ingeniaritza sismikoaren helburua eraso sismikoak jasotzeko gai diren eraikinen eta egituren portaera aztertzea da. Ingeniaritza estruktural eta zibilaren multzoa da. Arrisku sismikoak arintzeko kontuetan aditua den Caltech George W. Housner irakaslea ezaguna da ingeniaritza sismikoko eremu modernoaren "aita" izateagatik. Egitura geologikoen dinamika sakon aztertu du Stanford Unibertsitateko John Blume irakasleak ere, eta irakasle horri ere "ingeniaritza sismikoaren aita" titulua eman izan zaio.
Ingeniaritza sismikoaren helburu nagusiak hauek dira:
Behar bezala diseinatutako egitura batek ez du guztiz sendoa edo garestia izan behar. Ingeniaritza sismikorako tresna ahaltsu eta garestienak bibrazioa kontrolatzeko teknologiak dira, eta, bereziki, oinarria edo zimenduak isolatzea.
Babes-sistemak egiturak babesteko teknikak dira, haien erresistentzia eta/edo lurrikara batean kolapsatu gabe osorik irauteko duten gaitasuna hobetzeko. Hiru sistema mota daude:[1]
Isolamendu sismikoa eraikina lurretik bereizteko teknika da. Lurrikaratik datorren energia ez da sartzen eraikinean, lurretik isolatuta baitago.
Lurrikararen energia xurgatzen duten elementuen bidez indargetze osagarria emateko teknikak dira, lurrikarak eraikinean kalterik egin ez dezan. Motelgailu izeneko elementu horiek oso desberdinak izan daitezke: oliozkoak, metalezkoak, biskoelastikoak, likatsuak... Kasu batzuetan, indargetzaileak ezin izango dira erabili inpaktu sismiko baten ondoren.
Horretarako prestatutako elementuak lekuz aldatzean energia xurgatzen duten elementuak dira. Hori izango litzateke goiko irudiko Taipeh 101eko masa-motelgailuaren kasua, desplazamendu bat egiten baitu haizearen energia egituraren edo seismoaren gainean xurgatzeko.
Espainian, Ekialdeko Andaluzian, Murtzian eta Valentziako Erkidegoan daude arrisku sismiko handiena duten eremuak, eta Kanarietan, uharte bolkanikoak direlako. Eskualde horietan eraikinak eraikitzeko, nahitaez bete behar da eraikuntza sismo-erresistenterako NCSE-02 araua.