La Nova Germana Kino (germane: Neuer Deutscher Film) estas periodo en la germana kino, kiu daŭris de la fino de la 1960-aj jaroj ĝis la 1980-aj jaroj. Ĝi vidis la aperon de nova generacio de reĝisoroj. Laborante kun malaltaj buĝetoj, kaj influitaj de la franca nova ondo, tiaj reĝisoroj kiel Rainer Werner Fassbinder, Werner Herzog, Alexander Kluge, Harun Farocki, Volker Schlöndorff, Helma Sanders-Brahms, Werner Schroeter, Hans-Jürgen Syberberg, Margarethe von Trotta kaj Wim Wenders faris elstarajn verkojn kaj produktis kelkajn "malgrandajn" filmojn, kiuj allogis la atenton de spektakloj de artverkoj, kaj ebligis al ĉi tiuj reĝisoroj (aparte Wenders kaj Schlöndorff) krei pli bonajn financitajn produktadojn subtenitajn de la grandaj usonaj studioj. Tamen, la plejmulto el la filmoj estis komercaj fiaskoj kaj, antaŭ 1977, 80% de buĝeto por tipa germana filmo estis certigita per subvencio.
Plej multaj reĝisoroj de la Nova Germana Kina movado estis membroj de sia propra proprieta filma asocio Filmverlag der Autoren fondita en 1971, kiu financis kaj distribuis, kaj la historio de Nova Germana Kino de la 1970-aj jaroj en la komenco estis plejparte identa al ĝi.