Robert de Montesquiou
| Robert de Montesquiou | |
|---|---|
| |
| Persona informo | |
| Naskonomo | Marie Joseph Anatole Robert de Montesquiou-Fezensac |
| Naskiĝo | 19-an de marto 1855 en former 10th arrondissement of Paris |
| Morto | 11-an de decembro 1921 (66-jaraĝa) en Menton |
| Tombo | Cimetière des Gonards (en)  
|
| Lingvoj | franca |
| Loĝloko | Hôtel de Montesquiou-Fezensac |
| Ŝtataneco | Francio
|
| Familio | |
| Patro | Thierry de Montesquiou-Fezensac (en)
|
| Okupo | |
| Okupo | poeto biografo rajdisto artokritikisto literaturkritikisto verkisto ĵurnalisto artkolektanto
|
Robert de Montesquiou [montesKJU] (Marie Joseph Robert Anatole), grafo de Montesquiou-Fézensac (Parizo, Francio, 7a de Marto 1855 - Menton, Francio, 11a de Decembro 1921) estis franca aristokrato kaj poeto apartenanta al la movado simbolismo, kaj mecenato de arto kaj fama dando.
Biografio
[redakti | redakti fonton]En 1885, Montesquiou konis la argentinanon Gabriel de Yturri (1864-1905), kiu iĝis lia sekretario, amiko kaj ama(n)to, dum du dek jaroj.[1] Kvankam Montesquiou ĉiam vivis sian samseksemon diskrete, evitante skandalon kiel oni povus esperi tiam por viro de sia pozicio, ĉiam estis ĉirkaŭita de cirklo de amikoj same samseksemaj. Post la morto de Gabriel pro diabeto, en 1908 iĝis lia sekretario Henri Pinard, al kiu Montesquiou heredigis la malmultajn havaĵojn kiuj restis el li post lia morto, inter kiuj lia lasta rezidejo, la fama Palais Rose du Vésinet, en Le Vésinet (Yvelines).
Li luktis en duelo kontraŭ Henri de Régnier, kaj estis vundita en mano. Post la morto de lia amato cirkulis jena kruela ŝerco: "Mort Yturri, te salue, tante" ("Mortinta Yturri, mi salutas vin, gejaĉo") kio en franca sonas preskaŭ idente al la frazo atribuita al la romiaj gladiatoroj nome "Morituri te salutant" ("La mortontoj salutas vin").
Ĉiuokaze li ĝuis la apogon de fidelaj amikoj de la intelektula tiama etoso, kiel Marcel Proust, la pianisto Léon Delafosse, lia kuzino, Élisabeth de Riquet de Caraman, grafino de Greffuhle, Herminie de La Brousse de Verteillac, princino de Léon, Judith Gautier, Gustave Moreau, James Abbott McNeill Whistler, Antonio de la Gándara, Sarah Bernhardt, Ida Rubinstein, Giovanni Boldini kaj Georges Hoentschel. Li estis amiko ankaŭ de la itala poeto Gabriele d'Annunzio, kiun li konis dum lia restado en Arcachon.
Lia karismo faris lin inspiro por kelkaj literaturaj roluloj kiel: Des Esseintes en À rebours (1884) de Huysmans, la grafo de Muzaret en Monsieur de Phocas (1901) de Jean Lorrain kaj, ĉefe, la barono de Charlus de Tempo retrovita de Marcel Proust. Li estis ankaŭ portretita de elstaraj pentristoj kiel Giovanni Boldini (bildo en la informkesto), James Abbott McNeill Whistler kaj Antonio de la Gándara.
Robert de Montesquiou ankaŭ dediĉis sin al subteno de artaj avangardoj, ekzemple de figuroj kiel Stéphane Mallarmé kaj Paul Verlaine en poezio, Claude Debussy aŭ Gabriel Fauré en muziko, kaj Paul César Helleu en pentrarto.
Verkoj
[redakti | redakti fonton]Poezio
[redakti | redakti fonton]- Les Chauves-Souris, Clairs obscurs (Richard, 1892)
- Le Chef des odeurs suaves, Floréal extrait (Richard, 1893; 1894)
- Le Parcours du rêve au souvenir (Charpentier et Fasquelle, 1895)
- Les Hortensias bleus (Charpentier et Fasquelle, 1896)
- Les Perles rouges : 93 sonnets historiques (Charpentier et Fasquelle, 1899)
- Les Paons (Charpentier et Fasquelle, 1901)
- Prières de tous: Huit dizaines d'un chapelet rythmique (Maison du Livre, 1902)
- Calendrier Robert de Montesquiou pour 1903
- Calendrier Robert de Montesquiou 1904
- Passiflora (L'Abbaye, 1907)
- Les Paroles diaprées, cent dédicaces (Richard, 1910)
- Les Paroles diaprées, nouvelle série de dédicaces (Richard, 1912)
- Les Offrandes blessées: elégies guerrières (Sansot, 1915)
- Nouvelles Offrandes blessées (Maison du Livre, 1915)
- Offrande coloniale (1915)
- Sabliers et lacrymatoires: elégies guerrières et humaines (Sansot, 1917)
- Un moment du pleur éternel: offrandes innommées (Sansot, 1919)
- Les Quarante bergères: Portraits satiriques... (Librairie de France, 1925)
Eseoj
[redakti | redakti fonton]- Félicité: étude sur la poésie de Marceline Desbordes-Valmore, suivie d'un essai de classification de ses motifs d'inspiration (Lemerre, 1894)
- Roseaux pensants (Charpentier et Fasquelle, 1897)
- Apollon aux lanternes (Albert Lanier, 1898)
- Autels privilégiés (Charpentier et Fasquelle, 1898)
- Alice et Aline, une peinture de Théodore Chassériau (Charpentier et Fasquelle, 1898)
- Musée rétrospectif de la classe 90 (parfumerie (matières premières, matériel, procédés et produits): a l'Exposition universelle internationale de 1900, a Paris), (Belin Frères, 1900)
- Alfred Stevens (el Gazette des Beaux-Arts, 1900)
- Pays de aromates (Floury, 1900)
- L'Inextricable graveur: Rodolphe Bresdin (Richard, 1904)
- Professionnelles beautés (Juven, 1905)
- Altesses sérénissimes (Juven, 1907)
- Assemblée de notables (Juven, 1908)
- Saints d'Israël (Maison du livre, 1910)
- Brelan de dames: essai d'après trois femmes auteurs (Fontemoing et Cie, 1912)
- Têtes d'expression (Emile-Paul Frères, 1912)
- Paul Helleu, peintre et graveur (Floury, 1913)
- Têtes Couronnées (Sansot, 1916)
- Majeurs et mineurs (Sansot, 1917)
- Diptyque de Flandre, Triptyque de France (Sansot, 1921)
- Les Délices de Capharnaüm (Émile-Paul Frères, 1921)
- Elus et Appelés (Émile-Paul Frères, 1921)
- Le Mort remontant (Émile-Paul Frères, 1922)
Noveloj
[redakti | redakti fonton]- La petite demoiselle (Albin-Michel, 1911)
- La trépidation (Emile-Paul Frères, 1922)
Biografioj
[redakti | redakti fonton]- Le Chancelier des fleurs : douze stations d'amitié (Maison du livre, 1907)
- La Divine Comtesse : Étude d'après Madame de Castiglione (La Castiglione) (Goupil, 1913)
- L'Agonie de Paul Verlaine, 1890 -1896 (M. Escoffier, 1923)
Teatro
[redakti | redakti fonton]- Mikhaïl, Mystère en quatre scènes, en versoj (laŭ Tolstoj) (1901)
Notoj
[redakti | redakti fonton]- ↑ R. Aldrich, G. Wotherspoon, (2001). Who's Who in Gay and Lesbian History: From Antiquity to World War II. p. 318. ISBN 0-415-15982-2