Noto Antica

Noto Antica
Noto Anticaren mapa
Datuak
Herrialdea	Italia
Eskualdea	Sizilia
Free municipal consortium	Free Municipal Consortium of Syracuse
Italiako udalerri	Noto
Koordenatuak	36°56′19″N 15°01′21″E / 36.938549°N 15.022485°E / 36.938549; 15.022485
Historia
Garaia	Brontze Aroan
Uztea	K.o. 1693
Metropolia(k)	Noto

Noto Antica edo Netum, 1693ko urtarrilak 11ko lurrikararen ondoren suntsitua izan zen Notoren antzinako gune populatua da. Municipium, erromatarren menpean, arabiar domeinuaren ibarraren hiriburua eta Fernando Katolikoak asmatutako Civitas tituluarekin apaindua izan zen, XIV. eta XVI. mendeen artean Siziliako hego-ekialdeko gune kultural, militar eta ekonomiko nagusietako bat izan zen. Harresi ikaragarriz inguraturik (horietako askok oraindik zutik diraute) eta Alveria mendiko haran sakonez inguraturik, sekula ez zen indarrez hartua izan. 1693ko lurrikara bortitzak bakarrik lortu zuen suntsitzea, Val di Noton 60 mila biktima baino gehiago eraginez.

Historia

Historiaurrea

Eremu honetako lehen giza kokalekua antzinako Brontze Arokoa da (K.a. XVIII-XV. mendea), Castelluccioko zibilizaziokoa, baina VIII-VII. mendeko Finocchito zibilizazioaren aztarnak ere badaude. K.a. V. mendean, Duzetio sikuloen erregeak, greziar inbaditzaileen aurkako gerra zela eta, Neaira (erditu egingo zuena) lekualdatu zen, Mendolako muinotik, Alveriako ordokian, bihotz formako mendi berezi batera, zintzur sakonez inguratua izatean, menderaezin bihurtzen zen, zintzur estu batez izan ezik. Duela gutxiko ikerketek Duzetioko Notoko herritartasun eta, beraz, Notoren lekualdatzea baztertu dute.

Antzinaroa

Hala ere, Monte Alveria historiaurretik bizi izan zela ziurtatu da eta, ondoren, K.a. IX. mendetik aurrera, Siziliako zenbait komunitateren egoitza izan zela. Hiriko gimnasioak, heroonak, hilobiko nekropoli handiak, tenplu eta antzokiak kontuan hartuz, nabaritzen da konkistatzaile greziarrei zieten begirune handia, haiengandik gurtza eta ohiturak bereganatzen zituelarik. K.a. 263an, Neaiton (Neetumen latinizatua, Netum), Erromatik, Heron II.a Sirakusakoa tiranoari eman zitzaion, baina, beharbada, siziliarren jatorri latindarra kontuan hartuta, nolabaiteko autonomia zuen, ondoren, (Bigarren Gerra Punikoaren garaian) Erromarekin federazio itun batean gauzatzen zena (Civitas foederata), Siziliako beste bi hiri federatuekin partekatzen zuen: Netinitarrek beti izan ziren erromatarren aliatuak eta K.a. 70ean, Zizeronek dioen bezala, Gaio Verre jabearen aurkako epaiketan salatzailerik harroenen artean zeuden, honek, dekuma ordaintzeko bidegabeki eskatu zielarik. Inperioaren garaian ere, Erromaren mesedea izan zuen, Notok municipium estatusa izan zuelarik. Horren arabera zergak ordaintzetik salbuetsita zegoen.

Erromatar Inperioren asken garaitik informazio guxi dago.

Ekialdeko harresia.

Erdi Aroa

Ez dago informazio askorik antzinako aro berantiarretik Erdi Aroko IX. mendera arte. Hala ere, Alverian sakabanatuta daude zenbait harkaitz auzo, seguru asko bizantziarrak, proportzio txikiko hipogeo kristau bat (Grotta delle 100 bocche) eta katakonba judu bat (Grotta del Carciofo).

Netumek 864an, Cafagh Ibn Sofian buru zuten setiatzaile arabiarrei amore eman zien. Handik gutxira, ordea, uztarria astindu eta bi urte geroago atzera egitea lortu zuen. X. mendean uhartea hiru haranetan banatu zen, Noto horietako bat zen. Inbaditzaileek nekazaritza eta merkataritza bultzatu zituzten, zitriko zuhaizti handiak landatuz eta zetaren industria abian jarriz.

Aro normandiarrarekin amaitzen da hutsune historiko luzea. Normandiarrek, hiria gotorleku oso indartsu bihurtu zuten, eta eman zioten bere behin betiko izango zen izena; Noto. Une horretan hasi zen hiriko berpizkundea: nahiko tolerantea erlijioari dagokionez eta normandiarrek bultzada handia eman zioten merkataritzari. 1091n Roger I.a Siziliakoak Giordano semeari duke titulua eman zion. Berak, zintzurreko gaztelu boteretsua berreraikitzeari ekin zion, baita kristautasunaren berpizkundea sustatzeko zenbait eliza sortu zituen ere. Beranduago, Idrisi geografo arabiarrak, Roger II.a Siziliakoaren gortean bizi zenak, miresmenez aipatu zituen hiriko edertasuna, oparotasuna eta bere garrantzi estrategikoa. Gilen Gaiztoaren azpian, Giordano dukea hil ondoren, Goffredo di Montescaglioso kondeak Noto feudo egin zuen, ondoren, konfiskatu egin bazuten ere. XIII. mendearen hasieran, Isimbardo Morengia kondeak gobernatu zuen, S. Maria dell 'Arco monasterio zistertarra sortu zuena 1212an, lau feudoko ezkonsari batekin. Ez dakigu ezer angestar aro zorigaiztokoari buruz; tradizio ez-seguru baten arabera, Notok Siziliako beste hiri batzuen eredua jarraitu zuen, Faramondo d 'Artoiseko goarnizio frantziarra hiltzen (1282ko apirilak 2).

Uharteak aragoiarrak menderatu ondoren, Noto, Glielmo Calcerandoren agindupean egon zen, Petri II.a erregearen bikarioa, XIV. mendean hasi zena, aragoiar eta angestarren aldekoen artean etengabeko gatazka zibilek markatutako garai bat. Azken horiek uhartea birkonkistatzen alferrik saiatu ziren. Gazteleraren traizioa gorabehera, Ugolino Callarik Roberto II. Artoiskoari eman zion 1300ean, hiria aragoiarrei leial mantendu zen.

Dinastia berria finkatuta, Notok laster jaso zituen sariak eta ohoreak. 1335ean, Frederiko III.aren bisita jaso zuen, 1341ean, bere ohituren kodifikazioaren onarpena lortu zuen (beraz, lege indarra hartuz), 1353an, Luis errege gazteari ere ongietorria eman zion, pribilegioak eta immunitateak eman zizkiona.

Bitartean, 1330 inguruan, Piacenzako Corrado Confalonieri noblea Notora etorri zen, eta ehiza-istripu baten ondoren, ermitau bilakatu zen. Beranduago, hiritik kilometro gutxira zegoen haran bateko kobazulo baten bakardadera erretiratu zen, han, 1351n hil zen santutasun ospetsuan; ondoren, Notoren patroi santu bihurtu zen.

XIV. mendean zehar, Alagona eta Landolinatarren (aragoiarren aldekoak) eta Chiaramontarren (frantsesen aldekoak) arteko barne borrokak etengabekoak izan ziren. Martin Gaztearen etorrerarekin, monarkiaren ospea berrezartzea bilatzen zutenekin, eta batez ere Alfontso Bihotz-handiarekin, hiriak lasaitasun erlatiboko aldiak bizi zituen. Urte horietan, aitzitik, Nicolò Speciale erregeordea agertu zen Siziliako eszena politikoan. Arlo ekonomikoan ere, Notok, loraldi bat igaro zuen, zenbait pribilegio eta muga-zerga eta gabela salbuespenen ondorioz. Alfontsok, ordea, Martin Gazteak emandako betiko estatu-jabetzaren pribilegioa baliogabetuz, hiria bere anaia Petriri eman zion duke tituluarekin. Nototarrek ezin zuten jasan jaun bati men egitea eta bere askatasunari agur esatea. Orduan, konpromiso ohoragarri batera iritsi ziren: Petri dukearen ondorengo maskulinoak bakarrik izango ziren oinordeko hiriko jaurerrian. Baina, azken hau, urte batzuk seme-alabarik gabe hil zen, eta, azkenean, hiria, errege egoerara itzuli zen. Garai honetan, Notok elizbarrutia ezartzeko eta San Domenico komentu ospetsua unibertsitate gisa eraikitzeko egin zuen saiakera, baina zenbait azpijokoren artean, ideia baztertuta geratu zen.

Aro Modernoa

XV. mendean zehar, Notok oparotasun eta distira garaiak ezagutu zituen. Subiranoek pribilegio politiko eta komertzial ugari eman zizkioten; 1503an, Fernando Katolikoak, Civitas Ingeniosa titulua eman zion, arlo guztietan nabarmendu zen. XVI. mendea, aldiz, Notok ospe maila altuenak izan ztuen, bereziki kulturaren eta politikaren arloan, oro har oso mende zoriontsua izan zen. Goseteak eta izurriteak (1522ko ikaragarrienak), fakzio nobleen arteko borroka basatiak eta eraso barbaroen arriskua, hiriko garapenerako faktore negatiboak ziren. Hala ere, hiriko aurpegia edertzeko lan garrantzitsuak egin ziren, baita bere garrantzi estrategikoa berresteko ere, Gonzaga erregeordeak 1542an antolatutako defentsa militarren indartzearekin.

XVII. mendean, hiriko gainbehera hasi zen, eragina zuena haren ezaugarri feudal eta monastikoan. 80 feudotako nekazal lurralde erraldoiak jada ez zituen iraganeko baliabideak sortzen, nahiz eta Alveriaren mendebaldeko Asinaro bailarako artisauak oraindik loratu. Aristokrazia nahiko aberatsa bazen ere, jada ez zen beste garaitako klase politiko erne eta aditua. Ikuspegi militarretik, Notok, oraindik, oso gaztelu garrantzitsua zuen, eta, Frantzia-Espainia Gerran, tropa talde indartsu bat hartu zuen 1675ean.

Kultur arloan oso pertsona ospetsu gutxi daude, eta Eraldatuen Akademian, filosofia eta teologia lantzen zuena, bazen aro baten gainbehera orokorraren sinboloa.

1693ko urtarrilak 11n, hiria, bere dizdira eta tamainaren gorenean, ia erabat suntsitua izan zen lurrikara izugarri baten ondorioz.

Hirigintza

Notoko mapa eta eraikinak lurrikara gertatu aurretik.

Historiaurreko garaietan, Alveria mendia bizitegi-eremu txikiz zipriztinduta zegoen, batez ere etxolak, elkarrengandik bananduak eta independenteak. Ziuraski, hiriko lehen nukleo bat sortu zen greziar garaian, Durbo harana menderatzen duen mendiaren behealdeko plano batean, antzinako agora, gimnasio eta heroonen hondakinek frogatzen duten bezala. Kokalekua, horma megalitikoz babestua zegoen, zati batzuk, oraindik ikus daitezkeenak. Vincenzo Littarak, De Rebus Netinis lanean, XVI. mendean, greziar nukleoak jatorrizko fisonomia ia osoa mantentzen zuela deskribatu zuen.

Erromatar garaian, ziur asko, mendiaren tontorra ere, hasi zen populatzen.

Normandiar domeinuaren pean, mendi osoa, harresi boteretsu batez gotortua zegoen, goialdeko auzoak hedatzen hasi zirenean, hiriko erdigunea bilakatu arte, gaztelua eta beste eraikin garrantzitsu batzuk eraiki ziren.

Erdi Aroan, hiria elizekin aberastu zen, eta plaza nagusia zabaldu egin zen. Hiria hiru solairutan banatu zen, non hiriko hiru plazak ere bazeuden: Gurutziltzatua, Nagusia eta Santa Venera. Hiria, Via Piana edo Cassaro izeneko ardatz nagusi batez zeharkatuta zegoen. Hiriko fisionomia, Erdi Aroko beste hirien oso antzekoa zen.

XVII. mendean, hiria are gehiago aberastu zen monumentuekin, eta hauetariko asko estilo barroko berriaren kanonen arabera edertu ziren. Lurrikararen bezperan, 14.416 etxe zituen, nahiz eta hegoaldeko aldean (mendiko bihotz formako lobuluak) ez zegoen jenderik, baizik eta landatutako lurra.

Hiri-trazaduraren Erdi Aroko itxura eta lurraren izaera geologikoa izan ziren leku zaharra bertan behera uztearen arrazoi garrantzitsuenetako bat. Arazo hauen ondorioz ia ezinezkoa baitzen hiria berreraikitzea XVII. mendearen amaierako plangintza-arauen arabera.

Greziar aroko hondakinak.

Noto Anticak, greziar garaian ere bizi dena, oraindik ikus daitezkeen egitura batzuk ditu, heroonak eta gimnasioa kasu^[1]. III. mendeko heroiak (heroiak gurtzeko monumentu batek) zenbait zutabe eta pinax ditu, Gioacchino Santocono Russok ikasitakoak.

Heroiak gurtzeko greziar garaiko bi heroietako bat.

III. mendeko gimnasioa. K.a. 1894 urtean Georg Kaibel alemaniar adituak Hieron sirakusar erregearen omenez aurkitutako idazkun bati esker identifikatu zen, Notoko Hiriko Museoan kontserbatua. Oraingo inskripzioa kopia bat da. Zati bat harkaitzean industutakoa eta beste zati bat harrizko materialez egina.

1972an aurkitu ziren horma megalitikoak. Greziar gotorlekuen aztarna hauek oraindik ere diraute.

Hilobiak eta katakonbak

Inguruko eremuak haitzuloetako hilobi askoren presentzian interesgarria da, bereziki haranen arteko labarrarenak, historiaurretik datatuak daudenak. Salitello errekan Siziliako nekropoli bat dago (K.a. 730-650), harkaitzean zulatutako hilobiak dituena.

Ehun ahotako haitzuloa.

Noto Anticako iparraldeko sarreratik ez oso urrun, bizantziar katakonba txiki bat dago, Grotta delle Cento bocche izenekoa, sabaiko protuberantziak, ubulen antza izatea eragiten duten errezeldun hilobi hondarrak egoteagatik. Denborarekin, katakonba, artegi moduan ere berrerabili zen, baita bunker gisa ere Bigarren Mundu Gerran, Salitello haranean zuen kokapen estrategikoagatik.

Orburuaren haitzuloak, bere izena, bertako nekazariek orburu bidez trukatutako judu Menoraren bi irudikapenetik hartzen du, hortik datorkio izena. Hilobi hauek adierazten dute Noton judu komunitate bat zegoela.

Orburuaren kobazuloa.

Bi haitzuloak kokatuta dauden eremua gaur egun hesituta eta jendearentzat itxita dago.

Caroselloko harana

Caroselloko panorama

Carosello harana (Carosello harrobia) Alveria mendiaren mendebaldean dago, eta oso haran interesgarria da ezaugarri arkeologiko eta naturalistengatik. Haran honetan jaiotzen da Asinaro ibaia, eta, hain zuzen ere, aro arabiarreko ur-ibilguaren ondorioz, harkaitzean zulatutako zurrategiak sortu ziren, toki honi aberastasuna emanez. Izan ere, beltzarantzeko prozesuak ur kantitate handiak behar izan zituen larruak eta prestaketarako beste substantzia batzuk prozesatzeko. Ura esklusen bidez bideratzeak eta erroten bidez ustiatzeak ekonomia oso loratua sortu zuten. Larruak beste modu batera tratatzeko tankeak ukitu gabe daude oraindik.

Zurrategi baten barnealdea. Larruak beste modu batera tratatzeko tankeak ukitu gabe daude oraindik.

Lurrikararen ondoren

Hiri berria ibaian behera berreraiki zen, eta erabilitako estilo barrokorengatik mundu osoan ospetsu egin zen.

Gaur egun, gune arkeologikoan, K.a. IX. eta VIII. mendeetako Siziliako nekropoli batzuk ikus daitezke, Carciofoko Grotta (juduen katakonba), Grotta delle Cento Bocche, Caroselloko haranaren antzinako zurrategiak eta errotak, harresien hondakinak eta errege gaztelua, latinezko numquam vi capta atean grabatutako leloa duena^{[ohar 1]}.

Tokia, gaur

Gaur egun, Noto Antica eremu arkeologikotzat hartzen da, nahiz eta behar bezala zainduta ez egon, egitura egokirik, seinaleztapen nahikorik eta erabilera egokirik ez dagoelako. Gune osotik bakarrik zati bat induskatu da, besteak etorkizunerako planifikatuta daudelako^[2]. Lur asko jabetza pribatukoak dira, eta horrek eremuaren erabilera osoa mugatzen du, desjabetze-plan organikorik eta parke bakar baten sorrerarik ezean.

Hori dela eta, arlo honekin lotutako ikerketa eta argitalpen gutxik jaso dute historiaurreko garaitik lurrikararen 1693ra bitarteko denbora-tartean.

Noto udalerriak, urtero lekua hobetzeko asmoz, Festa dell 'Alveria sustatzen du, gidaliburuen eta hiriko eguneroko bizimoduaren proposamen historiko berri baten bidez.

Oharrak

1. Izan ere, leloak dioenaaren alderantziz, bakarrik 1693ko lurrikarak lortu zuen menderaezina zen hiria suntsitzea.

Erreferentziak

1. Hermes Archeologia e Turismo - Noto Antica, i resti della città medievale 2020.07.17an kontsultaturik
2. Lottomatica Group 2011.05.28an artxibaturik Internet Archive-n.

Bibliografia

• AGNELLO, G. (1970): Sculture romaniche tra i ruderi, in «Atti e Memorie ISVNA»,I, 107–112 orr.
• AJRAGHI, C. (1894): Una Pompei Medioevale, Milan.
• BALSAMO, F. (2005): Noto nel Medioevo, Noto.
• BALSAMO, F.(1981): Città ingegnosa, sintesi di storia netina, Noto.
• BALSAMO, F. (1970): Problemi storici e rilievi tecnici sulla Chiesa del Carmine, in «Atti e Memorie ISVNA», I, Noto.
• BUCCHERI, C. (1902): Monumenti classici di Noto Vecchio, Noto.
• Breve notizia della città di Noto… (1972), a cura di F. Balsamo, Noto.
• CANALE, C.G. (1976): Noto - La Struttura Continua Della Città Tardo-Barocca, Palermo.
• CAPODICASA (2015): Storie di Noto Antica tra XV e XVII secolo, Pachino.
• Chiese della Diocesi di Noto (dalla Sicilia Sacra), itzulpena F. Balsamo, Noto 1977.
• CUGNO, L. (1970): Per una valutazione della pianta del padre Antonio Maria Tedeschi in «Atti e Memorie ISVNA», I, 99–112 orr.
• DE MARTINEZ LA RESTIA, B. (1972): Stemmi inediti di Noto Antica, in Atti e Memorie ISVNA, III, Noto.
• Descrizione dell’Antica Noto e del suo territorio (Netinae Urbis Topographiae) (1999), notak eta itzulpenak: F. Balsamo, Rosolini.
• DI BLASI, L.;GENOVESI, F. (1972): Rosario Gagliardi, Architetto dell’ingegnosa città di Noto, Catania.
• DI STEFANO, G. (1955): Monumenti della Sicilia normanna, Palermo.
• Dizionario Netino di Scienze, Lettere ed Arti, (1986), ed. a cura dell’I.S.V.N.A., Noto.
• DUFOUR, L.; RAYMOND, H. (1994): 1693, Val di Noto, La rinascita dopo il disastro, Catania.
• DUFOUR, L.; RAYMOND, H. (1990): Dalle baracche al barocco. La ricostruzione di Noto, il caso e la necessità, Palermo.
• Guida d'Italia: Sicilia - Touring Club Italiano ISBN 88-365-0350-0
• Frammenti Medievali. Da Noto Antica al Museo Civico di Noto, a cura di L.Guzzardi e M.M. Bares, Siracusa, 2010.
• FAZELLO, Tommaso (1558): De rebus siculis decades duae, Palermo.
• GALLO, C. (1978): Note sul castello di Noto e sul servizio di vigilanza notturna, dipendenze della secrezìa netina, «Atti e memorie del ISVNA », IX, Noto, 22 orr.
• GALLO, C. (1973-74): Noto - nella lotta contro i turchi sotto i viceré Fernando Gonzaga e Giovanni de Vega (1542-1552), «Atti e memorie del ISVNA », IV-V, Noto, , 61–62 orr.
• GALLO, C. (1969): Opere di pubblica utilità e abbellimento in Noto Antica in «Archivio storico siracusano», XV, 1969, 30–40 orr.
• GALLO, C. (1952-53): Arte e monumenti dell’Antica Noto, in «Archivio Storico siciliano», V, 7–34 orr.
• GAZZÈ, L. (2007/08): Documenti per l’attività di architetto e misuratore a Siracusa nel secondo Cinquecento: il caso di Vincenzo Martello, «Lexicon. Storie e architettura in Sicilia», 5-6, 114–116 orr.
• GUASTELLA, S. (1978): Il servizio religioso in S. Michele al castello alla fine del Seicento, in «Atti e Memorie ISVNA», 43–52 orr.
• GUZZARDI, L.: (1995eko abenduaren 11-13) Il sito delle Meti. Preesistenze e sopravvivenze nella nuova Noto in La Sicilia dei Terremoti. Lunga durata e dinamiche sociali, atti del convegno, Catania, a cura di G. Giarrizzo, Catania 1997, 269–280 orr.
• GUZZARDI, L. (1995): La ricostruzione di Noto e la documentazione archeologica, in Le città ricostruite dopo il terremoto siciliano del 1693, Roma.
• KRAMER (1998): Architettura e decorazione: fonti e modelli del Barocco in Sicilia orientale, in «Palladio», 21, 47–70 orr.
• La genesi di Noto. Una città siciliana del Settecento di Stephen Tobriner da Google Books, 2020.07.17an kontsultaturik
• LITTARA, V. (1593): De Rebus Netinis, Palermo.
• LITTARA, V. (1593): Netinae urbis Topographiae, Palermo 1593.
• Matteo Carnilivari, Pere Compte 1506-2006, due maestri del gotico nel Mediterraneo, a cura di Marco Rosario Nobile, Palermo 2006.
• MELI, F.; LAURANA, Francesco; GAGINI, Domenico (1965): Nuovi quaderni del meridione,10, 4–6 orr.
• MELI, F. (1958): Matteo Carnilivari e l’architettura del Quattro e Cinquecento in Palermo, Roma.
• MINEO E.I. (1983): Gli Speciale. Nicola Viceré e la affermazione politica della famiglia, in «Archivio storico per la Sicilia Orientale», a. LXXIX, f. I-II, Catania.
• NANZARELLI, Michele; UCCELLO, Emanuele: Gli impianti artigianali della Cava del Carosello a Noto Antica 2020.07.17an kontsultaturik
• NOBILE, M.R. (2006): Uno spazio del Quattrocento. S. Girolamo nello studio, in Matteo Carnilivari, Pere Compte 1506-2006, due maestri del gotico nel Mediterraneo, a cura di Marco Rosario Nobile, Palermo, 118–119 orr.
• NOBILE, M.R. (2005): Un altro Gotico, un altro Classicismo: Architettura, cantieri e committenza in Sicilia nell’età di Ferdinando il Cattolico: l’opera di Matteo Carnilivari, in El Arte en la Corte de los Reyes Catolicos, Rutas artisticas a principios de la Edad Moderna, Madrid, 42 orr.
• NOBILE, M.R. (2005): Gli architetti e il disegno in Disegni di architettura nella diocesi di Siracusa (XVIII secolo), a cura di M.R. Nobile, Palermo, 13–23 orr.
• ORSI, P. (1897): Notizie e scavi, Esplorazioni archeologiche in Noto Vecchio, Siracusa.
• PICCIONE, C.B.: Il sepolcro di Nicolò Speciale e Nicolò Sortino, «Sicilia Cattolica», sabato-domenica 7-8 settembre 1901.
• PIRRI, R. (1630): Chronologia Regum penes quos Siciliae fuit imperium post exactos Saracenos, Palermo.
• RAGONESE, B. (1971): Ricognizione preliminare per lo studio ed il restauro del Castello Reale, in «Atti e Memorie ISVNA», II, 103–112 orr.
• RISINO, A.E. (2003): Il regesto del Libro rosso dell’Universita netina, Noto.
• ROTOLO, F. (1978): La chiesa di S. Francesco d’Assisi a Noto, Palermo, 39–45 orr.
• SANTOCONO RUSSO, G. (1986): Esplorazioni a Noto Antica (quaderno II), Noto.
• SANTOCONO RUSSO, G. (1985): Il Museo Archeologico Comunale di Noto, Noto.
• Sicilia Sacra Disquisitionibus et Nobilis Illustrata (1733), Palermo.
• Storia di Noto Antica dalle origini al 1593 (De Rebus Netinis) (1969), notak eta itzulpenak: F. Balsamo, Roma.
• TOBRINER, S. (1. arg. 1982): La genesi di Noto, Bari 1989, 14–19 orr.
• TOBRINER, S. (1971): The Architecture and Urbanism of Noto, an 18th-Century Sicilian City, doktoregoko tesia, Harvard University.
• Topografia dell’Antica Noto (1849), notak eta itzulpena: F. Sbano, Noto.
• TORTORA, F. (1891): Breve notizia della città di Noto prima e dopo il terremoto di 1693, [ms. originale 1712 ca.] a cura di C. Bonfiglio Piccione, Noto.
• ZARAGOZÁ CATALÁN, A.; BARES, M. M.; NOBILE, M. R. (2007): La scala detta Vis de Saint-Gilles nel Mediterraneo, «Lexicon. Storie e architettura in Sicilia», 4, 7–28 orr.

Kanpo estekak

• Galleria fotografica, 2020.07.17an kontsultaturik.
• Noto Antica, 2020.07.17an kontsultaturik.
• Noto antica^{[Betiko hautsitako esteka]}, 2020.07.17an kontsultaturik.
• La città scomparsa
• Filmato audio Gaspare Mannoia, Noto Antica.