Porta zain | |
---|---|
Xehetasunak | |
Identifikadoreak | |
Latinez | vena portae hepatis |
MeSH | A07.015.908.670.567 |
TA | A12.3.12.001 |
FMA | 50735 |
Terminologia anatomikoa |
Porta zaina edo porta bena diametro lodiko (helduetan 15-20mm) baina horma fineko zain garrantzitsua da. Bare zainaren, goiko mesenterio zainaren eta beheko mesenterio zainaren batueratik eratzen da, L2 ornoaren mailan.[1] Beraz, porta zainak enbor zeliakoak eta goiko zein beheko mesenterio arteriek odoleztatutako erraien odola jasotzen du, hots, errai zeliakoena (urdaila, duodenoa, pankrea, behazun xixkua eta barea) zein hesteena (ondestearen beheko atalekoa izan ezik).[2] Odol guzti hori porta zainaren bidez gibelera zuzentzen da, bertan odolak daramatzan mantenugaiak metabolizatuak izan daitezen.
Bare zaina, bare arteriarekin batera, pankrea edo arearen goiko ertzetik igarotzen da eta pankrea-gorputzaren atzeko aldera iristean, beheko mesenterio zainarekin batzen da. Gero, pankrea-buruaren inguruan, bi zain horien batueratik eratzen den enborrari goiko mesenterio zaina anastomosatuko zaio. Horrela, porta zaina eratuz.
Sortu ondoren, 5-8cm inguruko ibilbidea du eta duodenoaren lehenengo atalaren (anpulua) atzetik igaro ondoren, omentu txikia zeharkatzen du, azkenean, gibelean bukatzeko. Gibelera sartzeko, gibelaren hilotik igarotzen da gibel-hodi batuarekin eta berariazko gibel-arteriarekin batera eta egitura horien artean, porta zaina hiloaren egiturarik atzekoena izango da.
Behin gibelean sartuta, porta zaina bitan banatzen da, gibelaren ezker eta eskubiko lobuluentzako adar bana emanez. Era berean, bi adar hauek gero eta adar finagoetan banatuko dira, horrela, gibelaren banaketa funtzionalean bereizten diren maila guztietara iritsi ahal izateko (lobuluak, segmentuak, gibel-lobulutxoak eta porta triadak).
Porta zainak gibelera bideratzen duen odola metabolizatua izango da eta odol hori, dagozkion aldaketak jasan ondoren, gibel-arteriek dakarten odolarekin batera, gibel-zainek jasoko dute, gero, beheko kaba zainean drainatzeko. Beste era batean esanda, gibelaren odol itzulia gibel-zainek burutzen dute. 3 gibel zain daude eta hauek zein haien adarkadurak porta zainarekin gurutzatzen diren arren, ez dira harekin anastomosatzen. Gainera, gibel-zainak zuzenean irtetzen dira gibeletik, hau da, gibelaren hilotik igaro gabe eta, gero, beheko kaba zainean isurtzen dute odola.
Porta zainean, aipatutako 3 zain nagusi horiez gain (bare zaina, goiko mesenterio zaina eta beheko mesenterio zaina), odol bolumen txikia isuriko duten hainbat zain txiki ere bukatuko dira:
Porta zainaren tronbosia porta zainaren buxadurak eragindako gaixotasuna da.[5] Odol-hodi horrek odol eta elikagai ugari ematen dizkio gibelari, eta, horregatik, basoaren argia tronbosi bidez ixten denean, atrofia hepatikoa gertatzen da. Prozesu hori fase akutuan edo fase kronikoan diagnostika daiteke. Azken kasu horretan, portako kabernomatosia izeneko fenomenoa gertatzen da, hau da, zaina kolateral eta dilatatuak sortuko dira (alboko zirkulazioa), gibeleko buxatutako eremura odola eramateko.[6]
Portako zainetako tronbosia gibeleko gaixotasun kronikoak (zirrosi hepatikoa eta gibeleko minbizia) dituzten gaixoetan gerta daiteke. [6] Zirrosi hepatikoa dutenen %25a porta zaineko tronbosia pairatzen dute; izan ere, odol-fluxua, zirrosi larria duen gibel batean zehar, motela da, eta, ondorioz, odolbatuak sortzeko joera handiagoa du odolak. [5] Horretaz gain, odoleko gaixotasuna pairatzen duten gaixoek tronbosia pairatzeko arriskua areagotzen dute. Beste batzuetan, abdomeneko hantura-prozesu akutuen ondorio da, besteak beste, pankreatitis akutua, kolezistitisa eta apendizitisa.[6]
Hala ere, adinaren arabera, porta zainaren tronbosiaren kausak aldatu egingo dira:
Askotan, buxaduraren kausan zenbait nahastek, gaixotasunek edota fakotoreek bat egiten dute.[5]
Portako zainetako tronbosia duten pertsona gehinek ez dute sintomarik aurkezten. Ondorioz, gaixotasunak aurrera egin dezake aurretik aipatutako kabernomatosirainoa agertuz.[5]
Diagnostikoa sintomengatik eta aurrekari patologikoengatik susma daiteke,[5] baina ziurtasunezko diagnostikoa ondorengo proba osagarrien bidez soilik lor daiteke.[7]
Tratamendua aldatu egiten da paziente bakoitzaren egoeraren arabera, eta medikuak aholkatu behar du. Tratamendu honen helburua odolbatuak sortzeko gaitasuna murriztea izango da.[6]