Harriette Chick | |
---|---|
![]() | |
Bizitza | |
Jaiotza | Londres, 1875eko urtarrilaren 6a |
Herrialdea | ![]() ![]() |
Heriotza | Cambridge, 1977ko uztailaren 9a (102 urte) |
Familia | |
Haurrideak | ikusi
|
Hezkuntza | |
Heziketa | Londresko University College 1896, 1904) Zientziatan graduatua, Doktoretza Londresko Unibertsitatea Notting Hill and Ealing High School (en) ![]() Royal Holloway and Bedford New College |
Hizkuntzak | ingelesa |
Irakaslea(k) | Max von Gruber (en) ![]() |
Jarduerak | |
Jarduerak | nutrizionista, fisiologoa eta biokimikaria |
Enplegatzailea(k) | Lister Institute of Preventive Medicine (en) ![]() |
Jasotako sariak |
Harriette Chick (Londres, 1875eko urtarrilaren 6a - Cambridge, 1977ko uztailaren 9a) britainiar mikrobiologo, dietista eta proteinen zientzialaria izan zen. Eguzki-argiak eta bakailao-gibel olioak errakitismoa prebenitzeko duten funtzioa erakusteagatik gogoratzen da.
Familia metodista batean jaio zen, hamabiren seigarren alaba eta haurtzarotik haratago bizirik iraun zuten zazpi alabetako bat.[1] Chick haurrak zorroztasunez heziak izan ziren arinkeriarik gabe eta familiako otoitzetara erregularki joanda. Zazpi neskak Notting Hill Bigarren Hezkuntzako Eskolara joan ziren, zientzietako irakaskuntzagatik bikaintzat jotzen zen eskolara.[2] Ondoren, sei ahizpek, Harriette barne, ikasten jarraitu zuten unibertsitate tituluak lortzeko. Horietako beste bat, Frances Wood, estatistikari aipagarri bilakatu zen.[3] Harriette Bedford College-n matrikulatu zen, eta, ondoren, University College London-en zientzia-ikasle gisa 1894an eta gero unibertsitate berean bakteriologian doktoretza lortu zuen.[4][5]
Harriette Chick ez zen inoiz ezkondu, eta 1977an hil zen 102 urte zituela.[5]
1898-1901 urteetan zehar 1851ko Erakusketarako Errege Batzordearen sari batek Max von Gruber irakaslearekin Vienako Higiene Institutuan eta Rubert Boyce irakaslearekin, Liverpooko University College-n, ikerketak egiteko aukera eman zion.[1] 1902an AC Houston doktorearen laguntzaile izendatu zuten, Estolderia Deuseztatzeko Errege Batzordeko bakteriologo nagusia.[6] 1902an Munichera lekualdatu ondoren, 1903an Gruber-ekin hasi zen berriro lanean. 1904an Londresko Unibertsitateko sari bat jaso zuen ur kutsatuetako alga berdeei buruzko lanagatik.[4][5] 1905ean, Charles Scott Sherringtonek iradokita, Jenner Memorial Research ikerketa-beka eskatu zuen Lister Institutuan. Bere eskaerak zenbait eragozpen planteatu zituen, emakume bakar batek ere ez baitzuen aurretik beka hori jaso.[2] Listerrekin zuen harremana luzea izan zen. 1945era arte institutuan lan egin zuen, eta ohorezko langilea izan zen gero 25 urtez.
Chick eta Lister Institutuko zuzendariak, Charles James Martinek, proteinen desnaturalizazio-prozesua proteinen koagulazioaren (edo malutapenaren) desberdina zela ikusi zuen, proteinen tolespenaren ulermen modernoa hasiz.[5] 1908an Chicken Legea formulatu zuelako ezaguna da, organismoen heriotzaren eraginkortasunaren eta desinfektatzaile batekiko kontaktu-denboraren arteko erlazioa emanez.[7] Chicken Legea H. E. Watson doktoreak aldatu zuen 1908an, hilgarritasun-koefiziente espezifikoa sartzeko. Chick-Watsonen ekuazioa gaur egun ere erabiltzen da. Desinfektatzaileen eraginkortasunari buruzko proba berri eta, garai hartan, errealistagoa, Chick-Martin proba, bi kolaboratzaileek asmatu eta izendatu zuten.
1909an, Chick Londresko Unibertsitateko emakume graduatu talde batek The Times egunkarira bidalitako gutun baten sinatzailea izan zen. Eskutitz horretan, beren unibertsitateko diputatu hautatuari botoa emateko baimena eskatzen zuten.[8] 1913an, Biokimika Elkartean onartu zuten lehen hiru emakumeetako bat izan zen, izena eta emakumeak onartzeko politika aldatu ondoren.[9]
1915ean Elstreeko Lister Institutura joan zen armadarako tetanosaren antitoxina probatu eta botilatzera eta mikroorganismo espezifikoentzako lehen desinfektatzaileak garatzera.[10] Hala ere, Chelseako eraikinera itzuli zen, serum aglomeratzailea prestatzera, tropen tifusa eta antzeko gaixotasunak diagnostikatzeko.[5] Gerora, ordea, bertako biztanleen zein atzerriko indarren gerra garaiko dietan elikadura gabeziak zuzentzeko ikerketak hasi zituen. Hasieran, hainbat elikagaik eskorbutoari eta beriberiari aurre egiteko duten gaitasunari buruzko ikerketak egin zituzten. 1919an, Elsie Dalyell doktorearekin batera, talde bat zuzendu zuen, Margaret Hume eta Hannah Henderson Smith tartean, Lister Institutuko eta Medical Research Council-eko (Erresuma Batua) elikadurak gerraosteko Vienan haurtzaroko hezur-gaixotasunarekin zuen erlazioa aztertzeko.[11] Zer nutrizio-faktorek eragiten zituen errakitismoa aurkitu zuten, eta bakailao-gibeleko olioan edo argi ultramorearekiko esposizioan agertzen ziren bitamina koipetsu disolbagarriek sendatu eta eragotzi egin zezaketela haurrengan errakitismoa frogatu zuten.[5][11]
Chick Lister Institutuko elikadura atal berri baten buru izendatu zuten eta errakitismoari eta, gainera, pelagrari buruzko ikerketarekin jarraitu zuen. Departamentua CJ Martin Lister zuzendariaren Cambridgeko etxera eraman zuten Bigarren Mundu Gerran.