Supino

Artikulu hau aditzaren formari buruzkoa da; Italiako udalerria gaitzat duena beste hau da: «Supino (Italia)»

Supino (latinez: supinum) latinari dagokionez, aditzaren forma nominaletako bat da.^[1] Izena bere zehaztasun faltagatik datorkio (supinus euskaraz alfer izan nahi du), izan ere supinoz egindako esaldi guztiak beste eratan ere esan ditzakegu, adibidez: discedo lecturus, discedo ad legendum, discedo ut legam, discedo lectum. Azkenak baino ez du supino forma erabiltzen baina denek 'irakurtzeko baztertzen naiz' esan nahi dute.

Latinez bi supino daude: I (lehenengoa, akusatiboa, -um) eta II (bigarrena, datibo edo ablatiboa, -ū).^[2]

Erromantzeek ez zuten forma hau jarauntsi baina beste hizkuntzetan ere erabiltzen dute: suedieraz, estonieraz, ingelesez (To err is human; to forgive divine.; huts egitea gizatiarra da, barkatzea jainkoitiarra). Euskaraz ez dugu erabiltzen.

Erreferentziak

1. Harluxet Hiztegi Entziklopedikoa. Supino. .
2. Bennett, Charles. (1918). New Latin Grammar. , sec. 340 or..

Kanpo estekak