Magda Olivero | |
---|---|
(2017) | |
Bizitza | |
Jaiotza | Saluzzo, 1910eko martxoaren 25a |
Herrialdea | Italiako Erresuma (1910eko martxoaren 25a - 1946ko ekainaren 18a) Italia (1946ko ekainaren 18a - 2014ko irailaren 8a) |
Heriotza | Milan, 2014ko irailaren 8a (104 urte) |
Hobiratze lekua | Milango monumentuzko hilerria |
Heriotza modua | : eritasuna |
Hezkuntza | |
Hizkuntzak | italiera |
Jarduerak | |
Jarduerak | opera abeslaria |
Lantokia(k) | Erroma |
Enplegatzailea(k) | Accademia Nazionale di Santa Cecilia (mul) |
Jasotako sariak | |
Genero artistikoa | opera |
Ahots mota | sopranoa |
Musika instrumentua | sopranoa ahotsa |
Magda Olivero, Maria Maddalena Oliveroren izen artistikoa, (Saluzzo, Italiako Erresuma, 1910eko martxoaren 25a – Milan, 2014ko irailaren 8a) italiar sopranoa izan zen, opera veristako abeslari handienetakotzat jotzen dena eta Francesco Cilearen Adriana Lecouvreurren paperean bereziki gogoratua.[1]
Bere lehen irakasleen ustez, bere ahotsa eskasa zen. Hala ere, Luigi Gerussirekin ikasten jarraitu zuen. 1932an egin zuen debuta, Turingo irratian, Cattozzoren I misterio dolorosi oratorioarekin. 1941ean ezkondu eta eszenatokietatik erretiratu zen arte gero eta gehiago jardun zuen.
Hamar urte geroago itzuli zen, Francesco Cileak eskatuta, eta bere Adriana Lecouvreur operako protagonistaren papera kantatzeko.
1951tik behin betiko erretiratu zen arte, munduko opera antzokietan abestu zuen. Agertokietara itzultzean, haren ahotsak lehen baino grinatsuagoa eta adierazkorragoa zirudien, baita indartsuagoa ere. Bere paper onenen artean Adriana Lecouvreur, Iris, Fedora, La Bohème, La Fanciulla del West, La Traviata, La Wally, Madama Butterfly, Manon Lescaut, Mefistofeles, Francesca da Rimini[2] eta Turandot (Liú bezala) nabarmendu behar dira.
Luigi Cherubiniren Medea abestu zuen Dallasen, 1967an.
1975ean, bi hamarkadatan nazioarteko izar izan ondoren eta Turinen debuta egin eta berrogeita bi urtera, Metropolitan Opera Housen egin zuen debuta, Tosca bikainarekin, eta hogei minutuko txalo zaparrada jaso zuen.
Azken emanaldiak 1981eko martxoan egin zituen, Francis Poulencen La voix humaine (Giza ahotsa) operan; aurretik, von Einemen La visita de la vieja dama abestu zuen.
Hala, mende erdiko ibilbidea burutu zuen agertoki lirikoetan.
Herri mailan musika erlijiosoa abesten jarraitu zuen eta 1980ko hamarkadan aria batzuk ere grabatu zituen. Grabazio horiek erakusten dutenez, ahotsa zahartua zuen arren, interpretazio-baliabideak eta zorroztasun teknikoak ez zituen inoiz alde batera utzi. Zorionez, opera osoen grabazioak daude, baita irriken eta eszenen grabazioak ere.
Oliveroren ahotsa aberatsa eta ederra da aldi berean, nahiz eta agian hasieran zaila den antzematen. Ez zuen beti lortzen ohiko soinu ederrak egitea, baina beti zen adierazkorra. Adierazkortasuna izan zuen beti indargune. Bere ahotsak zirrara eragiten zuen emozio bakoitza intentsitate berezi batekin harrapatzeko zuen gaitasunagatik. Oliverok, agian beste edozein abeslarik baino gehiago, testuaren esanahiaren arabera modulatu zezakeen bere ahotsaren tonua.
Maria Callasek eta Leyla Gencerrek bezala, drama eta musika osotasun uniforme batean menperatzeko berezko gaitasuna izan zuen, garai guztietako artista liriko handienetako bat bihurtuz.
Estudioko grabazio fonografiko bakarrak hauexek izan ziren: Turandot (Liù bezala, Gina Cigna italiar sopranoarekin, Cetra-rentzat, 1938), Fedora (Mario del Monaco eta Tito Gobbi italiar baritonarekin, Lamberto Gardellik zuzenduta, Decca-rentzat, 1969) eta Francesca da Rimini-ren pasarteak (Mario del Monacorekin, Nicola Rescignok zuzenduta, Deccarentzat, 1969).