Julian Irizar

Julian Irizar
Irudi gehiago
Bizitza
Jaiotza	Capilla del Señor ^(en) , 1869ko urtarrilaren 7a
Herrialdea	Argentina
Heriotza	Buenos Aires, 1935eko martxoaren 17a (66 urte)
Hobiratze lekua	La Recoleta hilerria
Hezkuntza
Heziketa	Escuela Naval Militar (Argentina) ^(en)
Hizkuntzak	gaztelania
Jarduerak
Jarduerak	militarra
Zerbitzu militarra
Adar militarra	Argentinako Itsas Armada
Gradua	teniente jeneral amiral

Julian Irizar

Julian Irizar Etxeberria (Capilla del Señor, Argentina, 1869ko urtarrilaren 30a – Buenos Aires, Argentina, 1935eko martxoaren 17a) Argentinako Itsas Armadako amirala izan zen. Euskal herritar guraso euskaldunen semea, Antartikako itsasoetan ibili zen.

Bizitza

Julian Irizar Etxeberria 1869ko urtarrilaren 30ean jaio zen Argentinako Capilla del Señor izeneko herrian, Exaltación de la Cruz parrokian, hain zuzen. Aita, Joan Joxe Irizar, Oñatikoa zen eta ama, Ana Etxeberria, Zumarragakoa. Ameriketara, bizimodu hobe baten bila joanak ziren. Lehengo urteetan herriko kalean kokaturiko baserri moduko batean bizi izan ziren, eta gero herritik kanpo, landa zabalean. Aitak, herriaren kanpo aldean bazuen xaboi-ekoiztetxe bat. Txikitako lagunen artean, Pedro Salaberri eta Maximo Barnetxea euskaldunak eduki zituen. Arreba Kontxita Zarateko kaian zen Itsasontzi Eskolan astronomia, nabigazioa eta aljebra irakasten zituen Luis Pastor gaztearekin ezkondu zen, eta orduz geroztik Julian itsas jarduerekin loturik agertzen zaigu. Mutikoaren zaletasuna ikusirik, irizartarrek Julian Buenos Aireseko Itsasontzi Eskolan matrikulatzea erabaki zuten, eta gazte-gaztea zela harantz abiatu zen bere ikasketak egitera.

1886an bere lehen itsas bidaia burutu zuen itsas armadako ontzi baten eskifaian. Osora 3.600 milia. Bidaia burutzeko berrogei egun egin zituen itsasoan eta 36 egun lehorreko portuetan, Deseadon, Santa Cruzen, Estatuen uhartean, Ushuaian eta Puntas Arenasen geldialdiak egin zituzten. Itsasoan erakutsitako trebezia zela-eta, 1891n ontzi-lotinantorde egin zuten. Europara agindutako bidaietako batean, Euskal Herria, bere gurasoen eta arbasoen herria, ezagutzeko aukera izan zuen. Eta orduz geroztik, ama-lurraren ximikoa bihotzean sarturik eraman zuen beti.

1892ko uztailaren 6an, Rosales ontzian Ingalaterrara zihoala, ekaitz handi batek hartu zuen. Hurrengo egunetan ekaitzak indar handiz jarraitu zuen itsasontzia larriki matxuratuz. Ontzia abandonatu behar zela eta, eskifaiako gizonek hiru txalupetan ihes egin zuten. Horietako bat Julian Irizarrek gidatzen zuen. Beste biak itsaso haserretu hartan desagertu ziren betiko, eta Irizarrek gidatutakoak Punta Bravako labarretan jo zuen. Bertan zihoazen batzuk hil ziren arren, Irizar eta gizon gehienak salbatu ziren.

1894ko ekainaren 26an, Julian Irizar Argentinak Boliviarekin zituen mugak finkatzera bidali zuten, eta han ibili zen Pilcomayo ibaitik Ipaguazu alderaino nabigatzen eta mugarriak ongi finkatzen. 1895ean fragatako lotinant egin zuten. Hurrengo urteetan, Argentinako gobernuak agindutako zenbait afera zirela-eta, La Argentina eta Presidente Sarmiento izeneko fragatetan Txileko, Peruko eta Suaren Lurraldea aldeko itsasoetan nabigatu zen.

1901eko abenduaren azken egunetan Otto Nordenskjöld suediar doktorearen agindupeko Antarctic ontzia Buenos Airesetik atera zen Antartikako itsaso izoztuetarantz. Espedizio hartan, eta doktore ospetsu horrekin batera, Europako geologo, botaniko, kartografo eta meteorologo ospetsuenak zihoazen. 1902ko urtarrilaren 10ean, espedizioa Snow Hilla iritsi zen, eta bertan lehorreratu ziren Nordenskjöld eta beste sei ikertzaile. Aterpe modukoa altxatu zuten bertan, eramandako aparatuak barruan kokatu zituzten, eta negua bertan pasatzeko prestatu ziren.

Antarctic ontzia Ushuaiaraino joan zen, eta gero Georgietara itzuli, bertan negua igarotzeko asmotan. Azaroan, itsasontzia Snow Hilla itzultzeko prestatu zuten, baina irten nahi izan zutenean, ezinezkoa egin zitzaien inguruko itsasoa hormatuta baitzegoen. Hori ikusirik, eskifaiako hiru gizon, Andersson, Duse eta Grunden, Esperantza Badian lehorreratu ziren eta oinez, Nordenskjöld doktore suediarraren aterperaino iristen ahalegindu ziren. Ezin izan zuten Gustavo Printzea izeneko ubidea zeharkatu eta atzera egin behar izan zuten, Esperantza badiara, hain zuzen, eta bertan, guztiz isolaturik, inoren berri eduki gabe, bederatzi hilabete egin behar izan zituzten.

Bitartean, Antarctic ontzia Erebus eta Terror izeneko golkoan sartzen ahalegindu zen, baina alferrik, itsaso izoztuak eta izozmendiek bidea ixten baitzioten. Horretan ari zela, ontzia, hormen artean harrapaturik, gelditu zen Danger uharteen inguruan, eta lasterrak hegoalderantz eramaten zuen hiru milia orduko abiadurarekin. 1903ko urtarrilaren 10ean, izotzen presioak itsasontzian lehen arraildurak egin zituen eta 12an eskifaiak ontzia abandonatu behar izan zuen. Noraezean zebilen izozmendi batean bilatu zuten aterpe eta hor izan ziren hamasei egunez, txiripaz Paulet uhartera iritsi zen arte. Unetik horretatik aitzina, espedizioa hiru taldetan banaturik gelditu zen, beraien artean inolako ezagutzarik eta komunikaziorik ez zuten hiru taldetan. Suediar espedizioak Antartikan zeraman bigarren urtea zen. Azkenean, Anderssonek Gustavo Printzea izeneko ubidea hormatua zeharkatzea eta Nordenskjöld doktorearekin topatzea lortu zuen.

Bitartean, Europan eta Argentinan, espedizioaren berririk ez izatean, kezkatzen hasita zeuden. Horretarako argentinarrek Uruguay izeneko ontzia hornitu zuten, eta Julian Irizar buru ezarririk, suediar espedizioaren bila bidali zuten. Ontzian zihoazen sendagileen buru beste euskaldun bat jarri zuten, Joxe Gorrotxategi kirurgialaria. Erreskaterako prestaturiko itsasontzia 1903ko urriaren 8an itsasoratu zen. Urriaren 20an Ushuaiara iritsi zen, azaroaren 4an Shetland uharteetatik sei milietara zegoen. Azaroaren 5ean, Brickman uhartearen aurrean zegoenean, ontzia itsaso hormatuan barneratu zen. Azaroaren 6an, Etna uhartea eta Joinville uhartearen iparraldeko Fitz Roy lurmuturra ikustatu zituzten. 7an Seymour uhartera iritsi ziren eta 7aren eta 11ren artean, aipaturiko uhartean, Snow Hillen eta Paulet uhartean, Antarctic ontziko naufragoak jaso zituzten. Esperantza badian, suediar zientzialariek topatutako fosilak kaxa handitan Uruguay ontzira sartu zituzten. Eta hori dena burutu ondoren, eta ekaitz handi baten azpian zeudela, Brasfield itsasartetik barrena abiatu ziren.

Ekaitzak 12tik 15era iraun zuen. Azken egun horretan haize bortitzak masta nagusia eta trinketa hautsi eta bota zituen. Eskifaiako itsastarrek, aizkora eskuan hartuta, trinketa ababorretik itsasora jaurti zuten eta masta nagusia istriborretik. Handik, zenbait ordutara, aurrera jarraitu ahal izan zuten. Azaroaren 18an Observatorio izeneko uhartea ikustatu zuten, eta 22an Santa Cruza iritsi. Bertatik euren itzuleraren berri eman zioten telegrafoz Argentinako Itsas Armadako ministroari. Albiste ona jakitean, Argentina osoa poztu zen. Azaroaren 24an, Irizarrek gidatutako itsasontzia Pengüin uhartera iritsi zen, 29an Punta Medanosko itsasargia ikustatu zuten eta geroxeago Recaladakoa. Ordurako, Rio de la Platan zeuden eta bertara, ongi etorri egitera, Argentinako gobernuko kideak eta itsas armadako goi-kargudunak zeramatzaten Lafayette eta Buenos Aires lurrunontziak hurbildu zitzaizkien. Hortik aurrera, bi lurrunontzirekin batera nabigatu zuten, eta 1903ko abenduaren 2an, Buenos Airesko portura iritrsi. Hiriburuko kaiak ongi etorri egin nahi zioten hiritarrez gainezka zeuden.

1904ko urtarrilaren 10ean omenaldi beroa egin zioten Irizar komandanteari Buenos Aireseko San Jose ikastetxean, eta Marciano Moltalvo bardo itsu ospetsuak sentimendu handiko zazpi bertso eskaini zizkion. Hona hemen horietako lau:

«

¡Ahí está! Ved cuan altiva muestra su frente serena, como queriendo en la arena del hondo mar explorar… Cual si quisiera embarcarse en alas del mismo viento a sondear el firmamento y hacia los polos tornar… Lanzóse tras una vida que iba a hundirse en el abismo, y pudo con heroismo conseguir su salvación. Seres que en el mar helado estaban casi sin vida, hoy en el mundo respiran gracias a nuestra nación. Glorias mil a tanto honor que repite el mundo entero, a los bravos herederos de aquel almirante Brown. Y a la corbeta Uruguay por Irizar dirigida, démosle la bienvenida en nombre de la nación. Y ahora, aquí, presentes, le rendimos homenaje, y orgullosos de su viaje que fue para el mundo Luz, ofrecémosle la honra de este pueblo do ha nacido de méritos distinguido: la Exaltación de la Cruz.

»

1904an fragatako kapitain egin zuten eta 1905eko ekainaren 17an euskal jatorria zuen Corrienteseko familia bateko alaba zen Enkarni Birasororekin ezkondu zen. I. Mundu Guda hasi zenean, Julian Irizar Frantzian zegoen. Argentinako gobernurako zenbait itsasontzi egiten ari ziren Frantziako ontzioletan, eta Irizar komandantea zen itsasontzi horiek kontrolatu eta Argentinara eraman behar zituena. Gerraren beharra zela eta, Frantziako gobernuak bere ontzioletan egiten ari ziren itsasontzi guztiak errekisatu zituen, eta Irizarrek bideratu zituen Frantziako gobernuarekin afera horretan egin beharreko negoziazio guztiak. 1919an Argentinara itzultzean, gobernuak kontralmirante izendatu zuen eta 1921ean Itsas Armadako Lehen Dibisioko komandante-buru. 1923an Estatu Batuetara bidali zuten, bertan berritzen ari ziren Rivadavia eta Moreno gudu-ontzien modernizazioa berma zezan. Lan hidrografiko ugari burutu zuen, horien artean Gerlacheko kanalaren planoak.

Geroago, Itsas Armadako Bigarren Dibisioko komandante-buru izendatu zuten. 1926an Itsas Armada Nazionaleko almiranteorde egin zuten, eta 1932an itsas prefektu nagusia. 1933an, 62 urte zituela, eta ia 50 urte Itsas Armada Nazionalaren zerbitzura zeramatzala, erretiratu zen. Handik bi urtera, hau da, 1935eko martxoaren 17an, hil zen Irizar itsasgizon zuhur eta ausarta. Haren hiletara Argentinako lehendakaria, ministroak, gainerako gobernukideak eta itsas armadako goi kargudunak joan ziren. Argentinan maitasunez eta miresmenez oroitzen dute.

Kanpo estekak

• Joseba Aurkenerena: «Julian Irizar, Antartikako izozmendien artean», Kazeta.info, 2011-09-08. Egileak edukia CC-BY-SA Aitortu-Partekatu Berdin 3.0 lizentziarekin laga du (ikus eztabaida orria).