Fasorea (fase-bektore hitzen elkarketatik eratutako hitza) anplitudea (A), angelu-frekuentzia (ω) eta hasierako fasea (θ) denboran zehar konstanteak dituen funtzio sinusoidal bat zenbaki konplexu bidez irudikatzeko modu bat da. Fisikaren eta ingeniaritzaren esparruetan erabiliak dira.
Ingeniaritza elektrikoaren ikuspegitik, fasoreak Laplaceren transformatuaren kasu partikular batetzat har daitezke, RLC zirkuitu batek trantsitorioei nola erantzuten dion deribatzeko erabiltzen dena. Halere, Laplaceren transformatua erabiltzeko zailagoa da; are eta gehiago egoera egonkorraren analisia egiteko.
fasorea konstante konplexuaz biderkatzeak beste fasore bat ematen du. Ondorioz, inplizitu dagoen sinusoidearen anplitude eta fase-aldaketa dakar:
Elektronikan gaiak inpedantzia irudikatzen du, denborarekiko independente dena. Hain zuzen ere, intentsitate-fasorea inpedantziaz biderkatuz gero, tentsio-fasorea lortzen da. Haatik, bi fasoreren arteko biderketak (edo erro karratua), berez bi sinusoideren arteko biderketa irudikatzen du eta ondorioz, maiztasun-osagai berriak sortuko lituzke. Hortaz, fasore-notazioarekin maiztasun bakarreko sistemak baino ezin dira irudikatu.
Fasore baten denboran zeharreko deribatuak edota integralak beste fasore bat ematen du emaitzatzat. [a] Adibidez:
Ondorioz, fasore bidezko irudikapenean, sinusoidearen denboran zeharreko deribatua konstantearen bidezko biderketa bihurtzen da.
Antzeko eran, fasore bat integratzea bidez biderkatzea da. Ez du eraginik denborarekiko dependentea den , faktorean.
Ekuazio diferentzial lineal bat fasore aritmetika erabiliz ebazten denean, merely factoring faktorea ekuazioko gai guztietatik kentzen da, ondoren emaitzan berriro sartzeko. Adibidez, ikus bedi RC zirkuitu bateko kondentsadorearen tentsioaren ekuazio diferentziala:
Erresistentzietarako Ohmen legea: erresistentziak denborarekiko independenteak direnez, ez dago aldaketarik seinalearen fasean eta ondorioz V=I·R baliozkoa da.
Erresistentziak, kondentsadore eta hariletarako Ohmen legea: V=I·Z, non Z inpedantzia konplexua den.
Korronte alternoko zirkuituetan, alde batetik zirkuituaren batez besteko potentzia irudikatzen duen potentzia erreala (P) dago. Bestetik, atzerantz eta aurrerantz fluktuatzen duen potentzia irudikatzen duen potentzia erreaktiboa (Q). Bi gaiak batuz, potentzia konplexua (S=P+jQ) eta S-ren magnitudea den itxurazko potentzia zehaztu daitezke.
Korronte alternoko zirkuitu trifasiko eta polifasikoen analisian fasoreak erabiltzen dira magnitudeak irudikatzeko. Fasoreen erabilpenak kalkuluak errazten du.