Funtzio lineal baten irudikapena
Endomorfismo[ 1] bat eremu eta koeremu bera dituen aplikazio lineal bat da. V espazio bektorial baten endomorfismo taldea (
E
n
d
(
V
)
{\displaystyle End(V)}
), V-tik V-ra doazen aplikazio linealek osatzen dute:
f
∈
E
n
d
(
V
)
⇔
∀
v
∈
V
:
(
∃
f
(
v
)
⇒
f
(
v
)
∈
V
)
{\displaystyle f\in End(V)\Leftrightarrow \forall v\in V:(\exists f(v)\Rightarrow f(v)\in V)}
Definizioz, alderantzizko funtzioa duten V-ko endomorfismoek,
G
L
(
V
)
{\displaystyle GL(V)}
multzoa osatzen dute:
G
L
(
V
)
=
{
f
∈
E
n
d
(
v
)
:
∃
g
∈
E
n
d
(
V
)
:
f
∘
g
(
v
)
=
g
∘
f
(
v
)
=
v
,
∀
v
∈
V
}
{\displaystyle GL(V)=\{f\in End(v):\exists g\in End(V):f\circ g(v)=g\circ f(v)=v,\forall v\in V\}}
f
∈
E
n
d
(
V
)
{\displaystyle f\in End(V)}
alderanzgarria da baldin eta soilik baldin bere matrize elkartua (
β
−
t
i
k
{\displaystyle \beta -tik}
β
−
r
a
{\displaystyle \beta -ra}
)[ 2] alderanzgarria bada
Hartu V K gorputzaren gainean dagoela definituta.
λ
∈
K
{\displaystyle \lambda \in K}
,
f
{\displaystyle f}
-ren balio propioa da baldin eta soilik baldin
∃
v
≠
0
∈
V
:
f
(
v
)
=
λ
v
{\displaystyle \exists v\neq 0\in V:f(v)=\lambda v}
Edozein aplikazio linealek matrize elkartuak dauzka bere baitan, eremuko oinarri bat eta koeremuko bat erlazionatzen dituena. Endomorfismoen kasuan,
β
⟶
β
{\displaystyle \beta \longrightarrow \beta }
motako elkartutako matrizeak erabili daitezke funtzioa definitzeko. Honek bisualki asko lagundu dezake. Adibidez, gure funtzioari lotutako matrizea identitate matrizea[ 3] bada, badakigu funtzioa konstantea dela. Lehen aipatutako propietatean sakonduz,
G
L
(
V
)
{\displaystyle GL(V)}
-ko funtzioei elkartutako matrizeek
G
L
n
(
V
)
{\displaystyle GLn(V)}
taldea osatzen dute, hau da, V espazioaren dimentsioa duten matrize alderanzgarrien taldea[ 4] .
V K gorputzaren gainean definituta egonik,
λ
∈
K
{\displaystyle \lambda \in K}
,
f
{\displaystyle f}
-ren balio propioa da baldin eta soilik baldin
∃
v
≠
0
∈
V
:
f
(
v
)
=
λ
v
{\displaystyle \exists v\neq 0\in V:f(v)=\lambda v}
.
Adibidez:
f
∈
E
n
d
(
R
3
)
:
f
(
x
,
y
,
z
)
=
(
2
x
,
x
+
y
−
z
,
2
z
)
{\displaystyle f\in End(R^{3}):f(x,y,z)=(2x,x+y-z,2z)}
: Ohartu
f
(
1
,
0
,
1
)
=
(
2
,
0
,
2
)
=
2
(
1
,
0
,
1
)
{\displaystyle f(1,0,1)=(2,0,2)=2(1,0,1)}
delataz[ 5] .
Gainera,
f
(
0
,
1
,
0
)
=
(
0
,
1
,
0
)
=
1
(
0
,
1
,
0
)
{\displaystyle f(0,1,0)=(0,1,0)=1(0,1,0)}
, beraz
λ
=
2
{\displaystyle \lambda =2}
eta
λ
=
1
{\displaystyle \lambda =1}
funtzioaren balio propiak dira, eta
(
1
,
0
,
1
)
,
(
0
,
1
,
0
)
{\displaystyle (1,0,1),(0,1,0)}
haiei lotutako bektoreak, hurrenez hurren.
Hau jakinda, azpiespazio ezberdinak defini ditzakegu,
λ
{\displaystyle \lambda }
balioari dagokion f-ren azpiespazio propioak deritzonak:
V
(
λ
)
=
{
v
∈
V
:
f
(
v
)
=
λ
v
}
{\displaystyle V(\lambda )=\{v\in V:f(v)=\lambda v\}}
.
Ohartu gure eremu eta koeremua V direnez,
V
(
λ
)
≤
V
,
{\displaystyle V(\lambda )\leq V,}
edozein balio propiorako. Hain zuzen: (1 = V gaineko funtzio konstantea)
V
(
λ
)
=
{
v
∈
V
:
f
(
v
)
=
λ
v
}
=
{
v
∈
V
:
f
(
v
)
−
λ
v
=
0
}
=
{
v
∈
V
:
(
f
−
λ
1
)
(
v
)
=
0
}
=
k
e
r
(
f
−
λ
1
)
{\displaystyle V(\lambda )=\{v\in V:f(v)=\lambda v\}=\{v\in V:f(v)-\lambda v=0\}=\{v\in V:(f-\lambda 1)(v)=0\}=ker(f-\lambda 1)}
eta
(
f
−
λ
1
)
{\displaystyle (f-\lambda 1)}
V-ren gaineko endomorfismo bat denez,
V
(
λ
)
≤
V
{\displaystyle V(\lambda )\leq V}
.
Hartzen badugu
A
=
M
β
(
f
)
{\displaystyle A={\underset {\beta }{M}}(f)}
(beta bidezko f-ri elkartutako matrizea), eta
d
i
m
(
V
)
=
n
{\displaystyle dim(V)=n}
:
M
β
(
f
−
λ
1
)
=
M
β
(
f
)
−
M
β
(
λ
1
)
=
M
β
(
f
)
−
λ
M
β
(
1
)
=
A
−
λ
I
n
{\displaystyle {\underset {\beta }{M}}(f-\lambda 1)={\underset {\beta }{M}}(f)-{\underset {\beta }{M}}(\lambda 1)={\underset {\beta }{M}}(f)-\lambda {\underset {\beta }{M}}(1)=A-\lambda In}
.
Hemendik erraz lortu dezakegun edozein azpiespazio propioren dimentsioa:
d
i
m
(
V
(
λ
)
)
=
d
i
m
(
k
e
r
(
f
−
λ
1
)
)
=
n
−
d
i
m
(
I
m
(
f
−
λ
1
)
)
=
n
−
r
g
(
A
−
λ
I
n
)
{\displaystyle dim(V(\lambda ))=dim(ker(f-\lambda 1))=n-dim(Im(f-\lambda 1))=n-rg(A-\lambda In)}
Matrize ororekin polinomio karakteristikoa izena duen polinomio bat dago lotuta. Polinomio hori sortzeko arrazonamendu bat dago:
Lehenik, konturatu behar gara edozein
λ
{\displaystyle \lambda }
izanik gure
A
=
M
β
(
f
)
{\displaystyle A={\underset {\beta }{M}}(f)}
matrizearen balio propioa dela baldin eta soilik baldin hau betetzen bada:
∃
X
∈
M
n
x
1
(
K
)
:
A
X
=
λ
X
⇔
0
=
λ
X
−
A
X
=
(
λ
I
n
−
A
)
X
:
X
≠
0
⇔
B
X
=
0
:
B
=
λ
I
n
X
{\displaystyle \exists X\in {\underset {nx1}{M}}(K):AX=\lambda X\Leftrightarrow 0=\lambda X-AX=(\lambda In-A)X:X\neq 0\Leftrightarrow BX=0:B=\lambda InX}
sistemak soluzio ez nulurik badu
⇔
d
e
t
B
=
0
⇔
d
e
t
(
λ
I
n
−
A
)
=
0
{\displaystyle \Leftrightarrow detB=0\Leftrightarrow det(\lambda In-A)=0}
,
Matrize baten autobalioak aurkitzeko prozesua. Orduan, expresio horri polinomio karakteristikoa deituko diogu.
X
A
(
x
)
=
d
e
t
(
x
I
n
−
A
)
{\displaystyle {\underset {A}{\mathrm {X} }}(x)=det(xIn-A)}
eta
λ
{\displaystyle \lambda }
polinomio horren erroa bada, orduan A-ren balio propioa da, eta ondorioz endomorfismoarena ere.