Polimero eroale

Polimero eroaleak elektrizitatea eroaten duten polimero organikoak dira. Konposatu hauek eroaleak edo erdieroaleak izan daitezke. Polimero eroaleen abantaila nagusia da prozesatzeko errazak direla, batez ere sakabanaketaren ondorioz. Polimero eroaleak, oro har, ez dira termoplastikoak. Eroankortasun elektriko handia eskain dezakete, baina ez dituzte komertzialki eskuragarri dauden beste polimero batzuen antzeko propietate mekanikoak erakusten[1].

Hainbat polimero eroale. Goiko ilaratik ordulariariaren zentzuan: poliazetilenoa; poli(fenilen binileno)a; polipirrola (X = NH) eta politiofenoa (X=S) eta polianilina (X=NH) eta poli(fenilen sulfuro)a (X=S)

Beheko taulan polimero eroale nagusien motak aipatzen dira.

Nolako katea Heteroatomorik ez Heteroatomoak ditu
Nitorogenodunak Sufredunak
Eraztun aromatikoak N eraztun aromatiikoan:

N eraztun aromatikotik at dago:

S eraztun aromatikoan dago:

S eraztun aromatikotik at dago

  • poli(p-fenilen sulfuroa) (PPS)
Lotura bikoitzak
  • Poliazetilenoa (PAC)
Eraztun aromatikoak eta lotura bikoitzak
  • Poli(p-fenilen binileno) (PPV)

Oro har nitxo erabilerak dauzkate. Adibidez, telebistako pantaila lauak polimero eroalezko geruza fin batez estaltzen dira. Polipirrola, esaterako, sentsore kimiko gisa baliatzen da. Polianilina zirkuitu inprimatuen industrian usatzen da kobrea korrosioaz babesteko babes-geruza gisa[2].

Erreferentziak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  1. Inzelt, György. (2008). Conducting polymers: a new era in electrochemistry. Springer ISBN 978-3-540-75929-4. (Noiz kontsultatua: 2024-09-22).
  2. Nalwa, Hari Singh. (2000). Handbook of nanostructured materials and nanotechnology. Academic Press ISBN 978-0-12-513760-7. (Noiz kontsultatua: 2024-09-22).

Kanpo estekak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]