Pieco
Pieco karakterizas la religian konduton de homo, lian pensmanieron kaj lian agadon rilate al Dio. Pieco signifas praktiki religion sincere kaj volonte. La agado kaj la pensado obeu la religiajn ordonojn. Preteksti tion sed agi kontraŭe oni parolas pri ”hipokriteco”. ”Bigota” estas homo ekscese fervora en plenumo de la eksteraj religiaj devoj, pedante kaj afekte pia.
En konfucea filozofio, xiào, ”filpieco”, estas virto de respekto al propraj gepatroj, kaj prauloj. La konfucea klasiko Ksiao Ĝing aŭ Klasiko de Ksiao, supozeble verkita ĉirkaŭ la periodo Kin-Han, estis historie la aŭtoritata fonto de la konfucea doktrino de xiào.
Proverboj
[redakti | redakti fonton]Ekzistas pluraj proverboj pri pieco en la Proverbaro Esperanta de L. L. Zamenhof,[1] inter ili:
„ Eĉ inter piuloj ne mankas pekuloj. ” „ En buŝo Biblio, en koro malpio. ” „ Nek pio por Dio, nek kapablo por diablo. ”
Referencoj
[redakti | redakti fonton]- ↑ Arkivita kopio. Arkivita el la originalo je 2011-12-25. Alirita 2008-08-20 .
