. Tial en la gramatikoj de tiaj lingvoj oni kutimas nomi kopulon ligverbo, termino radikŝpara, pli klara kaj malpli malbela ol la false sufiksa kopulo.
Ekzemple, en la frazo: Marko estas bona knabo, Marko funkcias kiel subjekto, estas kopule funkcias kaj bona knabo estas la predikativo. La vortgrupo estas bona knabo estas do, en tiu frazo, la noma predikato.
Male, en la frazo: Marko estas en la futbala loka ekipo, la verbo "esti" estas verba predikato, ĉar ne priskribas la subjekton (pere de uzo de substantivoj aŭ atributoj), sed havas prefere la sencon de "ludas" (en la loka futbala ekipo).
Aparte, povas prezentiĝi kvar okazoj en kiuj la verbo "esti" ne funkcias kopule:
Eblas etendi la koncepton pri kopulo al diversaj verboj funkciantaj rilate al predikativo simile al la verbo esti, nomataj pro tio verboj kopulecaj. Estas kopulecaj la verboj: ŝajni, aspekti, aperi, rezulti, fariĝi ktp.
Plenumas kopulan funkcion ankaŭ la verboj nomantaj (alvoki, voki, diri…), kaj aliaj similaj kategorioj. Povas kopule agi aliaj verboj kiel naskiĝi, vivi, morti... (ekzemple: Jozef estas naskinta, mortinta kaj Tereza estas mortinta malriĉa).
En multaj lingvoj — ekz‑e Latino, la hebrea, la lingvoj orient-slavaj, tjurkaj — oni povas preterlasi la kopulon en la indikativa prezenco. Tian implican kopulon oni nomas nul-kopulo. Ekz‑e
En Esperanto nul-kopulo estas nekutima, sed ja aperas en kelkaj specialaj okazoj:
En Esperanto nul-kopulo estas escepta, malregula trajto de certaj ĝenroj, kaj faras apartan stilefekton. Oni ĝin evitu, krom se oni klare komprenas kaj celas tian efekton.