Lunfardo

Mi noche triste (Mia trista nokto) nome tango kun vortoj el lunfardo.

La lunfardo estas ĵargono originita kaj disvolvigita en la urbo Bonaero, ĉefurbo de Argentino, kaj en ties kunurbaĵo;[1][2] ankaŭ aliaj proksimaj urboj kiej Rosario (en la provinco Santa Fe) kaj Montevideo (Urugvajo) kontribuis ekde la komenco al ties disvolviĝo. Tiuj tri urboj vivis socikulturan situacion tre similan grandparte al la havena agado kaj al la enorma enmigrado de diversaj partoj de Eŭropo, ĉefe itala kaj hispana, okazinta fine de la 19a jarcento kaj komence de la 20a en la zono de la Rivero Plata kaj ĉirkaŭaĵoj kie finfine oni koncentros la ekonomian riĉon de ambaŭ landoj. Post indiki la malfacilon precizigi la koncepton de lunfardo, Mario Teruggi diras ke estas "populara argentina parolmaniero komponita de vortoj kaj esprimoj kiuj ne estas registrataj en la normalaj hispanlingvaj vortaroj"[3] kaj poste klarigas ke "la lunfardismoj estas propraj de la subnormiga popola parolmaniero kaj ke absolute ne la kultismoj kaj aliaj altnivelaj terminoj povas esti inkluditaj en tiu kategorio".[4]

Referencoj

[redakti | redakti fonton]
  1. ↑ Historia del Lunfardo, con reseñas en periódicos del siglo XIX.. Arkivita el la originalo je 2016-03-04. Alirita 2016-08-16 .
  2. ↑ Definición de la palabra "Lunfardo" según la RAE.
  3. ↑ Teruggi, Mario E.: Panorama del lunfardo 2a eldono paĝo 26, Buenos Aires, 1978, Editorial Sudamericana.
  4. ↑ Teruggi, Mario E.: Panorama del lunfardo 2a eldono paĝo 28, Buenos Aires, 1978, Editorial Sudamericana.

Bibliografio

[redakti | redakti fonton]
  • Amuchástegui, Irene, kaj José Gobello: Vocabulario ideológico del lunfardo, Corregidor, Buenos Aires, 1998.
  • Andrade, Juan Carlos kaj Horacio San Martín: Del debute chamuyar canero [del inicio en el habla penal]. Buenos Aires: A. Peña Lillo Editor, 1967.
  • Conde, Oscar: Diccionario etimológico del lunfardo, Buenos Aires: Taurus, 2003. ISBN 987-04-0003-5.
  • Barcia, José. El lunfardo de Buenos Aires.
  • Casaccia. Dizionario genovese-italiano 1876.
  • Del Valle, Enrique. Lunfardología.
  • Fastrás, Rubén (pseŭdonimo uzata komune de Juan Francisco Palermo kaj Antonio Saldías): Novísimo Diccionario Lunfardo. Buenos Aires: diario Crítica, 1912-1914.
  • Frizoni. Dizionario moderno-genovese-italiano 1910.
  • Gobello, José: Lunfardía.. Buenos Aires, 1953.
  • Gobello, José: El lunfardo en la novela. Buenos Aires: APL, 1990.
  • Gobello, José: Aproximación al lunfardo. Buenos Aires: Universidad Católica Argentina, 1996.
  • Gobello, José: Nuevo diccionario lunfardo. Buenos Aires: Corregidor, 1999.
  • Gobello, José y Luciano Payet: Breve diccionario lunfardo. Buenos Aires, 1959.
  • Gobello, José, y Marcelo Oliveri: Curso básico de lunfardo (inkludas «El lunfardo del tercer milenio»). Buenos Aires: APL, 2004.
  • Gobello, José, y Marcelo Oliveri: Novísimo diccionario del lunfardo (kun 5.301 vortoj), año 2004.
  • Gobello, José: Blanqueo etimológico del lunfardo. Buenos Aires, 2004.
  • López Peña, Arturo. El habla popular de Buenos Aires.
  • Martorell de Laconi, Susana: El lunfardo en Salta.
  • Teruggi, Mario: Diccionario de voces lunfardas y rioplatenses. 1998.
  • Teruggi, Mario: Panorama de lunfardo (1974). 2a eldono: 1979.

Eksteraj ligiloj

[redakti | redakti fonton]